فصلِ سِوّم
1 اوخته کلامِ خُداوند دَفعِه دوّم دَ یونُس نازِل شُده گُفت: 2 ”باله شُو، دَ نینوا، دَمزُو شارِ کٹه بورُو و پَیغامی ره که ما دَز تُو مُوگُم، دَ اُونجی جار بِزَن!“
3 اوخته یونُس باله شُد و دَ مُطابِقِ اَمرِ خُداوند دَ نینوا رفت. نینوا یگ شارِ غَدر کٹه بُود که سِه روز پیده رَوی کار دَشت. 4 یونُس دَ شار داخِل شُده یگ روز پیده رَوی کد و جار زَده گُفت: ”بعد از چِل روز نینوا سرنِگون مُوشه!“
5 مردُمِ نینوا دَ خُدا ایمان اَوُرد و روزه اِعلان کده پگ شی از ریزه تا کٹه پلاس پوشِید.
6 وختِیکه پادشاهِ نینوا ازی توره خبر شُد، اُو از تَخت خُو باله شُده چَپَنِ پادشاهی ره از جان خو بُر کد و پلاس پوشِیده دَ بَلِه خگِشتر شِشت. 7 اوخته پادشاه دَ نینوا یگ فرمان صادِر کده گُفت: ”پادشاه و کٹه‌کَلونای شی اینی رقم اَمر مُونه: هیچ اِنسان و حَیوان، دَ شُمُولِ گَله و رمه، چِیزی ره دَ دان خُو نَزَنه؛ نَه نان بُخوره و نَه آو وُچی کُنه. 8 اِنسان_ها و حَیوانا باید پلاس بُپوشه و دَ پیشِ خُدا سخت عُذر-و-زاری کُنه. پگِ مردُم راه_های بَد خُو و ظُلمی ره که از دِستِ ازوا سر مِیزَنه ایله بِدیه. 9 کِی مِیدَنه، شاید خُدا از قار خُو پس تاو بُخوره و از شِدَّتِ خَشم خُو تاه بییه تاکه مو نابُود نَشُنی.“
10 وختی خُدا اعمالِ ازوا ره دِید که اُونا راه_های بَد خُو ره ایله کده، خُدا از قار خُو پس تاو خورد و بَلای ره که گُفته بُود دَ سرِ ازوا میره، اُو ره دَ سرِ ازوا نَوُرد.