مَردِ سُخنوَر
فصلِ اوّل
تمامِ چِیزا بےفایده اَسته
1 توره های مَردِ سُخنوَر، باچِه داوُود، پادشاهِ اورُشَلیم.
2 مَردِ سُخنوَر مُوگیه:
”کامِلاً بےفایده اَسته! کامِلاً بےفایده اَسته!
تمامِ چِیزا بےفایده اَسته!“
3 اِنسان از تمامِ زَحمتی که دَ زیرِ آفتَو مِیکشه،
چی فایده حاصِل مُونه؟
4 یگ نسل موره و دِیگه نسل مییه،
لیکِن زمی تا اَبَد برقرار مُومنه.
5 آفتَو بُر مُوشه و مِیشِینه
و دَ عجَله دَ امزُو جای موره که ازُونجی بُر مُوشه.
6 باد سُون جنُوب موره
و سُون شمال دَور مُوخوره
و دَور خورده دَور خورده موره
و دَ گِرد خُو دَور خورده دَ امزُو جای اوّلی مییه.
7 تمامِ دریاچه ها دَ دریا مِیریزه،
مگم دریا پُر نَمُوشه؛
اَرے، دَ جایی که دریاچه ها جاری اَسته،
اُونا دَ امزُو جای جاری شُده موره.
8 پگِ چِیزا خسته کُنِنده اَسته،
دَ اندازِه که اِنسان نَمِیتَنه بَیان کنه.
نَه چِیم از دِیدو سیر مُوشه
و نَه گوش از شِنِیدو پُر مُوشه.
9 هر چِیزی که بُوده، باز ام اَسته
و هر چِیزی که شُده، بسم مُوشه؛
دَ زیرِ آفتَو هیچ چِیزی نَو نِیَسته.
10 آیا چِیزی اَسته که دَ بارِه شی گُفته شُنه،
”اینه، اِی نَو اَسته“؟ نَه!
اُو از گاه وجُود دَشته،
دَ زمانای پیش از مو.
11 یادی از پیشنه‌گو نَمُوشه
و کسای ام که دَ آینده مییه
دَ وسِیلِه نسل های که بعد ازوا مییه،
یاد نَمُوشه.
بےفایدگی حِکمت
12 ما، مَردِ سُخنوَر وختِیکه دَ اورُشَلیم دَ بَلِه اِسرائیل پادشاه بُودُم، 13 ما دَ دِل خُو تصمِیم گِرِفتُم که دَ بارِه تمامِ چِیزای که دَ تَی آسمو انجام دَده مُوشه قد حِکمت تحقِیق و مُطالِعه کنُم؛ اِی کارِ خسته-کُن ره خُدا نصِیبِ بَنی آدم کده تا زَحمت بِکشه. 14 ما تمامِ کارای ره که دَ تَی آفتَو انجام دَده مُوشه دِیدُم، پگ شی بےفایده اَسته و از پسِ باد خیز کدو.
15 چِیزی کَج ره نَمِیتنی راست کنی
و چِیزی ره که مَوجُود نِیَسته نَمِیتنی حِساب کنی.
16 ما دَ دِل خُو گُفتُم: ”اینه، ما حِکمتِ پِرَیمو حاصِل کدیم، کَلوتر از پگِ کسای که پیش از مه دَ بَلِه اورُشَلیم حُکمران بُوده. اَرے، دِل مه حِکمت و عِلم ره کَلو حاصِل کده.“ 17 اوخته دَ دِل خُو تصمِیم گِرِفتُم که ام حِکمت ره بِدَنُم و ام دیونَگی و لَوڈَگی ره، لیکِن پَی بُردُم که اِی کار ام خیز کدو از پسِ باد اَسته،
18 چراکه دَ حِکمتِ کَلو غَم-و-غُصِّه کَلو اَسته
و کسای که عِلم خُو ره کَلو مُونه، کوٹیو خُو ره کَلو مُونه.