فصلِ دوّم
سرگردانی دَ بیابو
1 اوخته مو پس دَور خوردی و از راهِ دریای سُرخ دَ بیابو سَفر کدی، امُو رقم که خُداوند دَز مه گُفتُد و بَلدِه روزای کَلو دَ گِرد-و-بَرِ کوهِستونِ سَعِیر سرگردو بُودی. 2 دَ امزُو غَیت خُداوند دَز مه گُفت: 3 ’شُمو دَ گِرد-و-بَرِ امزی کوهِستو غَدر کَلو سرگردو شُدِید؛ آلی سُون شمال بورِید. 4 و دَ مردُم اَمر کده بُگی: ”شُمو از سرحدِ بِرارون خُو اَولادِه عیسَوa که دَ سَعِیر زِندگی مُونه تیر مُوشِید. اُونا از شُمو ترس مُوخوره؛ پس غَدر هُوش خُو ره بِگِیرِید 5 که قد ازوا جنجال نَکُنِید، چُون از زمِینِ ازوا دَ اندازِه یگ قفِ پای ام دَز شُمو نَمِیدیُم، چراکه کوهِستونِ سَعِیر ره دَ عِنوانِ مُلکیَت دَ عیسَو دَدیم. 6 خوراک ره ازوا دَ نُقره خرِیده بُخورِید و آو ره ام ازوا دَ نُقره خرِیده وُچی کُنِید،“‘ 7 چُون خُداوند، خُدای شُمو، شُمو ره دَ تمامِ کارای دِست شُمو بَرکت دَده؛ اُو راهِ رفتون شُمو ره دَ امزی بیابونِ کٹه مِیدَنه. دَ امزی چِل سال خُداوند، خُدای شُمو قد شُمو بُوده و شُمو دَ ھیچ چِیز مُحتاج نَبُودِید. 8 پس مو از سرحدِ بِرارون خُو اَولادِه عیسَو که دَ سَعِیر زِندگی مُونه، دَور خوردی و راهِ دَشت ره که از ایلَت و عِصیون-جابَر تیر مُوشه ایله کدی و از راهِ بیابونِ موآب سَفر کدی.
9 اوخته خُداوند دَز مه گُفت: ’موآب ره آزار-و-اَذیَت نَکُو و اُونا ره دَ تنگ نَکُو که جنگ کُنه، چُون از زمِینِ ازوا هیچ چِیز شی ره دَ عِنوانِ مُلکیَت دَز شُمو نَمِیدیُم، چراکه ما منطقِه عار ره دَ عِنوانِ مُلکیَت دَ اَولادِه لوط دَدیم.‘
10 -- ایمی ها که یگ قَومِ قَوی و کٹه بُود و مِثلِ عَناقیا قد های بِلند دَشت، سابِق دَ اُونجی زِندگی مُوکد. 11 اُونا ام مِثلِ عَناقیا از جَمِ رِفائیا حِساب مُوشُد، لیکِن موآبیا اُونا ره ایمی ها کُوی مُوکد. 12 عَینِ رقم حوریا سابِق دَ سَعِیر زِندگی مُوکد، ولے اَولادِه عیسَو اُونا ره ازُونجی بُر کد؛ اَرے، اُونا حوریا ره از پیشِ رُوی خُو نابُود کد و دَ منطقِه ازوا جای-دَ-جای شُد، امُو رقم که اِسرائیل دَ سرزمِینی که خُداوند دَ عِنوانِ مُلکیَت دَزوا دَده بُود، جای-د-جای شُد. --
13 و خُداوند گُفت: ’آلی باله شُده از دَرِّه زارِد تیر شُنِید.‘ پس مو از دَرِّه زارِد تیر شُدی. 14 از زمانِیکه از قادِش بَرنیَع حَرکت کدی تا زمانِیکه از دَرِّه زارِد تیر شُدی، سی و هشت سال ره دَربَر گِرِفت، تا پگِ مَردای جنگی امزُو نسل از مَنِه خَیمه‌گاه از بَین رفت، امُو رقم که خُداوند دَ بارِه ازوا قَسم خوردُد. 15 دَ حقِیقت دِستِ خُداوند دَ خِلافِ ازوا بُود تا اُونا ره از مَنِه خَیمه‌گاه کامِلاً از بَین بُبره.
16 وختِیکه پگِ مَردای جنگی امزُو نسلِ از مینکلِ قَوم از بَین رفت، 17 اوخته خُداوند دَز مه گُفت: 18 ’اِمروز تُو از عار که سرحدِ موآب اَسته باید تیر شُنی. 19 وختِیکه دَ پیشِ اَولادِه عمون رسِیدی، اُونا ره آزار-و-اَذیَت نَکُو قد ازوا جنجال نَکُو، چُون از زمِینِ اَولادِه عمون هیچ چِیز شی ره دَ عِنوانِ مُلکیَت دَز شُمو نَمِیدیُم؛ ما اُو ره دَ اَولادِه لوط دَدیم.‘
20 -- اُو ام سرزمِینِ رِفائیا حِساب مُوشُد و رِفائیا سابِق دَ اُونجی زِندگی مُوکد؛ لیکِن عمونیا اُونا ره زَمزُمی ها کُوی مُوکد. 21 اُونا یگ قَومِ قَوی و کٹه بُود و مِثلِ عَناقیا قد های بِلند دَشت، مگم خُداوند اُونا ره از پیشِ رُوی عمونیا نابُود کد و عمونیا اُونا ره بُر کده دَ منطقِه ازوا جای-دَ-جای شُد. 22 خُداوند عَینِ کار ره بَلدِه اَولادِه عیسَو که دَ سَعِیر زِندگی مُونه، انجام دَد: اُو حوریا ره از پیشِ رُوی ازوا نابُود کد و اُونا تَنِست که حوریا ره بُر کُنه و اَولادِه عیسَو تا اِمروز دَ جای ازوا بُود-و-باش مُونه. 23 عَوّی ها که دَ آغِیلا تا غَزه زِندگی مُوکد، دَ وسِیلِه کَفتوریا که از کَفتورb اَمَدُد نابُود شُد و کَفتوریا دَ منطقِه ازوا جای-دَ-جای شُد. --
24 و خُداوند گُفت: ’آلی باله شُده کوچ کُنِید و از دَرِّه اَرنون تیر شُنِید. اینه، ما سِیحونِ اَموری، پادشاهِ حِشبون ره قد سرزمِین شی دَ دِستِ ازشُمو تسلِیم کدیم. پس دَ تَصَرُف کدونِ سرزمِینِ ازُو شُروع کُو و قد ازُو جنگ کُو. 25 اِمروز ما شُروع کده ترس و وَحشَت شُمو ره دَ بَلِه تمامِ قَوم ھای زیرِ آسمو قرار مِیدیُم؛ وختی اُونا آوازِه شُمو ره بِشنَوه، اُونا دَ لَرزه موفته و از ترس شُمو دِست-پَیچه مُوشه.‘
پیروزی دَ بَلِه پادشاهِ حِشبون
26 اوخته قاصِدا ره از بیابونِ قِدیموت دَ پیشِ سِیحون پادشاهِ حِشبون قد اینی پَیغامِ صُلح آمیز رَیی کده گُفتُم: 27 ’مو ره بیل که از سرزمِین تُو تیر شُنی؛ مو دَ راهِ عُمُومی موری و طرفِ راست یا چَپ تاو نَمُوخوری. 28 خوراک ره دَ نُقره بَلدِه مو سَودا کُو تا بُخوری و آو ره دَ نُقره دَز مو بِدی تا وُچی کنی؛ فقط دَز مه اِجازه بِدی که پای-پیده از مُلک تُو تیر شُنُم، 29 امُو رقم که اَولادِه عیسَو که دَ سَعِیر زِندگی مُونه و موآبیا که دَ عار زِندگی مُونه دَز مو اِجازه دَد. مو ره بیل تا از دریای اُردُن دَ سرزمِینی تیر شُنی که خُداوند، خُدای مو دَز مو مِیدیه.‘
30 مگم سِیحون پادشاهِ حِشبون نَه‌ایشت که مو از مُلک شی تیر شُنی، چراکه خُداوند، خُدای شُمو روحِ ازُو ره لَجُوج و دِل شی ره سخت کدُد تا اُو ره دَ دِستِ ازشُمو تسلِیم کُنه، امُو رقم که اِمروز ام شُمو مِیدنِید.
31 خُداوند دَزمه گُفت: ’اینه، ما تسلِیم کدونِ سِیحون و سرزمِین شی ره دَز تُو شُروع کدیم؛ پس امی آلی دَ تَصَرُف کدونِ سرزمِینِ ازُو شُروع کُو.‘ 32 اوخته سِیحون قد پگِ نفرای خُو دَ خِلاف مو بُر شُد و بَلدِه جنگ دَ یاهَص اَمَد، 33 و خُداوند، خُدای مو اُو ره دَ دِستِ ازمو تسلِیم کد و مو اُو ره قد باچه های ازُو و تمامِ قَوم شی زَدی. 34 دَ امزُو غَیت پگِ شارای ازُو ره گِرِفتی و دَ هر شار مَردا، خاتُونو و بچکِیچا ره نابُود کدی؛ یگ نفر ره ام زِنده نَه‌ایشتی. 35 لیکِن چارپایا ره دَ عِنوانِ وُلجه بَلدِه خُو گِرِفتی و مال-و-دارایی شارای ره که تَصَرُف کدُدی، اَوُردی. 36 از عَروعیر که دَ بَغلِ دَرِّه اَرنون اَسته و شاری که دَ دَرّه یَه تا جِلعاد، هیچ آغِیل نَتنِست که دَ برابرِ ازمو مُقاوِمَت کُنه؛ خُداوند، خُدای مو پگ ره دَز مو تسلِیم کد. 37 مگم دَ سرزمِینِ اَولادِه عمون، دَ اطرافِ دَرِّه یَبوق، دَ شارای کوهِستو و دَ هر جایی که خُداوند، خُدای مو، مو ره مَنع کدُد، نزدِیک نَشُدی.