فصلِ سیزدَهُم
اخطار دَ بارِه پرَستِشِ خُدایونِ دِیگه
1 اگه یگ نَبی یا نفری که دَ وسِیلِه خاو پیشگویی مُونه دَ مینکل شُمو پَیدا شُنه و بَلدِه شُمو دَ بارِه یگ مُعجزه یا چِیزِ عجِیب خبر بِدیه 2 و امُو مُعجزه یا چِیزِ عجِیب که دَ بارِه شی دَز شُمو خبر دَده، رُخ بِدیه، و اُو بُگیه: ’بیِید از خُدایونِ دِیگه پَیرَوی کنی و اُونا ره پرَستِش کنی،‘ خُدایونی ره که شُمو هیچ نَمِینَخشِید، 3 شُمو باید دَ تورای امزُو نَبی یا نفری که خاو دِیده، گوش نَدِید، چراکه خُداوند، خُدای شُمو، شُمو ره اِمتِحان مُونه، تا بِدَنه که آیا شُمو خُداوند، خُدای خُو ره قد تمامِ دِل و تمامِ جان خُو دوست مِیدَنِید یا نَه؟ 4 شُمو باید از خُداوند، خُدای خُو پَیرَوی کُنِید و تنها ازُو بِترسِید؛ شُمو باید احکامِ ازُو ره دَ جای بَیرِید و از اَیدِ ازُو شُنِید؛ شُمو باید اُو ره عِبادت کُنِید و دَزُو محکم بِچَسپِید. 5 و امُو نَبی یا نفری که خاو دِیده، باید کُشته شُنه، چراکه اُو دَ خِلافِ خُداوند، خُدای شُمو که شُمو ره از سرزمِینِ مِصر بُرو اَوُرد و از جایی که غُلام بُودِید آزاد کد تورای فِتنه‌اَنگیز گُفته تا شُمو ره از راه-و-طرِیقی که خُداوند، خُدای شُمو دَز شُمو اَمر کده که مُطابِقِ ازُو رفتار کنِید بُر کُنه. دَمزی رقم شرارَت ره از مینکل خُو پاک کُنِید.
6 اگه بِرار تُو که باچِه آبِه تُو اَسته یا باچه و دُختر تُو یا خاتُون تُو که دَ بَغل تُو اَسته و یا رفِیقِ جانبرابر تُو، تُو ره تاشَکی گپ بِدیه و بُگیه، ’بیه که بوری و خُدایونِ دِیگه ره پرَستِش کنی،‘ خُدایونی ره که نَه خود تُو مِینَخشی و نَه بابه‌کَلونای تُو مِیشنَخت، 7 خُدایونِ مِلَّت های ره که دَ گِرد-و-بَر شُمو اَسته، چی دَ نزدِیک تُو، چی از تُو دُور و چی از یگ گوشِه زمی تا دِیگه گوشِه شی، 8 تُو باید راضی نَشُنی و دَ تورِه ازُو گوش نَدی. دَ بَلِه ازُو رَحم نَکُو و دَزُو دِل نَسوزَن و گُناهِ ازُو ره تاشه نَکُو، 9 بَلکِه اُو ره حتماً بُکُش؛ دِستِ ازتُو باید اوّل بَلدِه کُشتونِ ازُو دِراز شُنه و بعد ازُو دِستِ تمامِ قَوم. 10 اُو ره سنگسار کُو تا بُمُره، چُون اُو کوشِش کده که تُو ره از خُداوند، خُدای تُو رُوی-گردو کُنه، امزُو که تُو ره از سرزمِینِ مِصر، از جایی که غُلام بُودی بُرو اَوُرد. 11 اوخته تمامِ قَومِ اِسرائیل مِیشنَوه و ترس مُوخوره و دِیگه هیچ کس اِی رقم شرارَت ره دَ مینکل شُمو انجام نَمِیدیه.
12 اگه دَ بارِه یکی از شارای که خُداوند، خُدای شُمو بَلدِه بُود-و-باش دَز شُمو مِیدیه بِشنَوِید 13 که نفرای شرِیر از مینکل شُمو باله شُده و باشِنده های شار ره گُمراه کده مُوگیه: ’بیِید که بوری و خُدایونِ دِیگه ره عِبادت کنی،‘ خُدایونی ره که شُمو نَمِینَخشِید، 14 اوخته شُمو تحقِیق و کُنج-و-کاو کده اِی توره ره خُوب بررَسی کُنِید. اگه اِی توره راست ثابِت شُد که امی رقم کارِ نفرَت-اَنگیز دَ مینکل شُمو انجام شُده، 15 اوخته شُمو حتماً باشِنده های امزُو شار ره قد دَمِ شمشیر بِزَنِید و امُو شار ره قد تمامِ چِیزای که دَ مَنِه شی اَسته کامِلاً نابُود کُنِید، حتیٰ چارپایای شی ره ام قد دَمِ شمشیر بِزَنِید. 16 بعد ازُو تمامِ وُلجِه شی ره دَ مَنِه شار دَ یگ مَیدانی جم کُنِید و شار ره قد تمامِ وُلجِه شی دَ عِنوانِ هدیِه سوختَنی بَلدِه خُداوند، خُدای خُو دَ آتِش کامِلاً دَر بِدِید. امُو شار بَلدِه همیشه یگ خرابه بُمنه و هرگِز دُوباره آباد نَشُنه. 17 امُو چِیزای که بَلدِه نابُود شُدو جم شُده، ھیچ چِیز شی دَ دِستای شُمو نَبَشه، تا خُداوند از قار خُو بِشِینه و دَ بَلِه شُمو رَحم و دِلسوزی کُنه و تِعداد شُمو ره کَلو کُنه، امُو رقم که دَ بابه‌کَلونای شُمو قَسم خورده بُود. 18 وختِیکه شُمو از اَیدِ خُداوند، خُدای خُو شُنِید و پگِ احکامِ ازُو ره که ما اِمروز دَز شُمو اَمر مُونُم نِگاه کُنِید و چِیزای ره که دَ نظرِ خُداوند، خُدای شُمو دُرُست اَسته، دَ جای بیرِید، وعدِه خُداوند بَلدِه شُمو پُوره مُوشه.