فصلِ چاردَهُم
پس اَمَدونِ اَبشالوم دَ اورُشَلیم
1 یوآب باچِه صَرُویه فامِید که دِلِ پادشاه بَلدِه دِیدونِ اَبشالوم مِیتَپه. 2 پس یوآب دَ تِقوعَه نفر رَیی کده ازُونجی یگ خاتُونِ دانا ره اَوُرد و دَزُو گُفت: ”خود ره عزادار نِشو دَده کالای عزاداری دَ جان خو کُو و خود ره قد روغو چرب نَکُو، بَلکِه رقمِ خاتُونی رفتار کُو که بَلدِه روزای کَلو بخاطرِ مُرده ماتَم گِرِفته. 3 اوخته دَ پیشِ پادشاه بورُو و دَزُو اینی تورا ره بُگی.“ و یوآب امُو تورا ره دَ دان شی اَندخت.
4 پس خاتُونی که از تِقوعَه بُود دَ پیشِ پادشاه رفت و خود ره قد رُوی خُو دَ زمی اَندخته دَزُو اِحترام کد و گُفت: ”اَی پادشاه، کومَک کُو!“ 5 پادشاه از شی پُرسِید: ”چی مُشکِل دَری؟“ خاتُو گُفت: ”ما یگ خاتُونِ بیوه اَستُم، چُون شُوی مه مُرده. 6 کنِیز تُو دُو باچه دَشت؛ اُونا دَ بیابو قد یگدِیگِه خُو جنگ کد و دَ اُونجی کس نَبُود که اُونا ره جدا کنه. پس یکی ازوا دِیگِه شی ره زَده کُشت. 7 آلی تمامِ اَولادِ بابه دَ خِلافِ کنِیز تُو باله شُده و مُوگیه، ’امُو که بِرار خُو ره زَده، اُو ره دَ دِستِ ازمو تسلِیم کُو تا مو اُو ره بخاطرِ گِرِفتونِ زِندگی بِرار شی بُکُشی و قد امزی کار یگانه وارِث ره از بَین بُبری.‘ دَ امزی رقم اُونا مِیخایه که قوغِ نِیم‌سوختِه مَره که باقی مَنده گُل کنه و بَلدِه شُوی مه نَه نام گِیره و نَه باقی‌مَنده دَ رُوی زمی بیله.“
8 پادشاه دَ خاتُو گُفت: ”تُو خانِه خُو بورُو و ما دَ بارِه تُو حُکم مُونُم.“ 9 خاتُونی که از تِقوعَه بُود دَ پادشاه گُفت: ”اَی بادار مه پادشاه، بیل که امی جُرم دَ گردونِ ازمه و خانَوارِ آتِه مه بَشه و پادشاه و تَخت شی از جُرم دُور بَشه.“ 10 پادشاه گُفت: ”اگه کُدَم کس تُو ره یَگو چِیز گُفت، اُو ره دَ پیشِ ازمه بَیر و اُو دِیگه تُو ره غَرَض نَمِیگِیره.“ 11 اوخته خاتُو گُفت: ”اَی پادشاه، دَ خُداوند، خُدای خُو قَسم یاد کُو، تا اِنتِقام گِیرِندِه خُون دِیگه کُشتار نَکنه؛ نَشُنه که باچِه دِیگِه مه ام از بَین بوره.“ پادشاه گُفت: ”دَ زِندگی خُداوند قَسم که یگ مُوی سرِ باچِه تُو ام دَ زمی نَموفته.“
12 اوخته خاتُو گُفت: ”لُطفاً کنِیز خُو ره اِجازه بِدی که یگ توره ره دَ بادار خُو پادشاه بُگیه.“ اُو گُفت: ”بُگی.“ 13 خاتُو گُفت: ”پس چرا تُو دَ خِلافِ قَومِ خُدا امی رقم یگ نقشه کشِیدے؟ چُون پادشاه قد گُفتونِ امزی توره خود ره محکُوم مُونه، چراکه پادشاه باچِه آواره شُدِه خُو ره پس نَوُرده. 14 یگ روز نَه یگ روز پگ مو باید بُمُری، چُون مو رقمِ آوی اَستی که دَ زمی لَوُو شُده و پس جَم نَمُوشه. لیکِن خُدا جان ره نَمِیگِیره، بَلکِه راه های ره جور مُونه که نفرِ آواره شُده بَلدِه همیشه از حُضُورِ ازُو دُور نَمَنه. 15 دلِیلی که آلی ما اَمدُم تا امی توره ره دَ بادار خُو پادشاه بُگیُم، اِی اَسته که مردُم مَره تَرسَند؛ ولے کنِیز تُو قد خود خُو فِکر کده گُفت، ’ما قد پادشاه گپ مِیزَنُم؛ شاید پادشاه تقاضای کنِیز خُو ره دَ جای بَیره. 16 چُون پادشاه قبُول مُونه که کنِیز خُو ره از دِستِ کسی که میخایه مه و باچِه مَره یگجای از میراثِ خُدا نابُود کنه، نِجات بِدیه.‘ 17 امچُنان کنِیز تُو قد خود خُو گُفت، ’تورِه بادار مه پادشاه باعِثِ آرامِش مه مُوشه، چراکه بادار مه پادشاه رقمِ ملایکِه خُدا اَسته و خُوب و بَد ره فرق مُونه.‘ و آلی خُداوند، خُدای تُو قد تُو بَشه.“
18 اوخته پادشاه دَ خاتُو گُفت: ”هر چِیز ره که از تُو سوال مُونُم، از مه تاشه نَکُو.“ خاتُو گُفت: ”اَمر کُو بادار مه پادشاه.“ 19 پادشاه گُفت: ”آیا دِستِ یوآب دَ پگِ امزی کارا قد ازتُو یگ نِییه؟“ خاتُو دَ جواب شی گُفت: ”اَی بادار مه پادشاه، دَ زِندگی تُو قَسم که هیچ کس از چِیزی که بادار مه پادشاه بُگیه، طرفِ راست یا چَپ تاو خورده نَمِیتَنه. اَرے، خِدمتگار تُو یوآب بُود که دَز مه اَمر کد و اُو بُود که پگِ امزی تورا ره دَ دانِ کنِیز تُو اَندخت. 20 بَلدِه تغیِیر دَدونِ شکلِ قضیه، یوآب خِدمتگار تُو امی کار ره کد، لیکِن حِکمتِ بادار مه رقمِ حِکمتِ ملایکِه خُدا یَه و بادار مه تمامِ چِیزای ره که دَ زمی اَسته مُوفامه.“
21 پس پادشاه دَ یوآب گُفت: ”اینه، ما امی خاهِش ره قبُول کدُم. آلی بورُو و اَبشالومِ باچِه مَره بَیر.“ 22 یوآب خود ره قد رُوی خُو دَ زمی اَندخته اِحترام کد و پادشاه ره دُعا-و-ثنا کده گُفت: ”اَی بادار مه پادشاه، اِمروز خِدمتگار تُو فامِید که نظرِ لُطف تُو دَ بَلِه مه اَسته، چراکه پادشاه تقاضای خِدمتگار خُو ره دَ جای اَوُرد.“
23 پس یوآب باله شُده دَ جِشُور رفت و اَبشالوم ره دَ اورُشَلیم اَوُرد. 24 لیکِن پادشاه گُفت: ”اُو باید دَ خانِه خود خُو بوره و رُوی ازمه ره نَنگره.“ پس اَبشالوم دَ خانِه خود خُو رفت و رُوی پادشاه ره نَدِید.
25 دَ تمام اِسرائیل هیچ کس نَبُود که از نُوربَندی شی رقمِ اَبشالوم تعرِیف-و-تَوصِیف شُنه؛ از قفِ پای تا تولغِه سر شی دَزُو عَیب وجُود نَدَشت. 26 هر وختِیکه اُو مُوی سر خو ره کَم مُوکد، -- اُو دَ آخِرِ هر سال مُوی خُو ره کَم مُوکد، یعنی هر غَیتِیکه دَ سر شی گِرَنگی مُوکد، اُو ره کَم مُوکد -- اُو مُوی سر خُو ره وَزن مُوکد و دَ مُطابِقِ وَزنِ شاهی دُوصد مِثقالa مُوشُد. 27 بَلدِه اَبشالوم سِه باچه و یگ دُختر دَ دُنیا اَمَد که نامِ دُختر شی تامار بُود. اُو یگ دُخترِ نُوربَند بُود.
28 اَبشالوم دُو سالِ کامِل دَ اورُشَلیم زِندگی کد و رُوی پادشاه ره نَدِید. 29 اوخته اَبشالوم بَلدِه کُوی کدونِ یوآب نفر رَیی کد تا اُو ره دَ پیشِ پادشاه رَیی کنه، لیکِن یوآب نَخاست که دَ پیشِ ازُو بییه. اُو دفعِه دوّم ام نفر رَیی کد، لیکِن یوآب نَخاست که بییه. 30 اوخته اَبشالوم دَ خِدمتگارای خُو گُفت: ”توخ کنِید، زمِینِ یوآب دَ پالُوی زمِینِ ازمه اَسته و دَ اُونجی جَو کِشت کده. بورِید و اُو ره آتِش بِزَنِید.“ پس خِدمتگارای اَبشالوم زمی ره آتِش زَد.
31 یوآب باله شُده دَ پیشِ اَبشالوم دَ خانِه شی اَمَد و دَزُو گُفت: ”چرا خِدمتگارای تُو زمِین مَره آتِش زَده؟“ 32 اَبشالوم دَ جوابِ یوآب گُفت: ”توخ کُو، ما دَز تُو پَیغام رَیی کده گُفتُم، ’اِینجی بیه تاکه تُو ره دَ پیشِ پادشاه رَیی کنُم و تُو پُرسان کنی که، ”چرا ما از جِشُور اَمدیم؟ بَلدِه مه بِهتر بُود که تا آلی ره دَ امُونجی مُومَندُم!“‘ پس آلی مَره بیل که رُوی پادشاه ره بِنگرُم و اگه کُدَم گُناه از مه سر زَده بَشه، بیل که مَره بُکُشه.“
33 اوخته یوآب دَ پیشِ پادشاه رفت و امی توره ره دَزُو گُفت؛ و اُو اَبشالوم ره کُوی کد. پس اَبشالوم اَمَده دَ حُضُورِ پادشاه قد رُوی خُو دَ زمی اُفتده اِحترام کد و پادشاه اَبشالوم ره ماخ کد.