پشۆمان ببێت
13
1 هما وهدا، لهتێنا گۆن ایسّایا آ جَلیلی مردمانی بارئوا هال و هبرَ کرت که پیلاتوسا کُشتگ‌اتنت و آیانی هۆن، گۆن همایانی کُربانیگێن دَلوَتانی* هۆنا هۆر و هئوار کرتگ‌اَت.
2 ایسّایا آیانی پَسّئوا گوَشت:
«شما گُمانَ کنێت، آ جَلیلی که په چُشێن بَزّگی و سیَه‌رۆچیے دُچار کپتنت، چه آ دگران گنهکارتر اتنت؟
3 من شمارا گوَشان نه، چُش نه‌اِنت، بله اگن چه وتی گناهان پشۆمان مبێت، شما هم همایانی ڈئولا گار و گُمسارَ بێت.
4 گُمانَ کنێت هما هژدهێن مردم که سیلوهائے بُرج آیانی سرا کپت و مرتنت، چه اورْشَلیمئے آ دگه سجّهێن مردمان رَدکارتر اتنت؟
5 من شمارا گوَشان نه، شما هم، اگن چه وتی گناهان پشۆمان مبێت، همایانی ڈئولا گار و گُمسارَ بێت.»
6 پدا ایسّایا په آیان مِسالے جت:
«مردێا وتی انگوری باگا اِنجیرئے درچکے هست‌اَت.
یک رۆچے، آ اِنجیرئے بَرانی چارگا باگا شت، بله بَرے ندیستی.
7 گڑا گۆن وتی باگپانا گوَشتی:
‹سئے سال اِنت که من اے اِنجیرئے بَرانی چارگا کایان بله هچَّ نگندان.
بگُڈّی تان زمینا بێبَر و بێسَمَر مکنت.›
8 بله باگپانا پَسّئو دات:
‹واجه!
دگه یک سالے بِلّی، من اِشیئے بُنا کۆچان و کلۆنڈان و سَماتَ دئیان،
9 دێمی سالا، اگن بَری دات شَرّ، اگن نداتی گڑا بگُڈّی.›»
کُمپێن جنێنێئے دْرهبکشی
10 شَبَّتئے رۆچے، ایسّا یک کنیسهێا مردمان سَبک و تالیم دئیگا اَت.
11 یک جنێنے همۆدا اَت که هژده سالا، یک اَرواهێا نادْراه کرتگ‌اَت.
کُمپی جتگ‌اَت و هچ ڈئولا وتی سْرێنی تچک کرتَ نکرت.
12 وهدے ایسّائے چمّ په آییا کپتنت، تئواری کرت و گوَشتی:
«او جنێن!
تئو چه وتی ناجۆڑیا رَکّتئے.»
13 ایسّایا وتی دست آییئے سرا اێر کرت و هما دمانا آ کُمپێن جنێنئے سْرێن تچک بوت و هُدائے سِپَت و سَنایا لگِّت.
14 بله کنیسهئے مستر په اے سئوبا که ایسّایا شَبَّتئے رۆچا دْرهبکشی کرتگ‌اَت نارزا بوت و گوَشتی:
«شمارا په وتی کاران شش رۆچ هست و هما رۆچان په وتی دْرهبکشیا بیاێت، نه که شَبَّتئے رۆچا.»
15 هُداوندێن ایسّایا آییئے پَسّئوا درّاێنت:
«او شَتَلکارێن ریاکاران!
چه شما هچکَس شَبَّتئے رۆچا وتی هَر و گۆکان چه وتی بَنجاهانَ نبۆجیت و ڈنّا په آپ دئیگا نبارت؟
16 گڑا، اے جنێن، که اِبراهێمئے نَسل و پدرێچ اِنت و هژده سال اِنت که شئیتانا وتی بندیگ کرتگ، چیا شَبَّتئے رۆچا چه وتی اَزابان آزات و آسودگ کنگ مبیت؟»
17 وهدے ایسّایا چُش گوَشت، آییئے سجّهێن بَدواه پَشَل و شرمندگ بوتنت.
بله اے دگه سجّهێن مردم چه ایسّائے اے مۆجزه و اَجَبێن کاران باز وَشدل و شادان بوتنت.
هُدائے بادشاهیئے دو مِسال
18 رَندا، ایسّایا گوَشت:
«هُدائے بادشاهی چِه پئیما اِنت؟ آییا گۆن چۆنێن چیزے همدَروَر بکنان؟
19 هُدائے بادشاهی، ٹێلکاهئے* تُهمئے پئیما اِنت که مردێا زرت و وتی باگا کِشت.
آ دانَگ رُست و درچکێئے ڈئولا بوت و بالی مُرگان آییئے تاک و ٹالانی چێرا کُدۆه و کُدام بست.»
20 پدا گوَشتی:
«من په هُدائے بادشاهیا چۆنێن مِسالے پێش بکنان؟
21 هُدائے بادشاهی هما هُمیرئے پئیما اِنت که جنێنێا زرت و گۆن بازێن آرتێا* هئوار کرت و کم کمّا سجّهێن آرت گوات گپت و هُمیر بوت.»
تَنْکێن دروازگ
22 ایسّا شهر په شهر و مێتگ په مێتگ مردمان سر و سۆج دئیان دێم په اورْشَلیما رئوگا اَت،
23 یکّێا جُست کرت:
«او واجه!
بارێن، چه مردمان، تهنا کَمُّکێنے رَکّیت؟»
24 آییا پَسّئو دات:
«جُهد کنێت چه تنکێن دروازگا بگوَزێت، چیا که من شمارا گوَشان، بازێنے چه همے دروازگا گوَزگئے جُهدا کنت، بله گوَست نکنت.
25 وهدے کئیت که لۆگئے هُدابُند پادَ کئیت و لۆگئے دروازگا بندَ کنت، گڑا شما لۆگئے دپا اۆشتێت و هرچُنت دروازگا ٹُکّێت و تئوارَ کنێت:
‹او واجه!
دروازگا په ما پَچ کن!›
، بله آ پَسّئوَ دنت که:
‹من شمارا پَجّاهَ نئیاران و نزانان چه کجا اێت.›
26 شما گوَشێت:
‹ما گۆن تئو هموان* و همدیوان بوتگێن و تئو مئے دَمْک و کوچهان مارا سر و سۆج داتگ.›
27 بله آ پَسّئوَ دنت:
‹من شمارا پَجّاهَ نئیاران و نزانان چه کجا اێت؟ او رَدکاران!
چه منی دێما دور بێت.›
28 آ وهدا، گرێوێت و دنتان په دنتانَ دْرُشێت، چیا که اِبراهێم، اِسْهاک، آکوب و سجّهێن پئیگمبران، مان هُدائے بادشاهیا گندێت، بله وت چه هُدائے بادشاهیا ڈنّا دئور دئیگَ بێت.
29 «اے دگه مردم چه رۆدراتک* و رۆنند و چه شمال و جنوبئے چارێن نێمگانَ کاینت و هُدائے بادشاهیئے پَرزۆنَگئے سرا نندنت.
30 هئو، انچُش اِنت که آهِری، ائولیَ بنت و ائولی، آهِریَ بنت.»
په اورْشَلیما ایسّائے گَم و اندۆه
31 هما وهدا، لهتێن پَریسی، ایسّائے گوَرا آتک و گوَشتِش:
«نون تئو اے جاگها یله کن و دگه جاهێا برئو، چیا که هیرودیس تئیی کُشگئے رَندا اِنت.»
32 آیانی پَسّئوا گوَشتی:
«بِرئوێت آ رۆباها بگوَشێت ‹مرۆچیگ و باندا، جِنّانَ کَشّان و مردمان دْراهَ کنان و سئیمی رۆچا، وتی کارا سرجم په سرَ رسێنان.›
33 بله مرۆچی، باندات و پۆشی، اَلّما وتی اے سات و سپرا دێما بران، چیا که هچ پئیگمبرئے کۆش چه اورْشَلیما ڈنّا نبیت.
34 «اورْشَلیم، او اورْشَلیم!
تئو پئیگمبرانَ کُشئے و هُدائے راه داتگێنان سِنگسارَ کنئے.
باز رندا من لۆٹتگ تئیی چُکّان وتی کرّا مُچّ و یکجاه بکنان، انچُش که نکێنکێن مُرگے چورگ و چیپُّکان وتی بال و بانزُلانی چێرا مُچَّ کنت، بله شما نلۆٹت.
35 نون شمئے لۆگئے آکبت، شمئے وتی دستا یله دئیگَ بیت.
شمارا گوَشان دگه برے منا نگندێت تان آ وهدا که چه وتی زبانا بگوَشێت:
‹مبارک بات هما که په هُداوندئے ناما کئیت!›»*