فصلِ بِیستُم
مُقرَرات بَلدِه جنگ
1 وختی دَ خِلافِ دُشمنای خُو دَ جنگ مورِید و مِینگرِید که اَسپ ها، گاڈی ھای جنگی و لَشکرِ ازوا از شُمو کده کَلو یَه، ازوا ترس نَخورِید، چُون خُداوند، خُدای شُمو که شُمو ره از سرزمِینِ مِصر بُرو اَوُرد، قد شُمو اَسته. 2 امی که دَ مَیدانِ جنگ نزدِیک شُدِید، پیشوا پیش بییه و قد لشکر شُمو گپ بِزَنه 3 و دَزوا بُگیه: ’اَی قَومِ اِسرائیل، بِشنَو! اِمروز شُمو پیش مورِید تا دَ خِلافِ دُشمنای خُو جنگ کُنِید. کَم دِل نَشُنِید، ترس نَخورِید، وَحشَت زَده نَشُنِید و ازوا بِیم نَکُنِید، 4 چراکه خُداوند، خُدای شُمو قد شُمو موره تا بَلدِه شُمو دَ خِلافِ دُشمنای شُمو جنگ کده شُمو ره پیروز کُنه.‘
5 بعد ازُو کٹه‌کَلونا قد لشکر گپ زَده بُگیه: ’آیا کسی اَسته که خانِه نَو آباد کده بَشه و اُو ره وَقف نَکده بَشه؟ اگه اَسته، اُو باید پس دَ خانِه خُو بوره، نَشُنه که اُو دَ جنگ کُشته شُنه و دِیگه کس خانِه شی ره وَقف کُنه. 6 آیا کسی اَسته که باغِ انگُور جور کده بَشه و حاصِل شی ره نَچشِیده بَشه؟ اگه اَسته، اُو باید پس دَ خانِه خُو بوره، نَشُنه که اُو دَ جنگ کُشته شُنه و حاصِل شی ره دِیگه کس بِچَشه. 7 آیا کسی اَسته که قد یگ دُختر نامزاد شُده بَشه و توی نَکده بَشه؟ اگه اَسته، اُو باید پس دَ خانِه خُو بوره، نَشُنه که اُو دَ جنگ کُشته شُنه و دِیگه مَرد قد ازُو دُختر توی کُنه.‘ 8 و کٹه‌کَلونا اِدامه دَده دَ لشکر بُگیه: ’آیا کسی اَسته که ترس خورده بَشه یا کَم دِل شُده بَشه؟ اگه اَسته، اُو باید پس دَ خانِه خُو بوره، نَشُنه که بِرارونِ اِسرائیلی خُو ره رقمِ خود خُو اَلّی کَم دِل کُنه.‘ 9 وختِیکه کٹه‌کَلونا از توره گُفتو قد لشکر خلاص شُد، اُونا دَ بَلِه لشکر سرکرده ها تعیِین کُنه تا دَ لشکر هِدایت بِدیه.
10 هر غَیتی که دَ یگ شار نزدِیک مُوشِید تا دَ خِلافِ ازُو جنگ کُنِید، اوّل بَلدِه ازُو پیشنِهادِ صُلح کُنِید. 11 اگه پیشنِهادِ صُلح شُمو ره قبُول کد و درگه ھا ره بَلدِه شُمو واز کد، اوخته پگِ مردُمی که دَ مَنِه شی اَسته بَلدِه شُمو کارِ اِجباری کده شُمو ره خِدمت کُنه. 12 لیکِن اگه قد شُمو صُلح نَکد و دَ خِلاف شُمو جنگ کد، اوخته اُو ره محاصِره کُنِید. 13 و غَیتِیکه خُداوند، خُدای شُمو اُو شار ره دَ دِست شُمو تسلِیم کد، پگِ مَردا-و-باچه های جوان شی ره از دَمِ شمشیر تیر کُنِید. 14 مگم خاتُونو، بچکِیچای ریزه، چارپایا و چِیزای دِیگه ره که دَ شار بَشه دَ عِنوانِ وُلجه بَلدِه خُو بِگِیرِید. شُمو مِیتنِید که تمامِ وُلجه های دُشمون خُو ره که خُداوند، خُدای شُمو دَز شُمو دَده، اِستِفاده کُنِید. 15 امی کار ره دَ حقِ پگِ شارای کُنِید که از شُمو دُور اَسته و از جمِ شارای امزی مِلَّت های نزدِیک نِییه. 16 لیکِن دَ شارای امزی مِلَّت های نزدِیک که خُداوند، خُدای شُمو دَ عِنوانِ مُلکیَت دَز شُمو مِیدیه، یگ زِنده‌جان ره ام زِنده نَیلِید. 17 بَلکِه امی مِلَّت ها، یعنی حِتّیا، اَموریا، کِنعانیا، فرِزیا، حِوّیا و یبُوسیا ره کامِلاً نابُود کُنِید، امُو رقم که خُداوند، خُدای شُمو دَز شُمو اَمر کده؛ 18 تا اُونا نَتَنه که امُو چِیزای نفرَت‌انگیز ره که بَلدِه خُدایون خُو انجام مِیدیه دَز شُمو تعلِیم بِدیه؛ نَشُنه که شُمو امُو چِیزا ره ام انجام بِدِید و دَ خِلافِ خُداوند، خُدای خُو گُناه کُنِید.
19 وختِیکه یگ شار ره بَلدِه روزای کَلو محاصِره مُونِید تا دَ خِلافِ ازُو جنگ کده اُو ره بِگِیرِید، شُمو دِرختونِ شی ره قد تَوَر نَزنِید و اُونا ره از بَین نَبرِید، چُون شُمو مِیتنِید که از میوِه ازوا بُخورِید، پس اُونا ره قَطع نَکنِید. آیا دِرختونِ صحرا اِنسان اَسته که شُمو اُونا ره محاصِره کُنِید؟ 20 لیکِن دِرختای ره که مِیدَنِید میوه نَمِیدیه، اُونا ره مِیتنِید بِزَنِید و قَطع کُنِید و بَلدِه جور کدونِ سَنگر دَ خِلافِ شاری که قد شُمو جنگ مُونه اِستِفاده کُنِید، تا وختِیکه اُو سقُوط کُنه.