فصلِ پوزدَهُم
نقشِه اَبشالوم بَلدِه شورِش
1 بعد از چند وخت اَبشالوم یگ گاڈی جنگی و چند اَسپ پَیدا کد و پِنجاه نفر که پیشلون شی مُودَوِید. 2 اَبشالوم هر روز صَباح‌گاه باله مُوشُد و دَ بغلِ راهِ درگِه شار ایسته مُوشُد؛ اوخته ھر کسی که یَگو دعوا مِیدَشت و دَ پیشِ پادشاه بَلدِه فَیصَله کدو میمَد، اَبشالوم اُو ره کُوی کده مُوگُفت: ”از کُدَم شار اَستی؟“ وختی اُو نفر مُوگُفت: ”خِدمتگار تُو از فِلان طایفِه اِسرائیل اَسته.“ 3 اَبشالوم دَز شی مُوگُفت: ”توخ کُو، دعوای تُو بَرحق و دُرُست اَسته، لیکِن از طرفِ پادشاه هیچ کس نِییه که تورِه تُو ره بِشنَوه.“ 4 و اَبشالوم اِدامه دَده مُوگُفت: ”کشکِه ما قاضی امزی سرزمی مُوبُودُم! اوخته ھر کسی که یَگو عرض یا دعوا مِیدَشت، دَ پیشِ ازمه میمَد و ما دَ حقِ ازُو اِنصاف مُوکدُم.“ 5 وختی یَگو کس دَ نزدِیکِ ازُو میمَد که دَزُو اِحترام کنه، اُو دِست خُو ره دِراز کده اُو ره دَ بغل خُو مِیگِرِفت و ماخ مُوکد. 6 اَبشالوم قد تمامِ اِسرائیلی های که دَ پیشِ پادشاه بَلدِه قضاوَت میمَد امی رقم رفتار مُوکد؛ پس اَبشالوم دِلِ مردُمِ اِسرائیل ره دَ دِست اَوُرد.
7 بعد از تیر شُدونِ چارa سال اَبشالوم دَ پادشاه گُفت: ”لُطفاً دَز مه اِجازه بِدی که دَ حِبرون بورُم و نَذری ره که بَلدِه خُداوند گِرِفتیم، پُوره کنُم. 8 چُون ما خِدمتگار تُو وختِیکه دَ جِشُورِ ارام زِندگی مُوکدُم یگ نَذر گِرِفته گُفتُم، ’اگه خُداوند مَره پس دَ اورُشَلیم بُرد، ما خُداوند ره دَ حِبرونb عِبادت مُونُم.‘“ 9 پادشاه دَز شی گُفت: ”بخَیر-و-سلامَت بورُو.“ پس اُو باله شُده دَ حِبرون رفت.
10 لیکِن اَبشالوم قاصِدا ره تاشَکی دَ پیشِ تمامِ طایفه های اِسرائیل رَیی کده گُفت: ”امی که آوازِ شیپُور ره شِنِیدِید، بُگِید، ’اَبشالوم دَ حِبرون پادشاه شُده!‘“ 11 دُو صد نفر از اورُشَلیم قد اَبشالوم قَتی رفت، چُون اُونا دعوَت شُدُد؛ و اُونا دَ دِلِ پاک رفت و از هیچ چِیز خبر نَدَشت. 12 دَ حالِیکه اَبشالوم قُربانی ها ره تقدِیم مُوکد، اُو بَلدِه کُوی کدونِ اَخِیتوفِلِ جِیلونی مُشاوِرِ داوُود نفر رَیی کد که از شار خُو جِیلو بییه. دَ امزی رقم نقشِه خیانَت قَوی شُده مورفت و مردُمی که قد اَبشالوم یگجای مُوشُد روز دَ روز کَلو مُوشُد.
داوُود از اورُشَلیم دُوتا مُونه
13 یگ نفر دَ پیشِ داوُود اَمَد و دَزُو گُفت: ”دِل های مردُمِ اِسرائیل از پُشتِ اَبشالوم رفته.“ 14 اوخته داوُود دَ پگِ خِدمتگارای خُو که قد ازُو دَ اورُشَلیم بُود، گُفت: ”باله شُنِید که امی آلی دُوتا کنی، اگه نَه، مو از پیشِ اَبشالوم دُوتا نَمِیتنی. عَجَله کنِید که بوری، نَشُنه که اُو دَ زُودی دَز مو بِرَسه و دَ بَلِه مو بَلا-و-مُصِیبت اَوُرده شار ره قد دَمِ شمشیر بِزَنه.“ 15 خِدمتگارای پادشاه دَزُو گُفت: ”اینه، خِدمتگارای تُو حاضِر-و-آماده اَسته تا هر چِیزی که بادار مو پادشاه تصمِیم بِگِیره، اُو ره انجام بِدیه.“ 16 پس پادشاه رَیی شُد و تمامِ خانَوار شی از پُشتِ ازُو حَرکت کد، لیکِن پادشاه دَه خاتُون خُو ره که کنِیز شی بُود، دَ خانه ایشت تا از خانه نِگاهوانی کنه. 17 پادشاه پیش رفت و تمامِ مردُم از پُشت شی حَرکت کد و اُونا دَ آخرِین خانِه شار ایسته شُد. 18 اوخته تمامِ خِدمتگارای پادشاه دَ شُمُولِ پگِ کریتیا و پگِ فِلِتیا دَ دُو بَغل شی تیر شُد و تمامِ شَش صد نفرِ جَتی که از جَت از پُشتِ پادشاه اَمَدُد، دَ پیشِ رُوی شی رفت.
19 اوخته پادشاه دَ اِتای جَتی گُفت: ”چرا تُو ام قد ازمو مییی؟ پس بورُو و قد پادشاه بِشی، چراکه تُو یگ خارِجی اَستی و از مُلک خُو ام جلای وطن شُدے. 20 تُو دِیروز اَمَدی؛ آیا ما اِمروز تُو ره قد خود خُو آواره کنُم؟ ما مورُم، ولے معلُوم نِییه که دَ کُجا مورُم. پس بورُو و قَومای خُو ره ام قد خُو بُبَر. دُعا مُونُم که خُداوند مُحَبَت و وفاداری خُو ره نصِیب تُو کنه.“
21 لیکِن اِتای دَ جوابِ پادشاه گُفت: ”دَ زِندگی خُداوند و دَ زِندگی بادار مه پادشاه قَسم که دَ ھر جای که بادار مه پادشاه بَشه، چی دَ اُونجی مَرگ بَشه، چی زِندگی، خِدمتگار تُو ام دَ امُونجی اَسته.“ 22 داوُود دَ اِتای گُفت: ”خُوبه، بیه و پیش بورُو.“ پس اِتای جَتی قد پگِ نفرای خُو و تمامِ بچکِیچای که قد ازُو بُود، پیش رفت. 23 غَیتِیکه پگِ مردُم تیر شُد، تمامِ باشِنده های سرزمِینِ اِسرائیل دَ آوازِ بِلند چخرا کد؛ پادشاه از دَرِّه قِدرون تیر شُد و تمامِ مردُم سُونِ بیابو حَرکت کد.
24 صادوق پیشوا ام اَمَد و پگِ لاویای که قد ازُو بُود صندُوقِ عهدِ خُدا ره مُوبُرد. وختی اُونا صندُوقِ خُدا ره تاه ایشت، اَبیاتار قُربانی تقدِیم کده رفت تا غَیتِیکه پگِ مردُم از شار بُر شُده خلاص شُد.
25 اوخته پادشاه دَ صادوق گُفت: ”صندُوقِ خُدا ره پس دَ شار بُبَر. اگه خُدا دَ بَلِه مه نظرِ لُطف کد، اُو مَره پس میره و دَز مه اِجازه مِیدیه که ام صندُوق و ام جایگاهِ شی ره بِنگرُم. 26 لیکِن اگه مُوگیه: ’ما از تُو راضی نِیَستُم،‘ بیل که هر چِیزی که دَ نظرِ ازُو خُوب معلُوم مُوشه، امُو ره دَ حق مه انجام بِدیه.“
27 پادشاه اِدامه دَده دَ صادوق پیشوا گُفت: ”آیا تُو غَیبگوی نِیَستی؟ بخَیر-و-سلامَت پس دَ شار بورُو! دُو باچِه شُمو ام قد شُمو قَتی بوره، ام اَخِیمَعص باچِه ازتُو و ام یوناتان باچِه اَبیاتار. 28 توخ کُو، ما دَ بیابو دَ جایی که آوِ دریا کم اَسته معطل مُونُم تا پَیغام شُمو دَز مه بِرَسه و ما از اَوضاع باخبر شُنُم.“ 29 پس صادوق و اَبیاتار صندُوقِ خُدا ره پس دَ اورُشَلیم بُرد و اُونا دَ امُونجی مَند.
30 لیکِن داوُود سُون باله دَ کوهِ زَیتُون رفت، و دَ حالِیکه مورفت چخرا مُوکد؛ سرِ ازُو پوشِیده بُود و پای شی لُچ، و تمامِ مردُمی که قد شی قَتی بُود ام سر ھای خُو ره پوشَندُد و چخرا کده مورفت. 31 دَ امزُو غَیت دَ داوُود گُفته شُد که: ”اَخِیتوفِل ام دَ مینکلِ امزُو خیانَتکارا اَسته که قد اَبشالوم یگجای شُده.“ اوخته داوُود گُفت: ”اَی خُداوند، مشوَرِه اَخِیتوفِل ره بَلدِه اَبشالوم اَحمقانه معلُوم کُو.“
32 وختی داوُود دَ بَلِه کوه رَسِید، دَ جایی که مردُم خُدا ره عِبادت مُوکد، اُو دِید که حُوشای اَرکی قد کالای چکچک و سرِ خاکپُر دَ دَمِ راهِ شی اَمَد. 33 داوُود دَزُو گُفت: ”اگه قد ازمه بوری، بارِ گردون مه مُوشی؛ 34 لیکِن اگه پس دَ شار بوری و دَ اَبشالوم بُگی: ’اَی پادشاه، ما خِدمتگار تُو مُوشُم. امُو رقم که دَ سابِق خِدمتگارِ آتِه تُو بُودُم، آلی خِدمتگارِ ازتُو مُوشُم.‘ اوخته تُو مِیتَنی که مشوَرِه اَخِیتوفِل ره بَلدِه مه باطِل کنی. 35 صادوق پیشوا و اَبیاتار پیشوا ام دَ اُونجی قد تُو اَسته. هر چِیزی که از خانِه پادشاه شِنِیدی، اُو ره دَ صادوق پیشوا و اَبیاتار پیشوا بُگی. 36 اونه، دُو باچِه ازوا اَخِیمَعص باچِه صادوق و یوناتان باچِه اَبیاتار ام دَ اُونجی قد ازوا اَسته. هر چِیزی که شِنِیدی، دَ وسِیلِه ازوا دَز مه رَیی کُو.“
37 پس حُوشای رفِیقِ داوُود دَ شار رسِید و اَبشالوم ام دَ اورُشَلیم داخِل شُد.