فصلِ سیزدَهُم
اَمنون و تامار
1 بعد از گُذشتِ زمان اینی واقِعه رُخ دَد: اَبشالوم باچِه داوُودa یگ خوارِ نُوربَند دَ نامِ تامار دَشت و اَمنونb باچِه داوُود عاشقِ ازُو شُدُد. 2 اَمنون دَ اندازِه گِرِفتار شُدُد که بخاطرِ خواراَندر خُو تامار خود ره ناجور کدُد، چُون اُو دُخترِ خانه بُود و دَ نظرِ اَمنون سخت خورد که قد ازُو یَگو کار کنه.
3 اَمنون یگ رفِیق دَ نامِ یوناداب دَشت که اُو باچِه شِیمِعاه یعنی باچِه بِرارِ داوُود بُود؛ و یوناداب یگ مَردِ غَدر چالاک بُود. 4 اُو دَ اَمنون گُفت: ”اَی باچِه پادشاه، چرا روز دَ روز لاغر شُده موری؟ آیا دَز مه نَمُوگی؟“ اَمنون دَز شی گُفت: ”ما تامار، خوارِ بِرار اَندر خُو اَبشالوم ره دوست دَرُم.“ 5 یوناداب دَزُو گُفت: ”بورُو، دَ جاگِه خُو خاو کُو و خود ره ناجور بِندَز؛ وختِیکه آتِه تُو بَلدِه پُرسِیدون تُو اَمَد، دَزُو بُگی، ’لُطفاً خوار مه تامار ره بیل که بییه و یَگو چِیز بَلدِه مه بِدیه تا بُخورُم. بیل که بییه و خوراک ره دَ پیشِ چِیم مه تَیار کنه تا ما بِنگرُم و از دِست شی بُخورُم.‘“ 6 پس اَمنون خاو کد و خود ره ناجور اَندخت؛ وختِیکه پادشاه بَلدِه پُرسِیدون شی اَمَد، اَمنون دَ پادشاه گُفت: ”لُطفاً خوار مه تامار ره بیل که بییه و چند دانه کیک دَ پیشِ چِیم مه پُخته کنه تا از دِست شی بُخورُم.“
7 اوخته داوُود قاصِد ره دَ خانه دَ پیشِ تامار رَیی کده گُفت: ”دَ خانِه بِرار خُو اَمنون بورُو و بَلدِه شی خوراک تَیار کُو.“ 8 پس تامار دَ خانِه بِرار اَندر خُو اَمنون رفت و اُو دَ جاگِه خُو بُود. تامار آرد ره گِرِفته خَمِیر کد و دَ پیشِ چِیمِ ازُو کیک ها ره تَیار کده پُخته کد. 9 بعد ازُو تاوه ره گِرِفته دَ پیشِ ازُو ایشت، لیکِن اُو نَخورد و گُفت: ”پگ ره از پیش مه بُر کنِید!“ پس کُلَگی از پیشِ ازُو بُرو رفت. 10 اوخته اَمنون دَ تامار گُفت: ”آلی خوراک ره دَ اُتاق مه بَیر تا از دِست تُو بُخورُم.“ و تامار کیک ها ره که تَیار کدُد، گِرِفته دَ پیشِ بِرار خُو اَمنون دَ اُتاق شی اَوُرد. 11 لیکِن وختِیکه تامار کیک ها ره دَ پیشِ ازُو اَوُرد که بُخوره، اَمنون اُو ره بَغل کد و دَز شی گُفت: ”اَی خوار مه، بیه قد مه خاو کُو.“ 12 تامار دَزُو گُفت: ”نَه بِرار مه، مَره بےعِزَت نَکُو، چُون اِی رقم کار دَ اِسرائیل انجام دَده نَمُوشه؛ اِی عملِ زِشت ره انجام نَدی. 13 ما اِی رَسوایی خُو ره دَ کُجا بُبرُم؟ و تُو ام دَ اِسرائیل رقمِ یکی از آدمای پَست-و-ایله‌یی مُوشی. پس لُطفاً قد پادشاه گپ بِزَن؛ چُون اُو مَره از تُو دِریغ نَمُونه.“ 14 لیکِن اَمنون نَخاست که تورِه ازُو ره بِشنَوه؛ و بخاطری که ازُو کده زورتُو بُود، قد ازُو خاو شُده اُو ره بےعِزَت کد.
15 بعد ازُو اَمنون قد نفرتِ بےاندازه کَلو ازُو بَدبُر شُد؛ نفرتِ ازُو کَلوتر از مُحَبَتی بُود که نِسبَت دَزُو دَشت. پس اَمنون دَزُو گُفت: ”باله شُو و بورُو!“ 16 تامار دَزُو گُفت: ”نَه، اِی رقم نَکُو، چُون اِی بَدی که مَره سُون راهِ مه رَیی مُونی، بَدتَر از کارِ دِیگِه اَسته که تُو دَ حقِ ازمه کدی.“ لیکِن اَمنون نَخاست که تورِه ازُو ره بِشنَوه. 17 اُو خِدمتگار خُو ره که اُو ره خِدمت مُوکد کُوی کده گُفت: ”اِی ره از پیش مه وُی کُو و درگه ره از پُشت شی کیب کُو.“ 18 پس خِدمتگار شی اُو ره بُر کد و درگه ره از پُشت شی کیب کد. تامار چَپَنِ رَنگ رَنگی دَ جان خُو دَشت، چُون دُخترونِ-خانِه پادشاه امُو رقم چَپَن مُوپوشِید. 19 اُو چَپَنِ رَنگ رَنگی ره که دَ جان شی بُود چَک کده خگِشتر ره دَ سر خُو باد کد و دِستای خُو ره دَ بَلِه سر خُو گِرِفته رَیی شُد؛ اُو دَ غَیتِیکه مورفت دَ آوازِ بِلند چخرا مُوکد.
20 بِرار شی اَبشالوم دَزُو گُفت: ”آیا بِرار تُو اَمنون قد تُو بُوده؟ خوار مه، فِعلاً خود ره قرار بِگِیر؛ اُو بِرار تُو اَسته. پس اِی توره ره دَ دِل خُو نَگِیر.“ اوخته تامار کوٹیوبار-و-پریشان شُده دَ خانِه بِرار خُو اَبشالوم مَند. 21 وختی داوُود پادشاه دَ بارِه پگِ امزی چِیزا شِنِید، اُو غَدر قار شُد، ولے نَخاست که باچِه خُو اَمنون ره جَزا بِدیه، چراکه اُو ره کَلو دوست دَشت، چُون اُو اوّلباری شی بُود.c 22 اَبشالوم دَ اَمنون هیچ چِیز نَگُفت، نَه خُوب و نَه بَد، چُون اَبشالوم از اَمنون بَد مُوبُرد، چراکه اُو خوار شی تامار ره بےعِزَت کدُد.
مَرگِ اَمنون
23 بعد از دُو سال، دَ غَیتِیکه اَبشالوم دَ بَعل-حاصور دَ نزدِیکِ اِفرایم پاشُم بُری دَشت، اُو تمامِ باچه‌های پادشاه ره مِهمو کد. 24 اُو دَ پیشِ پادشاه اَمَده گُفت: ”اینه، خِدمتگار تُو پاشُم بُری دَره؛ خاهِش مُونُم که پادشاه و خِدمتگارای شی قد نوکر خُو بوره.“ 25 لیکِن پادشاه دَ اَبشالوم گُفت: ”نَه باچِه مه، پگ مو نَمییی؛ نَشُنه که مو بار تُو ره گِرَنگ کنی.“ اَبشالوم اُو ره غَدر شَلّه شُد، لیکِن اُو نَخاست که بوره، ولے اَبشالوم ره بَرکت دَد. 26 اوخته اَبشالوم گُفت: ”اگه شُمو نَمیِید، لُطفاً بِرار مه اَمنون ره بیل که قد ازمو بوره.“ پادشاه دَزُو گُفت: ”چرا اُو قد شُمو بوره؟“ 27 لیکِن ازی که اَبشالوم غَدر شَلّه شُد، اُو اَمنون و دِیگه شاهزاده ها ره ایشت که قد ازُو بوره. اوخته اَبشالوم یگ مِهمانی شاهانه ترتِیب دَد.d 28 اوخته اَبشالوم دَ خِدمتگارای خُو اَمر کده گُفت: ”فِکر شُمو بَشه، وختِیکه دِلِ اَمنون از نشِه شراب خوش شُد و ما دَز شُمو گُفتُم، ’اَمنون ره بِزَنِید،‘ اوخته اُو ره بُکُشِید. ترس نَخورِید، چُون ما دَز شُمو اَمر کدیم. باجُراَت و دلیر بَشِید.“ 29 پس خِدمتگارای اَبشالوم دَ حقِ اَمنون امُو کار ره کد که اَبشالوم اَمر کدُد. و دَ امزُو غَیت دِیگه باچه‌های پادشاه باله شُده هر کُدَم شی قاطِر خُو ره سوار شُد و دُوتا کد.
30 دَ حالِیکه اُونا دَ راه بُود، دَ داوُود خبر رسِید که اَبشالوم پگِ باچه‌های پادشاه ره کُشته و یکی ازوا ام زِنده نَمَنده. 31 اوخته پادشاه باله شُده کالای خُو ره چَک کد و دَ رُوی زمی دِراز اُفتَد؛ و پگِ خِدمتگارای شی که دَ گِردِ ازُو ایسته بُود ام کالای خُو ره چَک کد. 32 لیکِن یوناداب باچِه شِیمِعاه، یعنی باچِه بِرارِ داوُود گُفت: ”بادار مه فِکر نَکنه که پگِ مَردای جوان، یعنی باچه های پادشاه کُشته شُده، چُون تنها اَمنون کُشته شُده و بَس. اِی قَصد دَ دِلِ اَبشالوم از روزی بُود که اَمنون خوارِ ازُو تامار ره بےعِزَت کدُد. 33 پس آلی بادار مه پادشاه اِی توره ره دَ دِل خُو جای نَدیه و فِکر نَکنه که پگِ باچه‌های پادشاه کُشته شُده، چراکه تنها اَمنون کُشته شُده.“
34 دَمزی گِیر-و-دار اَبشالوم دُوتا کد و جوانی که پَیره‌داری مُوکد سُون باله توخ کد و دِید که غَدر مردُم از بغلِ تِپه از راهِ حورونایم مییه. اوخته اُو دَ پیشِ پادشاه رفت و گُفت: ”ما دِیدُم که غَدر مردُم از بغلِ تِپه از راهِ حورونایم مییه.“e 35 اوخته یوناداب دَ پادشاه گُفت: ”اونه، باچه‌های پادشاه مییه؛ امُو رقم که خِدمتگار تُو گُفتُد، امُو رقم شُد.“ 36 امی که اُو از توره گُفتو خلاص شُد، باچه‌های پادشاه رسِید و آواز خُو ره بِلند کده چخرا کد؛ اوخته پادشاه و پگِ خِدمتگارای شی ام زار زار چخرا کد.