یونُس نَبی
فصلِ اوّل
نافرمانی یونُس پَیغمبر
1 کلامِ خُداوند دَ یونُس باچِه اَمِیتای نازِل شُده گُفت: 2 ”باله شُو، دَ نینوا، دَمزُو شارِ کٹه بورُو و دَ خِلافِ مردُم شی جار بِزَن، چراکه شرارَتِ ازوا دَ حُضُور مه باله اَمَده.“
3 لیکِن یونُس باله شُد که از حُضُورِ خُداوند سُون شارِ تَرشِیش دُوتا کُنه. اوخته اُو دَ بندرِ یافا رفته یگ کِشتی ره پَیدا کد که سُون تَرشِیش مورفت. اُو کِرایِه کِشتی ره دَده دَ کِشتی سوار شُد تا قد ازوا سُون تَرشِیش بوره و از حُضُورِ خُداوند دُور بَشه.
4 مگم خُداوند یگ بادِ تُند ره دَ بَلِه دریا رَیی کد و دریا سخت طوفانی شُد، دَ اندازِه که قرِیب بُود که کِشتی مَیده شُنه. 5 کِشتیوانا ترس خورد و هر کُدَم شی دَ پیشِ خُدای خُو داد-و-فریاد کد و اُونا بارِ کِشتی ره دَ مَنِه دریا پورته کد تا کِشتی ره سُبُک کنه.
دَمزُو غَیت یونُس دَ تَینه حِصِّه کِشتی تاه شُدُد و دِراز کشِیده سخت خاو رفتُد. 6 اوخته مسئُولِ کِشتی دَ دِیرِ ازُو رفت و دَز شی گُفت: ”تُو ره چی شُده که اِی رقم خاو کدے؟ باله شُو و دَ پیشِ خُدای خُو داد-و-فریاد کُو! شاید خُدای تُو مو ره یاد کُنه و مو از بَین نَرَوی.“
7 کِشتیوانا قد یگدِیگِه خُو گُفت: ”بیِید پِشک پورته کنی تا معلُوم شُنه که اِی بَلا از خاطرِ کِی دَ سر مو اَمَده.“ پس اُونا پِشک اَندخت و پِشک دَ نامِ یونُس بُر شُد. 8 اوخته اُونا از شی پُرسان کد: ”دَز مو بُگی که امی بَلا از خاطرِ کِی دَ سرِ از مو اَمَده؟ تُو چی کاره اَستی؟ از کُجا اَمَدے؟ و از کُدَم مردُم اَستی؟“
9 یونُس دَزوا گُفت: ”ما عِبرانی اَستُم و خُداوند، خُدای آسمونا ره پرستِش مُونُم، خُدای ره که دریا و خُشکی ره خَلق کده.“
10 اُونا غَدر ترس خورد و از شی پُرسان کد: ”چرا امی کار ره کدی؟“ چُون اُونا مِیدَنِست که یونُس از حُضُورِ خُداوند دُوتا کده، چراکه اُو قد ازوا نقل کده بُود.
11 دَ حالِیکه طوفان دَ بَلِه دریا کَلو شُده مورفت، اُونا از یونُس پُرسان کده گُفت: ”مو دَ حق تُو چِیز کار کُنی تا دریا بَلدِه مو آرام شُنه؟“
12 یونُس دَزوا گُفت: ”مَره باله کده دَ دریا پورته کُنِید و دریا بَلدِه شُمو آرام مُوشه؛ چُون ما مِیدَنُم که اِی طوفانِ سخت از خاطرِ ازمه دَ سر شُمو اَمَده.“
13 کِشتیوانا سخت کوشِش کد که کِشتی ره سُون خُشکی بُبره، مگم نَتنِست، چراکه دریا دِیگه ام دَ خِلافِ ازوا طوفانی مُوشُد. 14 اوخته اُونا دَ پیشِ خُداوند داد-و-فریاد کده گُفت: ”اَی خُداوند، نَیل که از خاطرِ زِندگی امزی آدم مو از بَین بوری و خُونِ بےگُناه ره دَ گردون مو نَکُو، چُون تُو، اَی خُداوند، ھر کاری که بِخاهی انجام مِیدی.“ 15 پس اُونا یونُس ره باله کده دَ دریا اَندخت و خَشمِ دریا آرام شُد. 16 اوخته کِشتیوانا از خُداوند کَلو ترس خورد و بَلدِه خُداوند قُربانی تقدِیم کده دَ گَردون خُو نَذر گِرِفت.
17 دَمزُو غَیت خُداوند یگ ماهی کٹه ره رَیی کد که اُو یونُس ره قُورت کد و یونُس سِه شاو و سِه روز دَ کَورِه ماهی مَند.