فصلِ چارُم
پیشگویی دَ بارِه دُور شُدونِ مردُم از خُدا
1 روح اُلقُدس بطَورِ واضِح مُوگه که دَ زمانای آخِر بعضی مردُم از ایمان خُوa دُور موره و دَ اَرواحِ بازی دِهِنده تَوَجُه کده از تعلِیماتِ جِنیات پَیرَوی مُونه. 2 اِیطور تعلِیمات دَ وسِیلِه ریاکاری دروغگویا دَ وجُود مییه که وِجدانِ ازوا بےحِس شُده، مِثلی که قد آینِ داغ سوختَنده شُده بَشه. 3 اُونا حتیٰ از توی کدو و از خوردونِ بعضی خوراکا مردُم ره مَنع مُوکُنه، از خوراکای که خُدا پَیدا کده تا کسای که دَزُو ایمان دَره و حقِیقت ره مُوفامه، قد شُکرگُزاری ازوا اِستِفاده کُنه. 4 چُون هر چِیزی ره که خُدا بَلدِه اِنسان پَیدا کده، اگه قد شُکرگُزاری قبُول شُنه، خُوب و قابِلِ اِستِفاده یَه و نَباید رَد شُنه، 5 چراکه هر خوراک دَ وسِیلِه کلامِ خُدا و دُعا پاک-و-حلال مُوشه.
نصِیحَت بَلدِه خادِمِ خُوبِ مَولا مسیح
6 اگه اِی تورا ره دَ بِرارو یاد بِدی، اوخته تُو یگ خادِمِ خُوبِ مسیح عیسیٰ جور مُوشی. پس حقِیقتای ایمان و تعلِیمای خُوب که تُو از شی پَیرَوی مُونی، تُو ره پروَرِش مُونه. 7 دَ قِصّه_های بےاَرزِش و نقل_های آجه‌گو تَوَجُه نَکُو.
دَ خُداپَرستی کوشِش و عادت کُو، 8 چراکه تمرِین و وَرزِشِ بَدَنی فایدِه کم دَره، ولے دِینداری و خُداپَرستی از هر نِگاه فایدَمَنده و بَلدِه زِندگی فِعلی و زِندگی اَبَدی وعده و اُمِید مِیدیه. 9 اِی توره دُرُست و کامِلاً قابِلِ قبُول اَسته. 10 بَلدِه امزی هَدَف مو کوشِش مُونی و زَحمت مِیکشی، چُون اُمِیدِ ازمو دَ خُدای زِنده یَه که نِجات دِهِندِه پگِ مردُم اَسته، خصُوصاً نِجات دِهِندِه امزُو کسای که ایمان دَره.
11 اِی چِیزا ره دَزوا حُکم کده تعلِیم بِدی. 12 هیچ کس ره نَه ایل که تُو ره از خاطرِ جوانی تُو حَقِیر حِساب کُنه، بَلکِه دَ گُفتار، کِردار، مُحَبَت، ایمان و پاکی بَلدِه ایماندارا یگ اُلگُو بَش. 13 تا اَمَدونِ ازمه خود ره دَ قِرائتِ کلامِ مُقَدَّس، دَ تشوِیق کدو و دَ تعلِیم دَدونِ ایماندارا مَشغُول کُو. 14 نِسبَت دَ نِعمتِ روحانی که دَز تُو وجُود دَره بےپَروا نَبَش، چُون اِی نِعمت دَ وسِیلِه پیشگویی و قد دِست کشِیدو دَ بَلِه ازتُو تَوَسُطِ بُزُرگای ایماندارا دَز تُو دَده شُد. 15 دَمزی چِیزا کَلو زَحمت بِکَش و خود ره وَقفِ ازوا بُکُو تاکه پیشرَفت تُو بَلدِه پگ معلُوم شُنه. 16 دَ فِکرِ خود خُو و تعلِیم خُو بَش و دَ عملی کدونِ امزی کارا سخت کوشِش کُو، چُون دَ اِی وسِیله ام خود خُو ره و ام کسای ره که دَ گُفتارِ ازتُو گوش مِیگِیره، نِجات مِیدی.