جنۆزام و ناهَکّێن کازیئے مِسال
18
‏1 ایسّایا په مریدان مِسالے آورت تان آیان سَرکِچ بدنت و پێش بداریت که هروهد دْوا بکننت و هچبر دلپرۆش و نااُمێت مبنت.
‏2 گوَشتی:
«شهرێا، یک کازیے هست‌اَت که آییا نه چه هُدایا تُرست و نه مردمانی پرواهیَ کرت.
‏3 هما شهرا، جنۆزامے هم هست‌اَت که هروهد کازیئے کِرّا آتک و مِنّتوار اَت که آییئے هَکّا چه دئینکارا بگیپت.
‏4 «تان لهتێن وهدا، کازیا جنۆزامئے پریاتئے نێمگا هچ دلگۆشَ نکرت، بله رَندا دلا هئیالی کرت که:
‹راست اِنت، منا نه هُدائے تُرس اِنت و نه مردمانی پرواه.
‏5 بله اے جنۆزام منا دلسیاه کنگا اِنت.
پمێشکا گهتر اِنت اِشیئے هَکّا بگران و بدئیان.
چُش مبیت گۆن وتی هر رۆچیگێن رئوگ و آیگا منا گێشتر دلسیاه بکنت.›»
‏6 گڑا هُداوندێن ایسّایا گوَشت:
«بِشکنێت اے ناهَکّێن کازی چے گوَشیت؟
‏7 نون بارێن هُدا گۆن وتی گچێن کرتگێنان، که شپ و رۆچ گۆن آییا په وتی هَکّا پریاتَ کننت، هَکَّ نکنت؟ په آیانی هَکرَسیا دێرَ کنت؟
‏8 شمارا گوَشان که زوت آیانی هَکّا دنت.
بله آ وهدی که انسانئے چُکَّ کئیت، بارێن سِتک و باور اے زمینئے سرا پَشتَ کپیت که آ بگندیت؟»
پَریسی و مالیاتگیرئے مِسال
‏9 ایسّایا هما مردمانی بارئوا مِسالے آورت که وتا نێک و پهرێزکارَ زاننت و اے دگه مردمان اێرَ جننت.
‏10 «دو مردم په دْوا کنگا مزنێن پرستشگاها شت که چه آیان یکّے پَریسیے اَت و دومی مالیاتگیرے اَت.
‏11 پَریسی اۆشتات و په وتی جندا دْوایی کرت و گوَشتی:
‹او هُدا!
تئیی مِنّتوار آن که من اے دگه مردمانی ڈئولا دُزّ و رَدکار و زِنهکارے نه‌آن و نه اے مالیاتگیرئے ڈئولا آن.›
‏12 من هپتگے دو رۆچ، رۆچگَ داران و وتی سجّهێن مالئے دهیَکّا دئیان.
‏13 بله هما مالیاتگیر دور اۆشتاتگ‌اَت و آسمانی چارت هم نکرت.
دستی وتی سێنگا جت و پِریات کنانا گوَشتی:
‹او هُدا!
ترا منی سرا بَزّگ بات که گنهکارے آن.›
‏14 «نون من شمارا گوَشان:
پَریسی نه، بله هما مالیاتگیر نێک و پهرێزکار بوت و لۆگا شت، چیا که هرکَس وتا مزنَ زانت و لێکیت، کَمشرپَ بیت و هرکَس وتا جَهل و اێردستَ مَنّیت، وشنام و شرپدارَ بیت.»
په چُکّان ایسّائے مِهر
‏15 مردمان وتی نُنُّکێن چُکّ هم ایسّائے گوَرا آورتنت که دستِش سرا پِر بمُشیت.
وهدے مریدان چُش دیست، مردمِش نِهرّ و هَکّل داتنت.
‏16 بله ایسّایا چُکّ وتی کِرّا لۆٹتنت و گوَشتی:
«چُکّان بِلّێت که منی کِرّا بیاینت، آیانی دێما مدارێت، چیا که هُدائے بادشاهی انچێن مردمانیگ اِنت.
‏17 شمارا راستێنَ گوَشان، آ که هُدائے بادشاهیا چُکّانی پئیما ممَنّیت، هچبر اۆدا پاد اێر کرتَ نکنت.»
زَردارێن وَرنا و نمیرانێن زِند
‏18 چه سرداران یکّێا جُست کرت:
«او نێکێن استاد!
من چۆن بکنان که نمیرانێن زِندئے واهند ببان؟»
‏19 ایسّایا گوَشت:
«تئو منا ‹نێکێن› په چے گوَشئے؟ اَبێد چه هُدایا کَسّ نێک نه‌اِنت.
‏20 تئو هُدائے هُکمانَ زانئے:
‹زِنا مکن، هۆن مکن، دُزّی مکن، درۆگێن شاهدی مدئے، وتی پت و ماتا اِزّت بدئے.›»*
‏21 آییا گوَشت:
«من چه کسانیا اے سجّهێن هُکم برجاه داشتگ‌اَنت.»
‏22 وهدے ایسّایا آییئے پَسّئو اِشکت، گوَشتی:
«ترا اَنگت یک کارے کنگی اِنت، وتی سجّهێن مال و هستیا بها کن و زَرّان گریب و نێزگارێن مردمانی سرا بهر کن، اے پئیما ترا آسمانی گنجے رسیت.
گڑا بیا و منی رَندگیریا بکن.»
‏23 وهدے آ مردا اے پَسّئو اِشکت، باز دلگیر و گَمیگ بوت چیا که آ مزنێن مالدارے اَت.
‏24 ایسّایا آ مرد چارت و گوَشتی:
«په اَزگار و مالدارێن مردمان هُدائے بادشاهیا پاد اێر کنگ سکّ گْران اِنت.
‏25 هئو!
چه سوچنئے دُمکا اُشترئے گوَزگ وه باز گْران اِنت، بله هُدائے بادشاهیا، زَردارێن مردمئے پاد اێر کنگ، اَنگت گرانتر اِنت.»
‏26 هما که اے هبرا اِشکنگا اتنت، جُستِش کرت:
«گڑا کئے رَکّتَ کنت؟»
‏27 ایسّایا پَسّئو دات:
«په انسانا نبوتنی اِنت، بله هُدائے دستا هر چیز بوتَ کنت.»
‏28 پِتْرُسا گوَشت:
«ما وتی هر چیز یله داتگ و تئیی رَندگیریا کنگا اێن.»
‏29 ایسّایا گوَشت:
«هئو!
باور کنێت، هرکَسا که په هُدائے بادشاهیا وتی جن و چُکّ، برات، مات و پت یا لۆگ و جاگه یله داتگ‌اَنت،
‏30 همے جهانا اے چیزانی بدلا آییا باز گێشترَ رسیت و آ دگه جهانا، اَبدمانێن زِندئے واهندَ بیت.»
ایسّائے مَرکئے سئیمی پێشگۆیی
‏31 پدا ایسّایا وتی دوازدهێن کاسِد یک کِرّے برتنت و گوَشتی:
«نون ما اورْشَلیما رئوگا اێن، هر چیزے که نبیان انسانئے چُکّئے بارئوا نبشتگ، آ سجّهێن اۆدا سرجمَ بنت.
‏32 آییا درکئومێن مردمانی دستا دئینت و هما درکئوم، کلاگیَ گرنت، بےاِزّتیَ کننت و سر و دێما تُهیَ جننت،
‏33 شلّاک و هئیزرانیَ جننت و کُشنتی.
بله سئیمی رۆچا، آ پدا زندگَ بیت و جاهَ جنت.»*
‏34 آییئے مرید چه اے هبران یکّێا هم سرپد نبوتنت.
ایسّائے اے هبرانی مانا چه آیانی زانتا چێر اَت و آیان سَرکِچ نئوارت که ایسّا چے گوَشگا اِنت.
کۆرێئے دْرهبکشی
‏35 وهدے ایسّا اَریهائے شهرئے نزّیکا رَست، کۆرے دیستی که راهئے سرا نِشتگ و پِنڈگا اَت.
‏36 وهدے کۆرا مهلوک و مُچّیئے تئوار اِشکت، جُستی کرت:
«چے بئیگا اِنت؟»
‏37 هالِش دات:
«ایسّا ناسِری گوَزگا اِنت.»
‏38 گڑا آییا کوکّار کرت:
«ایسّا، او داوود بادشاهئے چُکّ!
ترا منی سرا بَزّگ بات.»
‏39 آ که چه سجّهێنان پێسر و پێشگام اتنت، کۆرِش هَکَّل کرت و گوَشتِش:
«بسّ کن، بێتئوار بئے!»
بله آییا گێشتر کوکّار کرت:
«او داوود بادشاهئے چُکّ!
ترا منی سرا بَزّگ بات.»
‏40 ایسّا اۆشتات و هُکمی کرت:
«آ مردا بیارێت.»
وهدے نزّیک آتک، ایسّایا جُست کرت:
‏41 «تئو چه من چے لۆٹئے؟ په تئو چے بکنان؟» آییا پَسّئو دات:
«او هُداوند!
منَ لۆٹان بینا ببان.»
‏42 ایسّایا گوَشت:
«بینا ببئے!
تئیی ایمانا ترا دْراه کرت.»
‏43 هما دمانا کۆر بینا بوت، هُدایا سِپَت و سنا کنان، ایسّائے همراهیا رهادگ بوت.
مردمان که چُش دیست، آیان هم هُدائے شگر گپت.