فصلِ بِیست و دوّم
سرُودِ شُکرگُزاری داوُود
1 داوُود دَ روزی که خُداوند اُو ره از دِستِ پگِ دُشمنای شی و از دِستِ شائول خلاص کد، توره های امزی سرُود ره دَ وَصفِ خُداوند خاند 2 و گُفت:
”خُداوند قاده-و-پناهگاهِ مه اَسته، قلعه و نِجات دِھِندِه مه.
3 اُو خُدای مه اَسته، قادِه مه که دَزُو پَناه مِیگِیرُم،
سِپر مه و قُدرتِa نِجات مه؛
قلعِه بِلند مه؛ پناهگاهِ مه و نِجات دِهِندِه مه،
تُو مَره از ظُلم نِجات مِیدی.
4 خُداوند ره که لایقِ حمد-و-ثنا اَسته، کُوی کدُم
و ما از چنگِ دُشمنای خُو نِجات پَیدا کدُم.
5 چراکه جلپه های مَرگ چاردَور مَره گِرِفتُد
و سیل های تباهی دَ بَلِه مه هُجُوم اَوُردُد؛
6 ریسپونای عالمِ مُرده ها دَ دَور مه خود ره پیچَندُد
و دام های مَرگ دَ پیشِ رُوی مه ایشته شُدُد.
7 ما دَ غَیتِ سختی-و-مُشکِلات خُو خُداوند ره کُوی کدُم
و دَ پیشِ خُدای خُو ناله-و-فریاد کدُم.
اُو از جایگاهِ خُو آواز مَره شِنِید
و ناله-و-فریاد مه دَ گوشِ ازُو رسِید.
8 اوخته زمی لَرزه کده تکان خورد؛
و بُنیاد های آسمو شور خورده
از شِدَّتِ قارِ ازُو دَ حَرکت اَمَد.
9 از بِینی شی دُود بُر شُد
و از دان شی آتِشِ ذَوب کُنِنده
که از شی قوغ ها باد مُوشُد.
10 اُو آسمو ره خَم کد و تاه اَمَد
و دَ تَی پای شی ترِیکی تِیره بُود.
11 اُو دَ بَلِه کِرُوبیb سوار شُده پَرواز کد
و دَ بَلِه بال های باد دِیده شُد.
12 اُو ترِیکی ره دَ چاردَور خُو سایَبان جور کد،
آوُرهای ترِیک ره که دَز شی آوها جَم اَسته.
13 از روشَنی حُضُورِ ازُو
قوغ های آتِش باد شُد.
14 خُداوند از آسمو گُرگُردراغ کد؛
قادِرِ مُتعال آواز خُو ره بُر کد.
15 اُو تِیرها ره ایله کده دُشمناc ره تِیت‌پَرَک کد
و آتِشَک رَیی کده اُونا ره دَ گَلگَلمیری اَندخت.
16 اوخته غَوُجی های دریا دِیده شُد
و بُنیادِ زمی نُمایان شُد،
از هَیبَتِ خُداوند
و از شَمالِ بادِ بِینی ازُو.
17 اُو از عالمِ باله دَ کومَک مه رسِیده مَره گِرِفت
و از آو های کَلو بُرو بُر کد.
18 اُو مَره از چنگِ دُشمونِ زورتُوی مه خلاص کد،
از چنگِ کسای که از مه بَد مُوبُرد؛
چُون اُونا از مه کده کَلو زورتُو بُود.
19 دَ روزی که دُچارِ بَلا-و-مُصِیبت بُودُم، اُونا دَ جان مه اَمَد،
لیکِن خُداوند پُشتِیوان مه بُود.
20 اُو مَره بُر کده دَ جای پِراخ اَوُرد؛
اُو مَره نِجات دَد، چراکه اُو از مه راضی بُود.
21 خُداوند دَ مُطابِقِ عدالت مه دَز مه اَجر دَد،
دَ مُطابِقِ پاکی دِستای مه قد مه رفتار کد.
22 چراکه ما راه های خُداوند ره نِگاه کدیم
و شرِیرانه از خُدای خُو رُوی‌گردو نَشُدیم.
23 پگِ احکامِ ازُو دَ پیشِ رُوی مه بُوده
و از دستُورای شی دُور نَشُدیم.
24 ما دَ حُضُورِ ازُو بےعَیب بُودیم
و خود ره از گُناه دُور نِگاه کدیم.
25 پس خُداوند دَز مه اَجر دَد، دَ مُطابِق عدالت مه
و دَ مُطابِقِ پاکی دِستای مه که دَ پیشِ نظرِ ازُو یَه.
26 خُداوندا، دَ آدمِ وفادار، تُو وفاداری خُو ره نِشو مِیدی؛
دَ نفرِ بےعَیب، تُو بےعَیبی خُو ره نِشو مِیدی.
27 دَ آدمِ پاک، پاکی خُو ره نِشو مِیدی،
لیکِن دَ آدمِ چَلباز، هُوشیاری خُو ره نِشو مِیدی.
28 تُو قَومِ مظلُوم ره نِجات مِیدی،
لیکِن چِیمای تُو دَ آدمای کِبری-و-مغرُور اَسته تا اُونا ره سرنِگون کنی.
29 اَی خُداوند، تُو نُور مه اَستی؛
خُداوند ترِیکی مَره دَ روشَنی تبدِیل مُونه.
30 دَ کومَکِ ازتُو ما دَ بَلِه لشکر حَمله مُونُم
و قد تَوَکُل دَ خُدای خُو دَ بَلِه دیوالِ شار ها بُر مُوشُم.
31 خُدا راه-و-طرِیق شی کامِل اَسته؛
کلامِ خُداوند خالِص اَسته.
اُو بَلدِه تمامِ کسای که دَزُو پناه مُوبره سِپر اَسته.
32 چُون غَیر از خُداوند، کِی خُدا اَسته؟
و غَیر از خُدای مو، کِی قاده-و-پناهگاهِ مو اَسته؟
33 خُدا پناهگاهِ مُستَحکم مه اَسته؛
اُو راه-و-طرِیق مَره بےخطر جور مُونه.
34 اُو پایای مَره رقمِ پایای آهُو جور مُونه
و مَره دَ جای های بِلند ایستَلجی مُوکُنه.
35 اُو دِستای مَره بَلدِه جنگ تمرِین مِیدیه
تاکه بازُو های مه بِتَنه کمونِ برونزی ره خَم بِدیه.
36 اَی خُداوند، تُو سِپرِ نِجات خُو ره دَز مه دَدے
و کومَکِ ازتُو مَره بُزُرگ جور کد.
37 زیرِ پای مَره بَلدِه قَدم های مه پِراخ جور کدے
تاکه پایای مه نَلَخشه.
38 ما دُشمنای خُو ره دُمبال کده اُونا ره نابُود مُونُم
و تاکه نابُود نَشُده، پس دَور نَمُوخورُم.
39 ما اُونا ره نابُود کدُم؛ ما اُونا ره زَدُم تا دِیگه باله نَشُنه؛
اُونا دَ تَی پای مه اُفتَد.
40 چُون تُو کمر مَره قد قُوَت بَلدِه جنگ بسته کدے
و مُخالِفای مَره دَ تَی پای مه اندَختی.
41 تُو گردونِ دُشمنای مَره دَ دِست مه دَدی
و ما کسای ره که از مه بَد مُوبُرد، نابُود کدُم.
42 اُونا چِیم دَ راه بُود، لیکِن هیچ کس نَبُود که اُونا ره نِجات بِدیه؛
اُونا پیشِ خُداوند ناله-و-فریاد کد، ولے اُو دَزوا جواب نَدَد.
43 ما اُونا ره کُفته رقمِ خاکِ زمی نَرم کدُم
و دَ بَلِه ازوا لَغه کده رقمِ گِلِ کُوچه پایمال کدُم.
44 تُو مَره از جنجالِ قَوم مه خلاص کدی
و مَره دَ عِنوانِ کٹِه مِلَّت ها برقرار نِگاه کدی؛
مردُمی ره که نَمِیشنَختُم مَره خِدمت مُونه.
45 بیگَنه‌گو خَم شُده دَ پیش مه اَمَد
و امی که اُونا تورِه مَره مِیشنَوه، از اَید مه مُوشه.
46 بیگَنه‌گو بےروحیه شُده
و از جای های مُستَحکم خُو قد ترس-و-لرز بُرو اَمَد.
47 خُداوند زِنده یَه! حمد-و-ثنا دَ قاده-و-پناهگاهِ مه!
مُتعال باد خُدای که قادِه نِجات مه اَسته،
48 خُدای که اِنتِقام مَره گِرِفت
و قَوم ها ره زیرِ حُکمرانی مه اَوُرد،
49 خُدای که مَره از چنگِ دُشمنای مه بُرو اَوُرد.
خُداوندا، تُو مَره دَ برابرِ مُخالِفای مه سربِلند کدی
و از دِستِ آدمِ ظالِم نِجات دَدی.
50 امزی خاطر اَی خُداوند، تُو ره دَ مینکلِ مِلَّت ها حمد-و-سِپاس مُوگیُم
و بَلدِه سِتایشِ نام تُو سرُود میخانُم.
51 اُو پیروزی های بُزُرگ ره نصِیبِ پادشاهِ خُو مُونه
و رَحمت خُو ره دَ مَسَح شُدِه خُو نِشو مِیدیه،
دَ داوُود و اَولادِه شی تا اَبَداُلاباد.“