فصلِ چارُم
1 مگم اِی کار کَلو بَدِ یونُس اَمَد و اُو سخت قار شُد. 2 اوخته اُو دَ پیشِ خُداوند دُعا کده گُفت: ”اَی خُداوند، آیا امی چِیز ره وختِیکه ما هنوز دَ مُلک خُو بُودُم، نَگُفتُم؟ امزی خاطر بُود که ما دَ شُروع سُون تَرشِیش دُوتا کدُم، چُون مِیدَنِستُم که تُو خُدای پُر فَیض و رَحِیم اَستی، دیر قار مُوشی و رَحمت-و-مُحَبَت تُو اَستی و از رَیی کدونِ بَلا-و-مُصِیبت دِست مِیکشی. 3 و آلی اَی خُداوند، جان مَره بِگِیر، چُون بَلدِه مه مَرگ از زِندگی کده بِهتر اَسته.“ 4 اوخته خُداوند دَزُو گُفت: ”آیا بَلدِه تُو خُوب اَسته که قار شُنی؟“
5 اوخته یونُس از شار بُرو رفته دَ یگ جای دَ شرقِ شار شِشت و بَلدِه خُو یگ چَپری جور کده دَ تَی سایِه شی شِشت تا بِنگره که دَ سرِ شار چی مییه.
6 دَمزُو غَیت خُداوند-خُدا یگ کاڈُو ره سَوزدِلجی کد تا جُلُنگای شی دَ بَلِه چَپری یونُس بُر شُنه و دَ سر شی سایه کُنه و اُو ره از ناراحَتی شی آسُوده کُنه. پس یونُس بخاطرِ امزُو گیاه کَلو خوش شُد. 7 مگم روزِ دِیگِه شی دَ وختِ روز واز شُدو خُدا یگ کِرم ره رَیی کد که کِرم بیخِ امزُو گیاه ره زَد و اُو خُشک شُد. 8 وختِیکه آفتَو بُر شُد خُدا یگ تَفت باد ره از طرفِ شَرق رَیی کد و آفتَو دَ سرِ یونُس زَد، دَ اندازِه که اُو بیحال شُد و دَ مُردون خُو راضی شُده گُفت: ”بَلدِه مه مَرگ از زِندگی کده بِهتر اَسته.“
9 اوخته خُدا دَ یونُس گُفت: ”آیا بَلدِه تُو خُوب اَسته که از خاطرِ خُشک شُدونِ یگ گیاه قار شُنی؟“ یونُس گُفت: ”اَرے، باید تا حدِ مَرگ قار شُنُم.“
10 خُداوند گُفت: ”دِل تُو بَلدِه گیاهی سوخت که دَ بَلِه شی زَحمت کشِیده بُودی و نَه اُو ره کاله کده بُودی؛ اُو دَ یگ شاو پَیدا شُد و دَ یگ شاو از بَین رفت. 11 پس آیا دِلِ ازمه بَلدِه نینوا، بَلدِه امزُو شارِ کٹه نَسوزه که دَز شی کَلوتر از یگ صد و بِیست هزار نفر وجُود دَره که دِستِ چَپ و راست خُو ره فرق نَمِیتنه و حَیوانای کَلو ام دَ اُونجی اَسته؟“