فصلِ هفتُم
وعدِه خُدا دَ داوُود
1 وختی پادشاه دَ خانِه خُو جای-دَ-جای شُد و خُداوند اُو ره از شَرِ پگِ دُشمنای گِرد-و-بَر شی آرامی دَد، 2 پادشاه دَ ناتان نَبی گُفت: ”توخ کُو، ما دَ خانِه که از چیوِ سَرو آباد شُده زِندگی مُونُم، دَ حالِیکه صندُوقِ خُدا دَ مَنِه پرده های خَیمه قرار دَره.“ 3 ناتان دَ پادشاه گُفت: ”بورُو، ھر چِیزی که دَ دِل تُو اَسته انجام بِدی، چُون خُداوند قد تُو اَسته.“
4 مگم دَ امزُو شاو کلامِ خُداوند دَ ناتان اَمَده گُفت:
5 ”بورُو و دَ خِدمتگار مه داوُود بُگی که خُداوند اینی رقم مُوگیه، ’تُو کسی نِیَستی که بَلدِه مه خانه آباد کنی تا ما دَز شی جای-دَ-جای شُنُم. 6 ما از روزی که بَنی اِسرائیل ره از مِصر بُرو اَوُردُم تا اِمروز دَ یگ خانه جای-دَ-جای نَشُدیم، بَلکِه دَ یگ خَیمه که جایگاهِ مه بُود دَ حَرکت بُودیم. 7 ما دَ ھر جای قد پگِ بَنی اِسرائیل دَ حَرکت بُودیم، آیا هرگِز ما یگ کلِمه دَزی باره دَ یکی از رَهبرای اِسرائیل گُفتیم؟ آیا دَ کسای که اُونا ره بَلدِه چوپونی قَوم خُو اِسرائیل مُقرَر کدُم، گُفتُم که، ”چرا بَلدِه مه یگ خانه از چیوِ سَرو آباد نَمُونِید؟“‘
8 پس آلی دَ خِدمتگار مه داوُود بُگی که خُداوندِ لشکرها اینی رقم مُوگیه، ’ما تُو ره از علَفچَر از پُشتِ رمه گِرِفتُم تا دَ بَلِه قَوم مه اِسرائیل حُکمران شُنی. 9 دَ هر جای که مورَفتی ما قد تُو بُودُم و پگِ دُشمنای تُو ره از پیشِ رُوی تُو نابُود مُوکدُم؛ و آلی ما نام تُو ره بُزُرگ مُونُم، رقمِ نامِ بُزُرگای رُوی زمی. 10 ما بَلدِه قَوم خُو اِسرائیل یگ جای تعیِین مُونُم و اُونا ره دَ اُونجی جای-دَ-جای مُونُم تا اُونا دَ جای خودون خُو زِندگی کنه و دِیگه ترس-و-لرز نَدَشته بَشه؛ و مردُمای شرِیر-و-بَدکار دِیگه اُونا ره آزار-و-اَذیَت نَکنه مِثلی که سابِق مُوکد، 11 یعنی دَ دَورونی که قاضی‌ها ره دَ بَلِه قَوم خُو اِسرائیل تعیِین مُوکدُم. اَرے، ما تُو ره از شَرِ پگِ دُشمنای تُو آرام مُونُم.‘
امچُنان دَزُو بُگی که خُداوند دَز تُو خبر دَده مُوگیه، ’خُداوند خانِه تُو ره آباد مُونه. 12 وختِیکه روز تُو پُوره شُنه و قد بابه‌کَلونای خُو تَی خاک خاو کنی، اوخته ما اَولادِه تُو ره که از پُشتِ کمر تُو دَ وجُود مییه، بعد از تُو دَ جای تُو ایستَلجی مُونُم و پادشاهی شی ره برقرار مُوکنُم. 13 اونَمُو بَلدِه نام مه یگ خانه آباد مُونه و ما تَختِ پادشاهی ازُو ره تا اَبَد برقرار نِگاه مُونُم. 14 ما آتِه ازُو مُوشُم و اُو باچِه مه مُوشه؛ لیکِن اگه خطا کنه، ما اُو ره قد تَیاقِ اِنسان ها، قد ضَربه های تَیاقِ بَنی آدم اَدَب مِیدیُم. 15 مگم مُحَبَت-و-رَحمت مه ازُو دُور نَمُوشه، رقمِیکه از شائول دُور کدُم، از کسی که اُو ره از پیشِ رُوی تُو باله کدُم. 16 خانِه تُو و پادشاهی تُو تا اَبَد دَ حُضُور مه پایَدار مُومنه و تَخت تُو تا اَبَد برقرار مُوبَشه.‘“
17 پس ناتان مُطابِقِ تمامِ امزی توره ها و پگِ امزی رویا قد داوُود توره گُفت.
دُعای داوُود
18 اوخته داوُود پادشاه رفته دَ حُضُورِ خُداوند شِشت و گُفت: ”اَی خُداوند-خُدا، ما کِی اَستُم و خانَوار مه چی اَسته که تُو مَره تا اِی مقام رسَندے؟ 19 اِی ام دَ نظر تُو کَم اَمَد، اَی خُداوند-خُدا، چُون تُو دَ بارِه خانَوارِ خِدمتگار خُو که دَ زمانای دُور مییه ام توره گُفتی. اَی خُداوند-خُدا، آیا قد پگِ اِنسان ها امی رقم رفتار مُونی؟ 20 علاوه ازی داوُود دِیگه چی مِیتَنه دَز تُو بُگیه، چُون تُو خِدمتگار خُو ره مینَخشی، اَی خُداوند-خُدا. 21 بخاطرِ وعدِه خُو و مُطابِقِ مَیل خُو تُو پگِ امزی کارای بُزُرگ ره انجام دَدی تا خِدمتگار خُو ره از مقصد خُو باخبر کنی. 22 امزی خاطر تُو بُزُرگ اَستی، اَی خُداوند-خُدا، چُون امُو رقم که مو قد گوشای خُو شِنِیدے، هیچ کس رقمِ ازتُو اَلّی نِییه و غَیر از تُو دِیگه خُدا وجُود نَدره. 23 رقمِ قَوم تُو اِسرائیل، دَ رُوی زمی کُدَم مِلَّت اَسته که خُدا رفته اُونا ره آزاد کده بَشه و اُونا ره بَلدِه خُو قَوم جور کده بَشه؟ تُو نام خُو ره مشهُور کدی و کارای بُزُرگ و باهَیبَت بَلدِه قَوم خُو انجام دَدی وختِیکه مِلَّت ها و خُدایونِ ازوا ره از پیشِ رُوی قَوم خُو هَی کدی.a 24 و تُو قَوم خُو اِسرائیل ره بَلدِه خُو آباد-و-اُستوار کدی تا اُونا بَلدِه همیشه قَوم تُو بَشه و تُو، اَی خُداوند، خُدای ازوا بَشی.
25 و آلی اَی خُداوند-خُدا، وعدِه ره که دَ بارِه خِدمتگار خُو و خانَوار شی کدی تا اَبَد برقرار نِگاه کُو و چِیزی ره که گُفتی، مُطابِقِ ازُو عمل کُو. 26 بیل که نام تُو تا اَبَد بُزُرگ بُمَنه و گُفته شُنه، ’خُداوندِ لشکرها خُدای اِسرائیل اَسته؛‘ و خانَوارِ خِدمتگار تُو داوُود دَ حُضُور تُو برقرار بُمنه. 27 چُون تُو، اَی خُداوندِ لشکرها خُدای اِسرائیل، اِی ره دَ خِدمتگار خُو بَرمَلا کده گُفتی، ’ما خانِه تُو ره آباد مُونُم.‘ امزی خاطر خِدمتگار تُو جُراَت کد که امی دُعا ره دَ حُضُور تُو بیره. 28 و آلی اَی خُداوند-خُدا، تنها تُو خُدا اَستی و تورای تُو حقِیقت اَسته و تُو امی چِیزای خُوب ره دَ خِدمتگار خُو وعده کدی. 29 پس آلی مِهربانی کده خانَوارِ خِدمتگار خُو ره بَرکت بِدی تا دَ حُضُور تُو بَلدِه همیشه باقی بُمنه، چُون خود تُو اَی خُداوند-خُدا اِی ره گُفتے؛ و قد بَرکتِ ازتُو خانَوارِ خِدمتگار تُو تا اَبَد بَرکت یافته مُوشه.“