مَردِ سُخنوَر
پیشگُفتار
کِتابِ «مَردِ سُخنوَر» دَ بارِه فَلسَفه و حقِیقت های زِندگی اَسته. نوِشته کُنِندِه امزی کِتاب از تجربه های زِندگی خُو نقل مُونه و باربار مُوگیه که ”تمامِ چِیزا بےفایده اَسته و خیز کدو از پسِ باد.“ اُو مُتَوَجِه فِساد، غرِیبی و جهالتِ دُنیا مُوشه و مِینگره که مردُمِ بَد بےجزا مُومَنه و مردُمِ خُوب غَدر کم تعرِیف-و-تَوصِیف مُوشه؛ امی اُو ره وادار مُونه که فِکر کُنه زِندگی بیهُوده اَسته. اُو اِعتراف مُونه که اِنسان نَمِیتَنه تمامِ چِیزا ره پَی بُبره، امزی خاطر بَلدِه شی بِهتر اَسته که از کار و زِندگی خُو لِذَت بُبره و همیشه خوش بَشه. خُلاصه، مقصدِ نوِشته کُنِنده از نقل کدونِ تجربه های زِندگی شی اِی اَسته که اِنسان نَباید زِندگی خُو ره صرفِ چِیزای بےفایده و زُودگُذر کُنه، بَلکِه هنوز که جوان اَسته و تَوانایی دَره، دَ کوشِشِ ازی بَشه که مُطابِقِ اَمر و دستُورِ خُدا بَلدِه خَیر و تَرَقی خود خُو و بَشر کار کُنه. نوِشته کُنِنده دَ آخِرِ کِتاب بطَورِ واضِح مُوگیه که اِنسان باید از خُدا ترس دَشته بَشه و احکام شی ره دَ جای بَیره، چُون هیچ عملِ اِنسان از نظرِ خُدا تاشه نِییه و خُدا دَ بارِه هر عملِ اِنسان قضاوَت مُونه، چی خُوب بَشه، چی بَد.
مَردِ سُخنوَر خُلاصِه پگِ تورای خُو ره دَ آخرِ کِتاب اینی رقم بیان مُونه: پگ چِیزا از طرف خُدا اَسته و زِندگی هر کس که مُتَکی دَ خُدا نَبَشه بےفایده یَه.
فهرِستِ عِنوانها
تمامِ چِیزا بےفایده اَسته (۱:۱)
بےفایدگی حِکمت (۱:۱۲)
بےفایدگی عَیش و نشاط (۲:۱)
بےفایدگی حِکمت و جهالت (۲:۱۲)
بےفایدگی زَحمت (۲:۱۷)
بَلدِه هر چِیز یگ وخت وجُود دَره (۳:۱)
قضاوَت و آینده دَ خُدا تعلُق دَره (۳:۱۶)
ظُلم، رَنج و تنهایی (۴:۱)
بےفایدگی پیشرَفت و تَرَقی (۴:۱۳)
ترس-و-اِحترام، فروتنی و اِحترام (۵:۱)
بےفایدگی مال-و-دَولت (۵:۸)
حِکمت بَلدِه زِندگی (۷:۱)
اِطاعَت کدو از پادشاه (۸:۲)
راه های خُدا دُور از فهمِ اِنسان اَسته (۸:۱۰)
پگ دَ یگ عاقُبَت گِرِفتار مُوشه (۹:۱)
حِکمت از لَوڈگی کده بِهتر اَسته (۹:۱۳)
دَ فِکرِ آینده بُودو (۱۱:۱)
نصِیحَت بَلدِه جوانا (۱۱:۹)
تَشبیِه روزای پِیری (۱۲:۱)
آخِر مَوضوع (۱۲:۹)