گناه، باور، زِمّه
17
1 ایسّایا گۆن وتی مریدان گوَشت:
«نبیت که مردم رَد مجنت و ٹَگل مئوارت، بله اَپسۆز په هما کَسا که دگران دێم په گناها ببارت.
2 چه اے کسانُکێنان یکّێئے دێم په گناها برگئے بدلا، گهتر همِش اِنت که آییئے گردنا جِنتری تایے ببندنت و دریایا چَگلی بدئینت.
3 چه وتی کار و کِردان هُژّار بێت.
اگن تئیی برات گناهے بکنت، آییا سَرکِچ دئے و مئیاریگ کن، اگن پشۆمان بوت، ببَکشی.
4 تُرے رۆچے هپت رَندا گناه بکنت و هپت رَندا تئیی گوَرا بیئیت و بگوَشیت:
‹من پشۆمان آن،› ببَکشی.»
5 ایسّائے کاسِدان گۆن هُداوندێن ایسّایا گوَشت:
«واجه!
مئے سِتک و باورا گێش کن.»
6 گوَشتی:
«اگن شمئے باور اَرزُنێئے کِساسا* هم ببیت، شما تودئے اے درچکا هُکم کرتَ کنێت که:
‹وتا چه بُنا بگوَج و برئو زِرئے* تها برُد و بسَبز›.
آ وهدا، درچک شمئے هُکما مَنّیت.
7 «چه شما آ کَس کئے اِنت که آییئے هِزمتکار چه ڈگارانی نَنگار کنگ، رمگئے چارێنگ و کارئے هلاس کنگا بیئیت، واهند آییا بگوَشیت:
‹زوت بیا و بنند و ورگ بوَر؟›
8 گۆن آییا نگوَشیت:
‹پێسرا په من ورگ اڈّ کن، تان من نئوارتگ تئو منی هِزمتا بۆشت، وهدے من هلاس کرت گڑا تئو بوَر؟›
9 هُدابُند، وتی هِزمتکارئے شگر و مِنّتا گیپت که ‹تئو منی هُکم مَنّتگ؟› نه، هچبر.
10 همے پئیما شما هم، سجّهێن آ هُکمان که شمارا دئیگ بوتگ‌اَنت سرجم بکنێت و بگوَشێت که:
‹ما تئیی هِزمتکار بئیگئے لاهک هم نه‌اێن، تهنا وتی زِمّه و ڈُبَّه* سرجم کرتگ‌اَنت.›»
ده گَرّیئے دْرهبکشی
11 ایسّا دێم په اورْشَلیمئے رئوگا، چه سامِرَه و جَلیلئے سیمسران گوَزگا اَت.
12 وهدے دێم په یک مێتگێا پێداک اَت، ده سْیَه‌گَرّیێن مردم گۆن آییا دُچار کپت.
دور اۆشتاتنت و
13 گۆن بُرزێن تئوارے گوَشتِش:
«او واجه ایسّا!
ترا مئے سرا بَزّگ بات.»
14 ایسّایا که دیستنت گوَشتی:
«برئوێت وتا په دینی پێشوایان پێش بدارێت.»
* آ، راه گپتنت و راهئے نیاما، پاک و پَلگار بوتنت.
15 چه آیان یکّێا، وهدے دیست که نون دْراه اِنت، گۆن بُرزتئواری هُدایا سَتا کنان، پِر ترّت و آتک،
16 ایسّائے پادان کپت و شگری گپت.
آ، چه سامِریان* اَت.
17 ایسّایا جُست کرت:
«زانا، هر دَهێن چه گَرّا پاک و پَلگار نبوتێت؟ آ دگه نُهێن کجا اَنت؟
18 اے یکّێن درکئوما* اَبێد، چه آیان دگه یکّے په هُدائے سِپَت و سَنایا نئیاتک؟»
19 گڑا ایسّایا گۆن آ مردا گوَشت:
«پاد آ، برئو، که تئیی سِتک و باورا ترا دْراه کرتگ.»
هُدائے بادشاهی
20 یک رۆچے، لهتێن پَریسیا چه ایسّایا جُست کرت:
«هُدائے بادشاهی کدێنَ کئیت؟» ایسّایا گوَشت:
«هُدائے بادشاهی چَمزاهرا گِندگَ نبیت.
21 گوَشگَ نبیت که هُدائے بادشاهی اِدا اِنت یا اۆدا.
چیا که هُدائے بادشاهی، شمئے دلا اِنت.»*
22 پدا گۆن وتی مریدان گوَشتی:
«یک وهدے کئیت که شما په انسانئے چُکّئے رۆچانی یک رۆچێئے گِندگا اَرمان و آرزوَ کنێت، بله آ رۆچا نگندێت.
23 مردم شمارا گوَشنت که:
‹آ اِدا اِنت› یا ‹آ اۆدا اِنت،› بله شما آیانی هبرا گۆن مکپێت.
24 انچُش که گرۆک چه یک کُنڈێا جنت و سجّهێن آسمانا جَڑَشکێنیت و رُژناگَ کنت، انسانئے چُکّ هم وتی آ رۆچا، انچُش زاهر و پَدّرَ بیت.
25 بله ائولا باید اِنت بازێن سکّی و سۆری بسگّیت و اے زمانگئے نَسل و پدرێچ آییا ممَنّنت.
26 «هما ڈئولا که نوهئے باریگا بوتگ، انسانئے چُکّئے رۆچ هم انچُشَ بیت.
27 آ رۆچان، مردم وَرد و نۆش و سانگ و سورا دَزگٹّ اتنت تان هما رۆچا که نوه بۆجیگا سوار بوت.
رَندا، مزنێن هار و توپّانا سجّهێن مردم گار و بێگواه کرتنت.
28 «لوتئے زمانگا هم همے ڈئولا اَت، مردم په ورگ و چرگ و بدل و باندات و کِشت و کِشار و لۆگ و جاگهئے بندگا گُلاێش اتنت،
29 بله آ رۆچا که لوت چه سُدومئے شهرا در آتک، هُدایا چه آسمانا آس و رۆکێن گۆکرت گوارێنت و سُدومئے سجّهێن مردم گار و بێگواه کرتنت.
30 «انسانئے چُکّئے پَدّر بئیگئے رۆچا، همے ڈئولا بیت.
31 آ رۆچا، اگن کَسے وتی لۆگئے سرا ببیت و آییئے اُرد و پُتێنک لۆگا اێر بنت، په آیانی زورگا جَهلا اێر مکپیت.
همے ڈئولا، اگن کَسے وتی ڈگارانی سرا کِشت و کِشارا اِنت، آ هم پدا لۆگا پِر مترّیت.
32 لوتئے لۆگ‌بانُکئے سَرگوَستا یات بکنێت.*
33 هرکَس وتی ساهئے رَکّێنگئے رندا ببیت، آییا باهێنیت.
هرکَس وتی ساها بباهێنیت، آییا رَکّێنیت.
34 شمارا گوَشان که آ وهدا، اگن دو مردم یکّێن تَهت و نِپادئے سرا وپتگ، یکّے برگَ بیت و دومی همۆدا پَشت گێجگَ بیت.*
35 چه دو جنێنا، که هۆریگا جِنترئے سرا دانئے دْرُشگا بنت، یکّے برگَ بیت و دومی همۆدا پَشت گێجگَ بیت.
36 دو مرد که ڈگارانی سرا بیت، یکّے برگَ بیت و دومی همۆدا پَشت گێجگَ بیت.»*
37 جُستِش کرت:
«او هُداوند!
کجا چُشَ بیت؟» پَسّئوی دات:
«هر جاه که جۆنے کپیت، اۆدا گیتّۆ* و ڈونڈوارێن مُرگ مُچَّ بنت.»