فصلِ شَشُم
پس اَوُردونِ صندُوقِ عھد
1 داوُود بسم تمامِ مَردای جِیرگه‌تُوی اِسرائیل ره که سی هزار نفر بُود جَم کد. 2 اوخته داوُود و پگِ نفرای که قد شی قَتی بُود باله شُده سُون بَعلے-یهُوداa رَیی شُد تا صندُوقِ خُدا ره ازُونجی بَیره، صندُوقی ره که دَ «نام» یاد مُوشُد، یعنی دَ نامِ خُداوندِ لشکرها که دَ بَلِه صندُوق دَ مینکلِ کِرُوبیا حُضُور دَشت. 3 اُونا صندُوقِ خُدا ره دَ بَلِه یگ کراچی نَو ایشت و اُو ره از خانِه اَبِیناداب که دَ بَلِه تِپه بُود گِرِفته اَوُرد. عُزّا و اَخیو باچه های اَبِیناداب کراچی نَو ره هَی مُوکد. 4 وختِیکه اُونا کراچی ره قد صندُوقِ خُدا از خانِه اَبِیناداب از تِپه میوُرد، اَخیو پیشِ رُوی صندُوق مورفت. 5 دَمزُو غَیت داوُود و پگِ خانَوارِ اِسرائیل دَ حُضُورِ خُداوند قد تمامِ قُوَت خُو بازی کده قد آلاتِ مُوسِیقی سرُود میخاند، یعنی قد بَربط ها، چنگ ها، دَیره ها، ڈول ها و سَنج ها.
6 وختی اُونا دَ خرموجای ناکون رسِید، عُزّا دِست خُو ره سُون صندُوقِ خُدا دِراز کد و اُو ره محکم گِرِفت، چُون پای گاوو لخشِید. 7 اوخته آتِشِ غَضَبِ خُداوند دَ بَلِه عُزّا داغ شُد و خُدا اُو ره بخاطرِ خطای شی دَ امُونجی زَد و اُو دَ امُونجی دَ پیشِ صندُوقِ خُدا مُرد. 8 داوُود سخت غَمگی شُد، چراکه خُداوند دَ بَلِه عُزّا حَمله کدُد؛ پس امُو جای ره فارِص-عُزّاb نام کد که تا اِمروز دَمزی نام یاد مُوشه. 9 دَ امزُو روز داوُود از خُداوند ترسِید و گُفت: ”چِطور صندُوقِ خُداوند دَ پیشِ ازمه بیَه؟“ 10 پس داوُود نَخاست که صندُوقِ خُداوند ره دَ پیش خُو دَ شارِ داوُود بُبره؛ بَلکِه داوُود اُو ره دَ خانِه عوبید-اِدومِ جَتی بُرد. 11 صندُوقِ خُداوند دَ خانِه عوبید-اِدومِ جَتی مُدَتِ سِه ماه مَند و خُداوند عوبید-اِدوم و تمامِ خانَوار شی ره بَرکت دَد.
12 اوخته دَ داوُود پادشاه گُفته شُد که، ”خُداوند خانَوارِ عوبید-اِدوم و تمامِ مال-و-دارایی شی ره بخاطرِ صندُوقِ خُدا بَرکت دَده.“ پس داوُود رفت و صندُوقِ خُدا ره از خانِه عوبید-اِدوم قد خوشحالی دَ شارِ داوُود اَوُرد. 13 کسای که صندُوقِ خُداوند ره مُوبُرد وختی شَش قَدم رفت، داوُود یگ نَرگاو و یگ گوسَلِه چاغی ره قُربانی کد. 14 داوُود دَ حالِیکه یگ ایفودِ کتانی ره دَ گِرد خُو پیچ کدُد، قد تمامِ قُدرت خُو دَ حُضُورِ خُداوند بازی مُوکد. 15 دَ امزی رقم داوُود و تمامِ خانَوارِ اِسرائیل صندُوقِ خُداوند ره قد چِیغ-و-شورِ خوشحالی و آوازِ شیپُور باله اَوُرد. 16 امی که صندُوقِ خُداوند دَ شارِ داوُود داخِل شُد، مِیخال دُخترِ شائول از کِلکِینِ خانه توخ کده دِید که داوُود پادشاه دَ حُضُورِ خُداوند خیزَک-و-قِرتَک زَده بازی مُونه. پس اُو داوُود ره دَ دِل خُو تحقِیر-و-تَوهِین کد.
17 اُونا صندُوقِ خُداوند ره داخِل اَوُرده دَ جای شی دَ مَنِه خَیمِه که داوُود بَلدِه شی ایسته کدُد ایشت؛ و داوُود قُربانی های سوختَنی و قُربانی های سلامَتی دَ حُضُورِ خُداوند تقدِیم کد. 18 وختِیکه داوُود از تقدِیم کدونِ قُربانی های سوختَنی و قُربانی های سلامَتی خلاص شُد، اُو مردُم ره دَ نامِ خُداوندِ لشکرها بَرکت دَد 19 و دَ پگِ مردُم، یعنی دَ تمامِ جمعیَتِ اِسرائیل، ام دَ مَردا و ام دَ خاتُونو دَ هر کُدَم شی یگ دانه نان، یگ ٹوٹه گوشتc و یگ دانه کیکِ کِشمِشی دَد. بعد ازُو تمامِ مردُم هر کُدَم شی طرفِ خانِه خُو رفت.
20 اوخته داوُود دَ خانه خُو رفت تا خانَوار خُو ره بَرکت بِدیه، لیکِن مِیخال دُخترِ شائول دَ دَمِ راهِ شی اَمَده دَ طعنه گُفت: ”پادشاهِ اِسرائیل اِمروز چِیقس خود ره با حُرمَت کد وختِیکه خود ره دَ پیشِ چِیمای کنِیزای خِدمتگارای خُو لُچ کد، امُو رقمِ که یگ نفرِ ایله‌یی خود ره لُچ کده بےآبرُو مُونه.“
21 داوُود دَ مِیخال گُفت: ”اِی کار مه دَ حُضُورِ خُداوندی بُود که مَره دَ جای آتِه تُو و پگِ خانَوار شی اِنتِخاب کد تا مَره دَ بَلِه قَومِ خُداوند، یعنی اِسرائیل حُکمران تعیِین کنه؛ امزی خاطر ما دَ حُضُورِ خُداوند بازی کدُم. 22 ما ازی کده ام کَلوتر خود ره حقِیر مُونُم و دَ نظرِ خود خُو پَست مُوشُم، لیکِن دَ بارِه کنِیزای که توره گُفتی، دَ پیشِ ازوا اِحترام پَیدا مُونُم.“ 23 و مِیخال دُخترِ شائول تا روزِ مُردون خُو صاحِبِ اَولاد نَشُد.