فصلِ سِوّم
1 دَمزُو غَیت نَعومی دَ رُوت گُفت: ”دُختر مه، یَگو کس ره بَلدِه تُو پَیدا نَکنُم تاکه زِندگی تُو آرام شُنه؟ 2 اونه، امُو بوعَزِ که تُو قد کنِیزای شی بُودی، اُو قَومای مو اَسته، فامِیدی؟ اُو اِمشاو دَ خرموجای خرمونِ جَو ره باد مُونه. 3 پس جان خُو ره شُشته خود ره خوشبُوی کُو و خُوبتَرِین کالای خُو ره پوشِیده دَ سرِ خرموجای بورُو. مگم تا وختِیکه اُو از خوردو و وُچی کدو خلاص نَشُده، خود ره دَزُو معرَفی نَکُو. 4 وختِیکه خاو کد جای خاو شی ره نشانی کُو. بعد ازُو بورُو و پایای شی ره لُچ کده دَ اُونجی خاو کُو. اوخته اُو دَز تُو مُوگیه که چی باید بُکُنی.“ 5 و رُوت دَ جواب شی گُفت: ”هر چِیزی که دَز مه گُفتی ما امُوطور مُونُم.“
6 پس اُو دَ سرِ خرموجای رفت و امُو رقمِیکه خُسُرمادر شی دَزُو اَمر کدُد، امُوطور کد. 7 وختی بوعَز خورده و وُچی کده تَب شی چاق شُد، اُو رفته دَ لبِ خرمو خاو کد. پس رُوت تاشَکی آهِسته آهِسته اَمَد و پایای شی ره لُچ کده خاو کد. 8 دَ نِیمِ شاو بوعَز تکان خورده بیدار شُد و خود ره پالُو دَده دِید که یگ خاتُو دَ پَیدَمونِ پای شی خاو کده. 9 بوعَز پُرسان کد: ”تُو کِی اَستی؟“ رُوت گُفت: ”ما کنِیز تُو رُوت اَستُم. دامون خُو ره دَ سرِ کنِیز خُو بِندَز، چراکه تُو یگ قَومای نزدِیک و سرپرَست مه اَستی.“ 10 اُو گُفت: ”اَی دُختر مه، خُداوند تُو ره بَرکت بِدیه. امی مِهربانی ره که آلی کدی از مِهربانی اوّل کده که دَ حقِ خُسُرمادر خُو کدے بُزُرگتَر اَسته، چراکه دَ پُشتِ جوانای غرِیب یا پُولدار، نَرفتی. 11 آلی ترس نَخور دُختر مه، هر چِیزی که از مه خاهِش کدی، ما پُوره مُونُم، چراکه تمامِ شار و قَوم مه تُو ره یگ خاتُونِ خُوب مِیدَنه. 12 دُرُست اَسته که ما قَومای نزدِیک و سرپرَست تُو اَستُم، لیکِن ازمه کده یگ قَوما و سرپرَست دِیگه دَز تُو نزدِیکتَر اَسته. 13 اِمشاو ره دَ امِینجی تیر کُو، صَباح اگه اُو نفر سرپرَستی تُو ره دَ دِست خُو گِرِفت، خُوبه، بیل که بِگِیره. لیکِن اگه سرپرَستی تُو ره دَ دِست خُو نَگِرِفت، مَرهدَ خُداوند قَسم که ما سرپرَستی تُو ره دَ دِست خُو مِیگِیرُم. آلی تا صَباح ره دَ امِینجی خاو کُو.“
14 پس رُوت تا صَباح دَ پَیدَمونِ پای شی خاو کد، مگم صَباح‌گاه، پیش ازی که کس کس ره بِنَخشه اُو باله شُد، چُون بوعَز قد خود خُو گُفت: ”نَباید کسی بُفامه که اِی خاتُو دَ خرموجای اَمَده.“ 15 و بوعَز دَز شی گُفت: ”امُو چادر ره که دَ سر خُو کدے بیَر و اَوار کُو.“ پس رُوت چادر خُو ره اَوار کد و بوعَز شَش مَنَک جَو دَ مَنِه چادر شی اَندخته دَ بَلِه شانِه شی ایشت و رُوت دَ شار رفت. 16 وختِیکه دَ پیشِ خُسُرمادر خُو اَمَد، اُو از رُوت پُرسان کد: ”اَی دُختر مه، چِیز کار شُد؟“ اوخته، اُو از پگِ کارای که امُو نفر بَلدِه ازُو کدُد، دَز شی نقل کد 17 و گُفت: ”اینَمی شَش مَنَک جَو ره ام دَز مه دَد و گُفت که، ’دِستِ خالی دَ پیشِ خُسُرمادر خُو نَرو.‘“ 18 پس نَعومی دَز شی گُفت: ”دُختر مه، قرار بِشی تا بِنگری که چِیز کار مُوشه، چُون اُو آدم تاکه اِمروز اِی کار ره انجام نَدیه، آرام نَمِیشِینه.“