فصلِ پنجُم
دَه حُکم
1 اوخته مُوسیٰ پگِ اِسرائیل ره کُوی کد و دَزوا گُفت: ”اَی قَومِ اِسرائیل، احکام و دستُورای ره که ما اِمروز دَز شُمو بَیان مُونُم گوش کُنِید و اُونا ره یاد بِگِیرِید و دَ دِقَت دَ جای بیرِید. 2 خُداوند، خُدای مو دَ کوهِ حوریب قد مو عهد بسته کد. 3 خُداوند امی عهد ره تنها قد آته‌گون مو بسته نَکد، بَلکِه قد ازمو ام بسته کد که پگ مو اِمروز دَ اِینجی زِنده اَستی. 4 خُداوند دَ کوه از مَنِه آتِش رُوی دَ رُوی قد شُمو توره گُفت. 5 ما دَ امزُو غَیت دَ مینکلِ خُداوند و شُمو ایسته بُودُم تاکه توره ھای خُداوند ره دَز شُمو بَیان کنُم، چراکه شُمو از آتِش ترسِیدِید و دَ بَلِه کوه بُر نَشُدِید. اُو گُفت:
6 ’ما خُداوند، خُدای تُو اَستُم که تُو ره از سرزمِینِ مِصر، از جایی که غُلام بُودی، بُرو اَوُردُم.
7 دَ پالُوی ازمه خُدایونِ دِیگه نَدَشته بَش.
8 بَلدِه خُو بُت جور نَکُو، نَه دَ شکلِ چِیزای که باله دَ آسمو اَسته یا تاه دَ رُوی زمی و یا دَ زیرِ آوهای زمی. 9 اُونا ره سَجده و عِبادت نَکُو، چُون ما خُداوند، خُدای تُو، خُدای غَیرَتی اَستُم و بچکِیچا ره بخاطرِ گُناهِ آته‌گون شی تا پُشتِ سِوّم و چارُمِ امزُو کسا که از مه بَد مُوبره، جَزا مِیدیُم، 10 لیکِن رَحمت خُو ره تا هزار پُشت نصِیبِ کسای مُونُم که مَره دوست دَره و احکام مَره نِگاه مُونه.
11 نامِ خُداوند، خُدای خُو ره دَ مقصدِ باطِل نَگِیر، چُون خُداوند کسای ره که نامِ ازُو ره دَ مقصدِ باطِل بِگِیره، بےجزا نَمیله.
12 روزِ آرام ره نِگاه کُو و اُو ره مُقَدَّس حِساب کُو، امُو رقم که خُداوند، خُدای تُو دَز تُو اَمر کده. 13 شَش روز کار کُو و پگِ کارای خُو ره انجام بِدی. 14 مگم روزِ هفتُم یگ روزِ آرام دَ اِحترامِ خُداوند، خُدای تُو اَسته؛ دَمزُو روز هیچ کار ره انجام نَدی؛ نَه خود تُو، نَه باچِه تُو، نَه دُختر تُو، نَه غُلام تُو، نَه کنِیز تُو، نَه گاو و اُلاغ تُو و نَه چارپایای دِیگِه تُو، نَه بیگَنِه که دَ چاردیوالی تُو بَشه، تا غُلام و کنِیز تُو رقمِ خود تُو اَلّی آرام بِگِیره. 15 دَ یاد خُو بیَر که دَ سرزمِینِ مِصر غُلام بُودی و خُداوند، خُدای تُو، تُو ره دَ وسِیلِه دِستِ زورتُو و بازُوی قَوی ازُونجی بُرو اَوُرد؛ امزی خاطر خُداوند، خُدای تُو، دَز تُو اَمر کده که روزِ آرام ره نِگاه کُنی.
16 آته و آبِه خُو ره اِحترام کُو، امُو رقم که خُداوند، خُدای تُو دَز تُو اَمر کده، تا عُمرِ دِراز دَشته بَشی و دَ سرزمِینی که خُداوند، خُدای تُو دَز تُو مُوبَخشه، خَیر-و-خُوبی نصِیب تُو شُنه.
17 قتل نَکُو.
18 زِنا نَکُو.
19 دُزی نَکُو.
20 دَ ضِدِ همسایِه خُو شاهِدی دروغ نَدی.
21 خاتُونِ همسایِه خُو ره تَی چِیم نَکُو؛ دَ خانه همسایِه خُو، دَ زمِین شی، غُلام شی، کنِیز شی، گاو و اُلاغ شی و دَ هیچ مالِ دِیگِه همسایِه خُو چِیم خُو ره نَیل.‘
22 اِی توره ھا ره خُداوند دَ پگِ جماعت شُمو دَ کوه از مَنِه آتِش، آوُر و ترِیکی تِیره دَ آواز بِلند گُفت و دَزوا چِیزی اِضافه نَکد. اُو امی توره ها ره دَ دُو لَوحِ سنگی نوِشته کد و دَز مه دَد. 23 وختِیکه شُمو آواز ره از مَنِه ترِیکی شِنِیدِید، دَ حالِیکه کوه دَ آتِش مُوسوخت، شُمو پیشِ ازمه اَمَدِید، یعنی پگِ رَهبرای طایفه ها و رِیش سفیدای شُمو. 24 اوخته شُمو گُفتِید: ’اینه، خُداوند، خُدای مو، جلال و بُزُرگی خُو ره دَز مو ظاهِر کد و مو آواز شی ره از مَنِه آتِش شِنِیدی. اِمروز مو دِیدی که خُدا قد اِنسان توره مُوگیه و اِنسان زِنده مُومَنه. 25 پس آلی چرا باید بُمُری؟ چُون اِی آتِشِ قَوی مو ره دَر مِیدیه و ام اگه آوازِ خُداوند، خُدای خُو ره ازی کَلوتر بِشنَوی، مو مُومُری. 26 چُون از تمامِ بَشر کِی اَسته که آوازِ خُدای زِنده ره که از مَنِه آتِش توره مُوگیه شِنِیده بَشه و زِنده مَنده بَشه، مِثلی که مو شِنِیدی و زِنده مَندی؟ 27 خود تُو نزدِیک بورُو و پگِ چِیزای ره که خُداوند، خُدای مو مُوگیه، گوش بِگِیر و هر چِیزی که خُداوند، خُدای مو دَز تُو گُفت، تُو دَز مو بُگی و مو اُو ره گوش کده دَ جای میری.‘
28 وختِیکه شُمو قد از مه گپ زَدِید خُداوند تورای شُمو ره شِنِید و دَز مه گُفت: ’ما تورای امزی قَوم ره که قد ازتُو گُفت، شِنِیدُم؛ چِیزای ره که اُونا گُفت خُوب اَسته. 29 کشکِه اُونا امی رقم دِل مِیدَشت که از مه مِیترسِید و تمامِ احکام مَره همیشه دَ جای میوُرد تا بَلدِه همیشه دَ خُوبی ازوا و بچکِیچای ازوا تمام مُوشُد. 30 بورُو دَزوا بُگی که دَ خَیمه های خُو پس بوره. 31 لیکِن تُو امِینجی دَ پیشِ ازمه ایسته شُو تا پگِ احکام، قَوانِین و دستُورا ره دَز تُو بُگیُم تاکه تُو دَزوا تعلِیم بِدی و اُونا دَ سرزمِینی که ما دَ عِنوانِ مُلکیَت دَزوا مِیدیُم، امیا ره دَ جای بَیره.‘ 32 پس مُتَوَجِه بَشِید که چِیزی ره که خُداوند، خُدای شُمو، دَز شُمو اَمر کده، دَ جای بَیرِید؛ طرفِ راست یا چَپ تاو نَخورِید. 33 دَ مُطابِقِ هر راه-و-طرِیقی که خُداوند، خُدای شُمو، دَز شُمو اَمر کده، رفتار کُنِید تا زِنده بُمنِید و دَ خُوبی شُمو تمام شُنه و دَ سرزمِینی که تَصَرُف مُونِید، عُمرِ دِراز دَشته بَشِید.