کِتابِ رُوت
فصلِ اوّل
خانَوارِ اِلِیمَلِک و نَعومی
1 دَ زمانِ حُکمرانی قاضی‌ها، دَ سرزمِینِ اِسرائیل قحطی پَیدا شُد و یگ آدم از شارِ بَیت-لَحَمِ منطقِه یهُودا قد خاتُو و دُو باچِه خُو کوچ کد و دَ مُلکِ موآب دَ عِنوانِ بیگَنه زِندگی مُوکد. 2 نامِ ازُو آدم اِلِیمَلِک و نامِ زَن شی نَعومی و نامِ باچه های شی مَحلون و کِلیون بُود. اُونا از مردُمِ اِفراته بُود و دَ شارِ بَیت-لَحَم دَ منطقِه یهُودا زِندگی مُوکد. خُلاصه، اُونا دَ مُلکِ موآب رفته دَ اُونجی مَند. 3 مگم اِلِیمَلِک شُوی نَعومی فَوت کد و اُو قد دُو باچِه خُو تنها مَند. 4 امُو دُو باچه از دُخترونِ موآبی خاتُو گِرِفت که نامِ یگ شی عورفه و نامِ دِیگِه شی رُوت بُود و اُونا تقرِیباً دَه سال دَ اُونجی زِندگی کد. 5 اوخته مَحلون و کِلیون ام فَوت کد و نَعومی از هر دُو اَولاد و از شُوی خُو مَند.
6 بعد ازُو نَعومی قد بیری‌گون خُو باله شُده آمادگی گِرِفت تا از مُلکِ موآب پس دَ جای خود خُو بوره، چُون اُو دَ موآب شِنِیدُد که خُداوند دَ بَلِه قَوم خُو نظر کدهa و دَزوا حاصِلاتِ پِرَیمو دَده. 7 پس اُو قد دُو بیری خُو امزُو جای که زِندگی مُوکد کوچ کد و دَ راهِ خُو رَیی شُده پس دَ سرزمِینِ یهُودا رفت. 8 مگم نَعومی دَ دُو بیری خُو گُفت: ”هر دُوی شُمو پس دَ خانِه آبِه خُو بورِید و خُداوند دَ حقِ شُمو نیکی کنه، امُو رقمِیکه شُمو دَ حقِ مُرده های مه و ام دَ حقِ ازمه نیکی کدِید. 9 خُداوند دَز شُمو بَختِ خُوب نصِیب کنه تاکه هر کُدَم شُمو شُوی دِیگه کده دَ خانِه ازُو آرام شُنِید.“ اوخته نَعومی رُوی ازوا ره ماخ کد و اُونا دَ آوازِ بِلند چخرا کده 10 دَزُو گُفت: ”نَه، مو قد ازتُو پس موری و دَ مینکلِ قَوم تُو زِندگی مُونی.“
11 مگم نَعومی گُفت: ”او دُخترون مه، دَور خورده پس بورِید. چرا میخاهِید که قد ازمه بورِید؟ آیا کُدَم باچه دَ کَورِه مه اَسته تاکه یَگو روز شُوی شُمو شُنه؟ 12 نَه، نِیَسته. پس بورِید دُخترای مه، چراکه بَلدِه شُوی گِرِفتو ما کَلو پِیر شُدیم. اگه بُگیُم هنوز اماُمِید دَرُم و حتیٰ اگه اِمشاو دَ شُوی دَده شُنُم و یگ چند باچه ام دَ دُنیا بیرُم، 13 آیا شُمو تا جوان شُدونِ ازوا ره صَبر مُونِید و خودون خُو ره از شُوی کدو محرُوم مُونِید؟ نَه دُخترای مه، اَوقاتِ ازمه از شُمو کده غَدر تَلخ اَسته، چراکه دِستِ خُداوند یکسَره دَ خِلاف مه دِراز شُده.“ 14 اوخته اُونا بسم چخرا کد و عُرپه رُوی خُسُر مادر خُو ره ماخ کده خُدا حافِظی کد. مگم رُوت خود ره دَزُو چسپَند. 15 و نَعومی دَ رُوت گُفت: ”اونه! خاتُونِ ایوَر تُو پس دَ پیشِ قَوما و خُدایون خُو رفت؛ تُو ام از پُشتِ ازُو بورُو.“
16 لیکِن رُوت دَزُو گُفت: ”کَلو شَلّه نَشُو که از پیش تُو بورُم و تُو ره ایله کُنُم. ما نَمورُم، بَلکِه هر جای که تُو بوری ما قد ازتُو مورُم و هر جای که تُو بِشِینی ما ام امُونجی مِیشِینُم؛ و قَومِ ازتُو، قَومِ ازمه و خُدای ازتُو، خُدای ازمه اَسته. 17 دَ امزُو جای که تُو بُمُری ما ام مُومرُم و دَ امُونجی دَفن مُوشُم. اگه چِیزی جُز از مَرگ مَره از تُو جدا کُنه، خُداوند ازی کده بَلای بَدتَر ره دَ بَلِه ازمه بیره.“ 18 وختی نَعومی دِید که رُوت سخت تصمِیم گِرِفته که قد ازُو بوره، دِیگه اُو ره چِیزی نَگُفت.
19 پس هر دُوی ازوا رَیی شُده دَ بَیت-لَحَم رفت. وختِیکه دَ بَیت-لَحَم رسِید، تمامِ مردُمِ شار از خاطرِ ازوا دَ شور اَمَد و خاتُونو دَ بَین خُو مُوگُفت: ”اِی امُو نَعومی اَسته؟“ 20 مگم نَعومی دَزوا گُفت: ”مَره «نَعومی»b کُوی نَکنِید، بَلکِه «مارا»c کُوی کنِید، چراکه خُدای مُتعال زِندگی مَره تَلخ کده. 21 ما دِستِ پُر بُر شُدُم، ولے خُداوند مَره دِستِ خالی پس اَوُرد. چرا مَره «نَعومی» مُوگِید دَ حالِیکه خُداوند مَره خار-و-ذلِیل کده و قادِر مُطلَق دَ سر مه بَلا اَوُرده.“ 22 خُلاصه، نَعومی قد بیری موآبی خُو رُوت قتی پس اَمَد و اُونا دَ شُروعِ جَو دِرَو دَ شارِ بَیت-لَحَم رسِید.