فصلِ دوّم
1 دَ اُونجی نَعومی از طرفِ شُوی خُو اِلِیمَلِک یگ قَوما دَشت که اُو اَولادِ بابِه اِلِیمَلِک و نامِ ازُو بوعَز بُود. اُو یگ آدمِ ثُروَتمَند-و-مردُمدار بُود. 2 دَمزُو غَیت رُوتِ موآبی دَ نَعومی گُفت: ”مَره بیل که سرِ کِشت ها بورُم و هر کسی که رُوی خوش نِشو بِدیه از پُشتِ دِرَوگرای شی رفته خوشه-چِینی کنُم.“ و نَعومی دَزشی گُفت: ”بورُو، دُخترِ مه.“ 3 پس اُو رَیی شُده دَ قدی پَلال دَر اَمَد و از پُشتِ دِرَوگرا خوشه-چِینی ره شُروع کد. اِتفاقاً، اُو دَ یگ پَٹی زمِینِ بوعَز که اَولادِ بابِه اِلِیمَلِک بُود، داخِل شُد.
4 اوخته بوعَز از شارِ بَیت-لَحَم اَمَده دَ دِرَوگرا گُفت: ”خُداوند قد شُمو بَشه!“ و اُونا دَ جواب شی گُفت: ”خُداوند تُو ره بَرکت بِدیه.“ 5 و بوعَز دَ سرکارگرِ دِرَوگرا گُفت: ”اِی خاتُونِ جوان از کِی اَسته؟“ 6 و سرکارگرِ دِرَوگرا دَ جواب شی گُفت: ”اُو امُو خاتُونِ موآبی اَسته که قد نَعومی از مُلکِ موآب پس اَمَده. 7 اُو از مه پُرسان کد: ’اِجازه اَسته که از پُشتِ دِرَوگرا دَ مینکلِ قَوده ها خوشه چِینی کُنُم؟‘ بعد ازُو دَ قدی پَلال رفت و از سرِ صُبح تا آلی ره خوشه چِینده رَیی یَه و فقط یگ لحظه دَ تَی چَپری شِشت و بَس.“
8 پس بوعَز دَ رُوت گُفت: ”گوش کُو دُختر مه! دَ دِیگه جای بَلدِه خوشه چِینی نَرو و اِینجی ره ایله نَکُو، بَلکِه قد کنِیزای مه دَ امِینجی بَش. 9 چِیم خُو ره دَمزُو پَٹی زمی بِگِیر که اُونا دِرَو مُونه و از پُشتِ ازوا بورُو. ما دَ نفرای خُو گُفتیم که دَز تُو دِست نَزَنه و وختِیکه تُشنه شُدی از کُوزه های آو که اُونا ره از چاه پُر کده، وُچی کُو.“
10 و رُوت قد رُوی خُو دَ زمی اُفتَده اُو ره اِحترام کد و گُفت: ”چرا نظرِ لُطف تُو دَ بَلِه مه قرار گِرِفته؟ ما خُو یگ بیگَنه اَستُم.“
11 و بوعَز دَ جواب شی گُفت: ”ما از تمامِ کارای تُو که دَ خُسُرمادر خُو بعد از فَوتِ شُوی خُو کدے خبر شُدیم و ام ازی که چِطور آته، آبه و جای تَوَلُد خُو ره ایله کده دَ مینکلِ قَومی که سابِق نَمینَخشِیدی، اَمَدے. 12 خُداوند عملِ نیک تُو ره دَ پیش تُو بیره؛ خُداوند، خُدای اِسرائیل که دَ زیرِ پَر-و-بال شی پناه اَوُردے، تُو ره اَجرِ کامِل بِدیه.“ 13 و رُوت گُفت: ”اَی بادار مه، تُو دَز مه غَدر مِهربو اَستی، چراکه مَره تَسَلّی دَدی و دَ کنِیز خُو تورای دِل-شِین گُفتی، اگرچِه ما مِثلِ یکی از کنِیزای تُو شُده نَمِیتنُم.“
14 دَ وختِ نانِ چاشت بوعَز دَزشی گُفت: ”بیه اِینجی و امزی نان بِگِیر و لُغمِه خُو ره دَ سِرکه چُوکه کده بُخور.“ پس رُوت قد دِرَوگرا یگ جای شِشت و بوعَز از گندُمِ بِریو کده ام دَزشی دَد. رُوت خورده سیر شُد و یگ مِقدار تَی‌بَخشی شی مَند. 15 وختِیکه اُو باله شُد و پس دَ خوشه چِینی رفت، بوعَز دَ نفرای خُو اَمر کده گُفت: ”اُو ره بیلِید که از قدی قَوده ها ام خوشه چِینی کُنه و مُزاحِم شی نَشُنِید. 16 حتیٰ بعضی خوشه ها ره از قَوده ها کشِیده دَ زمی پورته کُنِید که اُو بَلدِه خُو بِچِینه و اُو ره سرزنِش نَکنِید.“
17 پس رُوت تا شام دَ قدی پَلال خوشه چِینی کد و امُو خوشه های ره که چِینده بُود ٹَپَک کد، که تقرِیباً یگ ایفه جَو دَ دِست اَوُرد.a 18 بعد ازُو رُوت امُو جَو ره دَ شانِه خُو گِرِفته دَ شار رفت و خُسُرمادر شی دِید که چِیقس جَم کده. رُوت خوراکی ره که بعد از سیر شُدون شی باقی مَندُد، کشِیده دَزُو دَد. 19 پس خُسُرمادر شی دَزُو گُفت: ”اِمروز دَ کُجا خوشه چِینی کدی و دَ کُدَم جای کار کدی؟ خُدا امُو کس ره خَیر بِدیه که دَز تُو تَوَجُه کده.“ اوخته رُوت دَ بارِه امزُو کس که دَ زمِین شی کار کدُد دَ خُسُرمادر خُو نقل کده گُفت: ”نامِ امزُو آدم که ما اِمروز دَ زمِین شی کار کدُم، بوعَز اَسته.“ 20 و نَعومی دَ بیری خُو گُفت: ”خُداوند اُو ره بَرکت بِدیه، چراکه اُو مِهربانی خُو ره از زِنده ها و مُرده ها دِریغ نَکده!“ و نَعومی بسم دَزُو گُفت: ”اِی آدم نزدِیکانِه مو اَسته و یکی امزُو کسای که باید سرپرَستb مو شُنه.“ 21 اوخته رُوتِ موآبی گُفت: ”اُو حتیٰ دَز مه گُفت که ’تُو قد کارگرای مه بَش، تا اُو غَیتِیکه اُونا دِرَو زمِینای مَره خلاص کُنه.‘“ 22 و نَعومی دَ بیری خُو رُوت گُفت: ”اَرےدُختر مه، خُوبه که تُو قد کنِیزای ازُو دَ زمِین شی بوری نِسبَت دَزی که دَ زمِینِ کسِ دِیگه بوری و اُونا تُو ره آزار-و-اَذیَت کنه.“ 23 پس رُوت تا آخِرِ دِرَوِ جَو و گندُم قد کنِیزای بوعَز بَلدِه خوشه چِیندو مَند و اُو قد خُسُرمادر خُو یگجای زِندگی مُوکد.