تَثنیه 4

فصلِ چارُم

مُوسیٰ مردُم ره دَ اِطاعَت کدو تشوِیق مُونه

‏1 پس آلی اَی بَنی اسرائیل، احکام و دستُورای ره که دَز شُمو تعلِیم مِیدیُم گوش بِگِیرِید و دَ جای بیرِید، تا زِنده بُمنِید و بِتنِید دَ سرزمِینی که خُداوند، خُدای بابه‌کَلونای شُمو، دَز شُمو مِیدیه داخِل شُنِید و تَصَرُف کُنِید. ‏2 توره ھای ره که ما دَز شُمو اَمر مُونُم، نَه چِیزی ره دَز شی اِضافه کُنِید و نَه ام چِیزی ره از شی کم کُنِید، بَلکِه احکامِ خُداوند، خُدای خُو ره که مه دَز شُمو مِیدیُم، نِگاه کُنِید. ‏3 چِیمای شُمو چِیزی ره که خُداوند دَ بَعل-فِغور کد دِید، یعنی که خُداوند، خُدای شُمو هر کسی ره که از بُتِ بَعل دَ فِغور پَیرَوی کدُد، از مینکل شُمو نابُود کد، ‏4 مگم شُمو که دَ خُداوند، خُدای خُو محکم چسپِیدِید، پگ شُمو اِمروز زِنده اَستِید.

‏5 اینه، ما احکام و دستُورا ره دَز شُمو تعلِیم مِیدیُم، امُو رقم که خُداوند خُدای مه، دَز مه اَمر کده، تا شُمو دَ سرزمِینی که داخِل مُوشِید و اُو ره تَصَرُف مُونِید، اُونا ره دَ جای بیرِید. ‏6 پس اُونا ره نِگاه کده دَ جای بیرِید، چراکه اِی کار حِکمت و دانایی شُمو ره بَلدِه قَوم های دِیگه نِشو مِیدیه. وختِیکه اُونا پگِ امزی احکام ره بِشنَوه، مُوگیه: ’واقعاً اِی مِلَّتِ بُزُرگ یگ قَومِ حکِیم و دانا اَسته.‘ ‏7 چُون کُدَم مِلَّتِ بُزُرگِ دِیگه اَسته که خُدایونِ ازوا نزدِیکِ ازوا بَشه، رقمی که خُداوند، خُدای ازمو هر غَیتِیکه پیش شی دُعا مُونی نزدِیک مو اَسته؟ ‏8 و کُدَم مِلَّتِ بُزُرگِ دِیگه اَسته که احکام و دستُورای عادِلانه مِثلِ تمامِ امزی شریعت دَشته بَشه که ما اِمروز دَ پیشِ ازشُمو قرار مِیدیُم؟

‏9 لیکِن اِحتیاط کُنِید و خُوب فِکر خُو ره سُون جان خُو بِگِیرِید، نَشُنه تمامِ چِیزای ره که چِیمای شُمو دِیده پُرمُشت کُنِید و نَشُنه که امیا دَ پگِ روزای زِندگی شُمو از دِل شُمو پاک شُنه؛ بَلکِه اُونا ره دَ بچکِیچای خُو و دَ اَولادای بچکِیچای خُو یاد بِدِید. ‏10 روزی ره دَ یاد خُو بیرِید که شُمو دَ حُضُورِ خُداوند، خُدای خُو دَ حوریب ایسته شُدِید و خُداوند دَز مه گُفت: ’قَوم ره دَ پیش مه جَم کُو تاکه تورای خُو ره دَزوا بِشنَونُم، تا اُونا یاد بِگِیره که دَ تمامِ روزای زِندگی خُو دَ رُوی زمی از مه ترس دَشته بَشه و دَ بچکِیچای خُو ام یاد بِدیه.‘ ‏11 و شُمو پیش اَمَده دَ دامونِ کوه ایسته شُدِید دَ حالِیکه کوه تا نِیمِ آسمو دَ آتِش مُوسوخت و ترِیکی و آوُرِ تِیره اُو ره پوشَندُد. ‏12 اوخته خُداوند قد شُمو از مینکلِ آتِش توره گُفت و شُمو آوازِ توره ھای شی ره شِنِیدِید، لیکِن کُدَم شکل ره نَدِیدِید، بَلکِه تنها آواز ره شِنِیدِید. ‏13 اُو عهد خُو ره دَز شُمو بَیان کده بَلدِه شُمو وظِیفه دَد که دَ جای بیرِید، یعنی «دَه حُکم» ره؛ و اُونا ره دَ دُو لَوحِ سنگی نوِشته کد. ‏14 و خُداوند دَ امزُو غَیت دَز مه اَمر کد که امُو احکام و دستُورا ره دَز شُمو تعلِیم بِدیُم تا اُونا ره دَ سرزمِینی که بَلدِه تَصَرُف کدون شی از دریای اُردُن تیر مُوشِید، دَ جای بیرِید.

مَنع کدونِ بُت پرَستی

‏15 روزی که خُداوند دَ حوریب از مینکلِ آتِش قد شُمو توره گُفت، شُمو ھیچ شکل ره نَدِیدِید، پس خُوب فِکر خُو ره سُون جان خُو بِگِیرِید ‏16 که فاسِد نَشُنِید و بَلدِه خُو بُت دَ شکلِ هیچ چِیز جور نَکُنِید: نَه دَ شکلِ مَرد یا خاتُو، ‏17 نَه دَ شکلِ کُدَمِ حَیوانِ رُوی زمی، نَه دَ شکلِ مُرغَکوی بالدار که دَ آسمو پَر مِیزَنه، ‏18 نَه دَ شکلِ خزِنده‌گونِ رُوی زمی یا دَ شکلِ ماهیای که دَ زیرِ آوهای زمی اَسته. ‏19 و غَیتِیکه شُمو باله سُون آسمو توخ مُونِید و آفتَو و ماهتَو و سِتاره ها یعنی تمامِ لشکرِ آسمو ره مِینگرِید، گُمراه نَشُنِید و اُونا ره سَجده و عِبادت نَکُنِید، چراکه خُداوند، خُدای شُمو اُونا ره نصِیبِ تمامِ قَوم ھای زیرِ آسمو کده. ‏20 دَ یاد شُمو بَشه که خُداوند شُمو ره گِرِفته از کورِه آیِن، یعنی از مِصر بُرو اَوُرد تا قَومِ ازُو بَشِید، امُو رقم که اِمروز اَستِید.

‏21 خُداوند بخاطرِ ازشُمو دَ بَلِه مه قار شُد و قَسم خورد که ما از دریای اُردُن تیر نَمُوشُم و دَ امزُو سرزمِینِ خُوب که خُداوند، خُدای شُمو دَ عِنوانِ مُلکیَت دَز شُمو مِیدیه، داخِل نَمُوشُم. ‏22 اَرے، ما دَ امزی سرزمی مُومرُم و از دریای اُردُن تیر نَمُوشُم، لیکِن شُمو تیر مُوشِید و امُو سرزمِینِ خُوب ره تَصَرُف مُونِید. ‏23 پس فِکر خُو ره بِگِیرِید که عهدِ خُداوند، خُدای خُو ره که اُو قد شُمو بسته کده، پُرمُشت نَکُنِید و بُت دَ شکلِ هیچ چِیز جور نَکُنِید، چراکه خُداوند، خُدای شُمو، شُمو ره مَنع کده. ‏24 چُون خُداوند، خُدای شُمو آتِشی اَسته که مُوسوزَنه و خُدای غَیرَتی.

‏25 وختِیکه شُمو صاحِبِ بچکِیچا و نوسه‌گو شُنِید و دَ امزُو سرزمی بَلدِه وختِ کَلو ام زِندگی کُنِید، اگه فاسِد شُنِید و بُت دَ شکلِ یَگو چِیز بَلدِه خُو جور کُنِید و چِیزی ره که دَ نظرِ خُداوند، خُدای شُمو بَد اَسته انجام بِدِید و قارِ ازُو ره باله بیرِید، ‏26 ما آسمو و زمی ره اِمروز دَ بَلِه شُمو شاھِد مِیگِیرُم که شُمو امزُو سرزمی که بَلدِه تَصَرُف کدون شی از دریای اُردُن تیر مُوشِید دَ زُودی نابُود مُوشِید و روزای کَلو ره دَ اُونجی تیر نَمُونِید، بَلکِه حتماً نابُود مُوشِید. ‏27 خُداوند شُمو ره دَ مینکلِ قَوم ها تِیت پَرَک مُونه و فقط یگ تِعدادِ کَم شُمو دَ مینکلِ مِلَّت ها، دَ جایی که خُداوند شُمو ره مُوبره باقی مُومنه. ‏28 دَ اُونجی شُمو خُدایونی ره پرستِش مُونِید که قد دِستِ اِنسان از چیو و سنگ ساخته شُده؛ خُدایونی ره که نَه مِینگره، نَه مِیشنَوه، نَه مُوخوره و نَه بُوی مُونه. ‏29 اوخته امزُو جای شُمو خُداوند، خُدای خُو ره طلب مُونِید و اُو ره پَیدا مُونِید، دَ شرطی که اُو ره قد تمامِ دِل و تمامِ جان خُو طلب کُنِید. ‏30 وختِیکه دَ سختی-و-پریشانی گِرِفتار شُدِید و پگِ امزی چِیزا دَ بَلِه شُمو اَمَد، دَ روزای آخِر شُمو سُون خُداوند، خُدای خُو دَور مُوخورِید و از اَید شی مُوشِید؛ ‏31 ازی که خُداوند، خُدای شُمو، خُدای رحِیم اَسته، اُو شُمو ره ایله نَمُونه و شُمو ره نابُود نَمُونه و عهدی ره که قَسم خورده قد بابه‌کَلونای شُمو بسته کده، پُرمُشت نَمُونه.

خاص بُودونِ خُدای اِسرائیل

‏32 شُمو دَ بارِه زَمان های گُذشته که پیش از شُمو بُوده پُرسان کُنِید، از روزی که خُدا آدم ره دَ رُوی زمی خَلق کد شُروع کُنِید و از یگ گوشِه آسمو تا دِیگه گوشِه شی پُرسان کُنِید که آیا امی رقم چِیزِ بُزُرگ رُخ دَده یا مِثل شی شِنِیده شُده؟ ‏33 آیا کُدَم قَوم هرگِز آوازِ خُدا ره که از مَنِه آتِش توره گُفته بَشه شِنِیده، رقمی که شُمو شِنِیدِید و زِنده مَندِید؟ ‏34 آیا کُدَم خُدا هرگِز کوشِش کده که بوره و یگ مِلَّت ره از مینکلِ مِلَّتِ دِیگه دَ وسِیلِه مُصِیبت ها، مُعجزه ها و چِیزای عجِیب، دَ وسِیلِه جنگ، دِستِ زورتُو و بازُوی قَوی و دَ وسِیلِه وَحشَت بُزُرگ بِگِیره، رقمی که خُداوند، خُدای شُمو دَ مِصر بَلدِه شُمو دَ پیشِ چِیمای شُمو امی کار ره انجام دَد؟ ‏35 اِی چِیزا بَلدِه شُمو نِشو دَده شُد تا بِدَنِید که تنها خُداوند خُدا اَسته و غَیر ازُو دِیگه خُدا وجُود نَدره. ‏36 اُو شُمو ره ایشت که از آسمو آواز شی ره بِشنَوِید تا شُمو ره اِصلاح کُنه. اُو دَ رُوی زمی آتِشِ بُزُرگ خُو ره بَلدِه شُمو نِشو دَد و شُمو تورِه ازُو ره از مَنِه آتِش شِنِیدِید. ‏37 و ازی که بابه‌کَلونای شُمو ره دوست دَشت، اُو اَولادِه ازوا ره بعد ازوا اِنتِخاب کد. اُو حُضُور پَیدا کده قد قُدرتِ بُزُرگ خُو شُمو ره از مِصر بُرو اَوُرد، ‏38 تا مِلَّت های ره که از شُمو کده کَلوتر و قَوی‌تَر بُود از پیشِ رُوی شُمو بُر کُنه و شُمو ره داخِل بُرده سرزمِینِ ازوا ره دَ عِنوانِ مُلکیَت دَز شُمو بِدیه، رقمی که اِمروز اَسته.

‏39 پس اِمروز بِدَنِید و دَ دِل خُو نَقش کُنِید که تنها خُداوند خُدا اَسته، ام باله دَ آسمو و ام تاه دَ رُوی زمی؛ و هیچ خُدای دِیگه وجُود نَدره. ‏40 احکام و دستُورای ازُو ره که ما اِمروز دَز شُمو اَمر مُونُم نِگاه کُنِید تا دَ خُوبی ازشُمو و بچکِیچای شُمو که بعد از شُمو مییه تمام شُنه و تا دَ سرزمِینی که خُداوند، خُدای شُمو بَلدِه همیشه دَز شُمو مِیدیه، روزای کَلو باقی بُمَنِید.“

شارای پناهگاه

‏41 اوخته مُوسیٰ سِه شار ره دَ طرفِ شَرقِ دریای اُردُن جدا کد ‏42 تا قاتِل دَ اُونجی دُوتا کُنه، یعنی کسی که همسایِه خُو ره سهواً دَ قتل بِرسَنه و از پیش قد شی دُشمَنی نَدَشته بَشه، مِیتَنه دَ یکی امزی شارا دُوتا کُنه و زِنده بُمنه؛ ‏43 امُو شارا اینیا بُود: باصِر دَ بیابو دَ زمِینِ اَوار که دَ رئوبینیا تعلُق دَره، راموت دَ جِلعاد که دَ جادی ها تعلُق دَره و جولان دَ باشان که دَ مَنَسّی ها تعلُق دَره.

یادآوَری شریعت

‏44 اِی شریعتی اَسته که مُوسیٰ پیشِ رُوی بَنی اِسرائیل ایشت. ‏45 اینَمیا فرمان ها، احکام و دستُورای اَسته که مُوسیٰ دَ بَنی اِسرائیل دَ غَیتی گُفت که اُونا از مِصر بُرو اَمَدُد ‏46 و دَ اُو طرفِ دریای اُردُن دَ دَرّه، رُوی دَ رُوی بَیت فِغور دَ سرزمِینِ سِیحون پادشاهِ اَموریا که دَ حِشبون حُکمرانی مُوکد، رسِیدُد؛ سِیحون کسی بُود که مُوسیٰ و بَنی اِسرائیل اُو ره شِکست دَد. ‏47 اُونا سرزمِینِ ازُو و سرزمِینِ عوج پادشاهِ باشان ره که دُو پادشاهِ اَموریا دَ اِی طرفِ دریای اُردُن سُون شَرق بُود، تَصَرُف کد: ‏48 از عَروعیر که دَ بَغلِ دَرِّه اَرنون اَسته تا سِیریون یعنی کوهِ حِرمون، ‏49 و تمامِ دَشت ره دَ اِی طرفِ دریاچِه اُردُن سُون شَرق تا دریای که دَ دَشت اَسته، دَ زیرِ دامَنه های پیسگه.