فصلِ دوّم
”دَ وختِ مُشکِلات خُو خُداوند ره کُوی کدُم
و اُو دَ داد مه رسِید؛
از کَورِه عالمِ مُرده_ها ناله-و-فریاد کدُم، اَی خُداوند
و تُو آواز مَره شِنِیدی.
3 تُو مَره دَ چُقُوری دَ دِلِ دریا_ها پورته کدی
و سیل گِرد مَره گِرِفت؛
تمامِ طُغیانِ آوها و جلپه_های تُو از سر مه تیر شُد.
4 ما قد خُو گُفتُم،
ما از نظر تُو اُفتَدیمa
چِطور مِیتنُم که خانِه مُقَدَّس تُو ره بسم بِنگرُم؟
5 آو_ها مَره پوشَند دَ اندازِه که جان مَره بِگِیره،
غَوُچی مَره گِرد گِیره کد و
علف_های دریا دَ گِردِ سر مه پیچ خورد.
6 تا بُنیادِ کوه_ها تاه رفتُم
و زمی بَلدِه همیشه مَره دَ بند_های خُو گِرِفت.
لیکِن تُو، اَی خُداوند، خُدای مه، مَره از زِندگی مَره از چُقُوری بُر کدی.
7 وختِیکه جان مه دَ وجُود مه بیحال شُد،
اَی خُداوند، ما تُو ره یاد کدُم؛
اوخته دُعای مه دَ پیش تُو دَ خانه مُقَدَّس تُو رسِید.
8 کسای که بُت_های باطِل ره پرَستِش مُونه،
اُونا وفاداری خُو ره ایله مُوکُنه،
9 لیکِن ما قد آوازِ شُکرگُزاری بَلدِه تُو قُربانی مُونُم
و نَذر خُو ره اَدا مُونُم.
نِجات از طرفِ خُداوند اَسته.“
10 اوخته خُداوند دَ ماهی اَمر کد و ماهی یونُس ره دَ خُشکی قَی کد.