208
ए मोचो भाई-बईनमन, तुमी सपाय के किरिस्‍त चो नाव ने जुहार। महापरभु चो दया ले मय नंगत आंसे आउर आसा करेंसे कि तुमी सपाय बले नंगत आसास। महापरभु चो बचन पढ़तो थाने मय तुमके परघायंसे। ए मोचो मीतमन, आजी आमी लूका 15:14-32 के पढ़वां। इआ आमी महापरभु ले पारथना करुन बर मांगु।
घर-बुड़ाउ बेटा
14 जेबे हुन आपलो सपाय धन-माल के सारुन रये, हुनी बरक, हुन राज ने खुबे भूक पड़ली, आउर हुन नानागती होउन गेलो।
घर-बुड़ाउ बेटा ची नाई, हुन देस बले नानागती होउ रये।
एदांय तुमी दखुक सकास कि जोन देस ने खुबे धन-माल आसे बलुन हुन बिचारते रये, हुन देस ने भूक पड़ली आउर हुन नी जाने कि एदांय काय करतोर आय।
तुमी हुनचो हाल जानुक मन करसाहास जाले, हुन आपलो घरे जातो काजे डरेसे।
हुनके नी डरतोर रली, मानतर हुन घरे जातो काजे डरेसे।
एबे हुन खुबे मसकिल ने फसु रये, हुन खुबे नानागती होउ रये आउरअसन बुता करुक जाते रये, जेके कोनी बले जहूदी खुबे नानागती नी होलोर करुक ची नी सकोत।
घर-बुड़ाउ बेटा इतलो नानागती होउ रये कि हुनके काई चे बुता नी मिरते रये।
हुन आपलो मीत लगे गेलो, जोन हुनचो नंगत समया ने संगे रये आउर हुनके बललो, “विजय, काय तुके सूरता आसे, तुय मोचो थाने पीवतो-खातो काजे एते रयीस आउर मय मंद आउर लेकीमन काजे पयसा देते रयें?
तुके सूरता आसे काय?
एदांय मय नानागती होलेसे।
काय, तुय मोके आपलो घरे रहुक देसे नोहले मोके काई बुता-भयना देउक सकसे?”
तेबे हुनचो नंगत समया चो मीत बललो, “मोचो मीत, मोके खेमा कर, मय तुके संग देउक नी सकें। तुचो सपाय पयसा-कोहड़ी सरली, एदांय मोचो आउर तुचो काई नाता नीआय। मोचो कमेया तुके बाहरे जातो बाट दखायदे।” हुन गोटोक गांव ले दुसर गांव ने जाते-जाते थाकलो आउर बिचारलो कि हुन देस ने हुनचो कोनी मीत नीआत। सरासरी ने हुन सहर चो बाहरे गोटोक बरांहा पोसतो बीता थाने गेलो। खुबे लापी ले एउन बरांहा पोसतो बीता के बललो, “मोके काई बुता देस।” बरांहा पोसतो बीता बललो, “तुय जानसीस आमचो राज खुबे नानागती होलीसे, मोचो लगे बरांहा चरातो बुता आसे, मानतर मय तुके पयसा-कोहड़ी देउक नी सकें आउर तुके बरांहामन चो खातो कोंडा-भुसा के खाउक पड़ेदे। हुन इतलो नानागती होउ रलो कि बरांहा चरातो बुता करुक राजी होलो।
फरीसीमन आउर लोगमन बललोने, जीसु चो गोट सुनतो सपाय इसराएलीमन हुनके घिनियाते रओत। कसनबलले कोनी बले जहूदी एचो ले आगर नानागती होउक नी सकोत। मोसा चो नियम-कानुन हिसाब ले बरांहा, जहूदीमन काजे असुद पसु आय। मानतर हुन घर-बुड़ाउ बेटा के बरांहामन संगे रउक आउर खाउक पड़ली। ए खुबे घिनघिना गोट रये। काय, घर-बुड़ाउ बेटा संगे नंगत होली? नाई, ए नंगत गोट नोआय।
ए मोचो मीतमन, तुरते कोनी बलेसे, हुन गोटोक पापी आय आउर मुक्‍ति पाउक जायसे। मय तुमके खुबे धियान ले सांगेंसे, जेबे घर-बुड़ाउ बेटा आपलो बुआ संगे आपलो घरे नंगत संगत ने रये हुन, हुनचो बेटा रलो, ए पक्‍का गोट आय। जिदलदांय घर-बुड़ाउ बेटा दुसर राज ने रउन आपलो पयसा-कोहड़ी के सत्यानास करते रये, तेबे बले हुन हुनचो बेटा रये। एता काई दुक-पुछ नीआय। जिदलदांय घर-बुड़ाउ बेटा नानागती होउ रये आउर बरांहामन संगे रये, तेबे तुमी हुनके लापी ले दखले बरांहा आय बलतास, मानतर हुन बरांहा नोआय, हुनचेई बेटा आय।
परभु जीसु सांगलो ए कहनी ने, हुन हुनचो बेटा रये कि नाई बलुन कोकेई काई दुक-पुछ नी रये । कोनी बलेसे, ‘तेबे ए नंगत खबर नोआय’। हव, मोचो मीतमन ए नंगत खबर नोआय। मय एईकाजे असन बलेंसे, खिंडिक बरक आगे ओक्‍लाहोमा सहर ने गोटोक परचारक, ए कहनी ले नंगत खबर सुनाते रये।
मय तुमके सांगेसे, गोटोक राती बिल संडे नाव चो परचारक, हुन घर-बुड़ाउ बेटा चो बारे ने परचार करलो आउर हुनी राती मय परभु जीसु के आपलो मुक्‍ति-देउ मानले। एईकाजे एई कहनी ने नंगत खबर नीआय बलुन तुमी मोके नी सांगा। एथाने नंगत खबर आसे। फेर बले मोचो मीतमन, इआ आमी ए कहनी चो खास गोटमन के समजुं। ए कहनी ने गोटोक पापी कसन ने बाचुआय एचो बारे ने नोआय। ए कहनी, हुन बुआ चो मया के दखायसे, जोन सोजे पापीमन के ची नी बचायसे। मानतर पाप करतो हुन बेटा के बले आपलो मानेसे।
15 एईकाजे हुन राज चो गोटोक बीता लगे, हुन बुता करुक मुरियालो। हुनके मालिक आपलो बेड़ा ने बरांहा चराउक पठालो।
16 हुन, बरांहामन खातो कोंडा-भूसा खाउन आपलो पेट के भोरतो काजे बिचार करलो।
कसनबलले कोनी हुनके खाउकलाय काई नी देते रओत।
डंडिक आगे तुमी बिचारते रलास होती, मय खुबे फोबाउन-फोबाउन सांगेसे, जेबे मय बलले, हुनचो नंगत समया चो मीतमन हुनके साका होउक मन नी करला।
आमचो परभु जीसु सरसरा बललो, “हुनके कोनी बले काई नी दिला।”
आजी कोनी-कोनी किरिस्‍ती लोगमन काय काजे असन बिचारुआत, “ए संवसार चो लोगमन आमचो नंगत मीतमन आत।” मानतर हुनमन आमके पाप बाटे नेउआत आउर महापरभु ले लापी गुचाउन देउआत। ए घर-बुड़ाउ बेटा के बले असनी लागली, जसन केबे-केबे किरिस्‍तीमन के बले लागुआय। हुनमन हुनके आपलो घर आउर आपलो बुआ ले खुबे लापी नेते रओत, तेबले बले हुन बिचारते रये, हुनमन आपलो मीतमन आत। हुन, आपलो घर लोगमन के लिखलो काई चिटी आमचो लगे नीआय।
आमचो लगे हुनचो गोटोक बले चिटी रलोने, मय बिचारेंसे कि हुन असन लिखलो होती, “ए मोचो मीतमन तुमी एता ईलोने जानतास, जोन थाने मय रयंसे हुता चो लोग खुबे नंगत आत। मय तुमके सांगेंसे, मय एता खुबे अस्‍तिर ने आंसे, तुमी बले एता ईलोने खुबे नंगत होती।” मानतर मय तुमके सांगेंसे, गोटोक समया ने हुन जानलो कि ए लोगमन हुनचो मीतमन नोआत। ‘हुनके कोनी बले काई नी दिला’। एई ए कहनी चो अडरा भाग आय।
मय बिचारेंसे, ए कहनी के गोटोक छापा असन दखलोने, आमी झटके हुन रंगमन के दखुक होयदे, जोन आमचो परभु जीसु ए छापा ने रचाउआय। कसनबलले आमचो परभु आमके सबुले पईल करेया रंग रचाउआय आउर हुनचो पाछे, हुनी छापा ने सुंदर रंगमन रचाउआय। काय केबई बले तुमी धियान दिलास कि महापरभु असन बरन ले रंग रचाउआय? एईकाजे हुन घर-बुड़ाउ बेटा चो पापमन चो अडरा छापा ने बललोने, बरांहामन चो मंजी रतोर, बुआ चो मया ले लापी रतोर आउर उधापड़े घर छांडतोर। एई अडरा छापा ने परभु जीसु सुंदर रंगमन के रचाउक मुरियायसे।
17 जिदलदांय हुनके चेत-चेगली, तेबे हुन बललो:
मोचो बुआ चो घरे खुबे कमेयामन के पुरुन उरतले भात-रोटी मिरेसे, आउर मय एता भूके मोरेंसे।
एदांय हुनके चेत चेगली। पाप आमके सत्‍यानास करुआय। ए आमके संवसार चो अडरा के दखायसे। आमी अडरा ठाने आसुं बलुन ए आमके दखायसे। ए संवसार चो हरिक-उदीम के नंगत नंजर ले आमके दखायसे। आमी पाप ने पड़ुन रउंसे, तेबे आमी पाप के छुक-छुका दखुक नी सकुं। ए घर-बुड़ाउ बेटा जेबे आपलो घरे रलो हुन बाहरी देस चो बारे बिचार करलो तेबे हुनके खुबे नंगत आउर हरिक लागली। मानतर एदांय हुनके चेत चेगली, तेबे हुन बिचारुक मुरियालो आउर बललो, “मय मोचो बुआ चो बेटा आंय आउर एता मय परदेस ने आंसे। मय एता बरांहामन संगे गुड़ा ने आंसे। मोचो बुआ घरे कमेयामन मोचो ले खुबे अस्‍तिर ने रयसोत आउर मय आपलो बुआ चो बेटा आंय।” एबे हुन घर-बुड़ाउ बेटा गोटोक बुद बीता असन बुता करुक मुरियालो।
18 मय एदांय उठुन आपलो बुआ लगे जायंदे आउर हुनके बलेंदे: ‘बुआ, मय महापरभु आउर तुचो नंजर ने पाप करलेसे।
19 मय तुचो बेटा बलतो चो लाईक एबे नीआय, मानतर मोके एबे तुचो घर चो गोटोक कमेया असन संगाव’।”
ए सत आय, एदांय आमी सुंदर छापा के दखुंसे।
ए सबु ले सुंदर छापा आय आउर ए हुन सुंदर घर चो छापा आय जेके आमी सांगते रउं।
हव, ए कितरो सुंदर घर आय।
ए मोचो बुआ चो घर आय।
“मोचो बुआ घरे रतो काजे खुबे ठान आसे......”
, ए हुनी घर आय।
छापा ने घर चो पुरे मय आंसे, बुआ के खिड़की बाटले बाहरे दखतोके मय दखेंसे।
जिदलदांय ले बेटा घर छांडुन गेलो हुदलीदांय ले हुनचो बुआ खिड़की बाटले ओंजारुन दखते रयसे।
काय तुमी जानास, हुन काय काजे खिड़की बाटले ओंजारुन दखते रयसे? हुन जानते रये, गोटोक दिने हुनचो बेटा खोड़ेयाते-छटेयाते धीरे-धीरे एयदे। कोनी पुछेसे, “काय तुमी पतेयायसाहास कि तुमी गोटकी हार मुक्‍ति पावलोने अमदेया काजे मुक्‍ति पावलास?” हव। आउर कोनी पूछेसे, “काय, तुमी पतेयायसाहास कि किरिस्‍तीमन पाप करुक सकोत?” हव। “काय कोनी किरिस्‍ती पाप ने पड़ुन रउक सके?” नाई। कसनबलले बुआ आपलो घर ले दखेसे आउर बलेसे, “मोचो सपाय बेटामन घरे एयसोत, मोचो बेटामन बरांहा गुड़ा ने रउक मन नी करोत। कसनबलले हुनमन ने बरांहा-गुन नीआय। एईकाजे बोहड़ुन भाती मोचो घरे एयसोत। हुनमन चो भीतरे बेटा-गुन आसे। हुनमन चो भीतरे मोचो गुन आसे आउर हुनमन बुआ चो घर के छांडुन आउर कोनी थाने हरिक नी रओत। संवसार ने गोटकीची असन ठान आसे जोन थाने हुनमन हरिक होदे आउर हुन आय बुआ चो घर। मोचो बेटामन ले कोनी बले परदेस ने जाउन बरांहामन संगे मिसुन कितलेई घिन-घिना आउर कितलेई पाप ने फंसलोने बले हुन मोचो बेटा आय जाले गोटोक दिने हुन बलेदे, “मय उठेंदे आउर बुआ चो घरे जायंदे”। एईकाजे कि हुन बड़े घर ने रउ मोचो बुआ आय। मूर ले धरुन एबे ले कोनी बरांहा असन नी बललासे, “मय उठुन मोचो बुआ घरे जायंदे।” नाई, केबई नाई। बरांहामन के केचड़-पोहड़ ठानमन भाउआय। हुनमन बुआ घरे जाउक मन नी करुआत। बुआ घरे हुनी ची जाउक मन करुआय जोन हुनचो बेटा आय। गोटोक दिने बेटा बलेदे, “मय उठेंदे आउर बुआ लगे जायंदे।”
ए मोचो मीतमन, एदांय बेटा आपलो घरे जायसे। जिदलदांय मय बलले, हुनचो बुआ रोजे दिना खिड़की बाटले ओंजारुन दखते रये, तेबे तुमी बिचारलास होती, मय फोबाउन-फोबाउन गोटेयायंसे। मानतर हुन असनेची करते रये आउर एदांय हुन हुनचो बेटा एतोके दखेसे। हुन खुबे जीव दुखुन बेटा बाटे परालो आउर कमेया के बललो, “जाहा, हुन गच ले छय ठन बड़गीमन गोंदुन आना, मय हुनके लोउ-लुआन होओतले मारेंदे…”। काय, तुमचो बाईबल ने असनेची लिखलोर आसे? नाई। मोचो बलतो अरथ ए नोआय। मोसा चो नियम-कानुन हिसाब ले आपलो बुआ चो हुकुम नी मानतो बेटा के सपाय चो पुरे पोकना पकाउन मोरते मारातो हक रये। ए बुआ के बले असन करतोर हक रये। “ए लेका मोचो नाव, मोचो धन-माल आउर मोचो घर के बुड़ालो। मय हुनके कोड़ा मारुन-मारुन लोउ-लुआन करेंदे।” हुन बुआ के असन करतोर हक आसे। मानतर ए बुआ अचरित बेबार करलो। जेबे आमचो परभु जीसु ए कहनी सांगते-सांगते हुन छापा ने सुंदर रंग रचालो, तेबे हुता रलो लोगमन भक्‍याला आउर बलला, आमी हुनके पतेयाउक नी सकुं। हुन बेटा खुबे तकलीस ने रतोर आउर बरांहामन चो मंजी रतोर अड़रा आय। मानतर बुआ, बेटा के डंड नी देउन घरे आनतोर हुनचोले बले अडरा आय। हुनके तो डंड मिरतोर ची रली, हुनके डंड नी मिरतोके आमके अडरा लागली। काय, तुमी धियान दिलास कि बुआ काय करलो? मोके एदांय नंगत ले पढ़ुक दियास।
20 असन गोट के बिचार करुन हुन आपलो बुआ लगे जातो काजे बाट धरलो।
हुन खुबे फयले रये आउर हुनचो बुआ हुनके दखुन जीव दुखलो, आउर पराउन हुनके अंडारी-पोटारी होउन खुबे चूमलो।
हुन घिन-घिना आउर फाटलो फटई पींदुन रये आउर खुबे अडरा बास देते रये।
छी! हुन बरांहा असन बास देते रये! बेटा उबा आसे आउर बुआ हुनचो लगे जायसे आउर पोटारुन चूमेसे।
21 बेटा हुनके बललो:
“बुआ, सरग चो बिरुद आउर तुचो नंजर ने मय पाप करलेसे। एदांय मय तुचो बेटा बलतो लाईक नीआय।”
तुमी दखा, हुन आपलो बुआ के बलतो काजे सूरता करु रये। हुन परदेस ने रतोदांय जसन बिचारु रये, उसनेची एदांय बलेसे। मय बिचारेंसे, हुन एतो बाटे हुनके घन-घन सूरता करते रये। मय असन बिचारेंसे, हुन आपलो डांहका पीची बलते रये, “जेबे मय घरे अमरेंदे, तेबे आपलो बुआ के बलेंदे, ए बुआ, मय, महापरभु आउर तुचो बिरुद ने पाप करलेसे। एदांय मय तुचो बेटा बलाय होतो लाईक नीआंय; मोके तुचो कमेया असन रउक देस।” बेटा आपलो बुआ ले ए गोट बलुक मुरियालो, मानतर हुन पुरा सांगुक नी सकलो। हुन इतलेई बललो, “मय तुचो बेटा बलाय होतो लाईक नीआंय।” तेबे हुनचो बुआ हुनके आउर बोलुक नी दिलो।
22 मानतर बुआ आपलो कमेयामन के बललो: “तूरते नंगत ले नंगत फटईमन आनुन एके पिंदाहा। एचो हाथ ने मूंदी, आउर पांयमन ने पनई पिंदाहा,
23 खुबे ठोसर बिती पसु के आनुन मारा आउर आमी खाउन हरिक मनाउं।
24 कसनबलले ए मोचो बेटा मोरुन रये, आउर फेर जीव होलोसे, ए हाजुन रये आउर एदांय मिरलोसे।”
आउर हुनमन हरिक मनाउक मुरियाला।
तुमी हरिक डगरायसास जाले, परदेस ने बले हरिक नी मिरे।
तुमी महापरभु चो बेटा-बेटीमन आहास, पाप करुन बाचुक नी सकास। मोचो मीतमन, तुमी बरांहा गुड़ा ने अमरुक सकास, मानतर हुन थाने तुमके केबई हरिक नी मिरे। तुमी बुआ चो बेटा-बेटीमन आहास जाले, गोटोक दिन एयदे जेबे तुमी बलासे, “मय उठेंदे आउर बुआ घरे जायंदे” आउर तुमी जाहासे। जेबे बले हुनचो पुरे जाहासे तुमी मन बोहड़ाहासे। 1 जूहन्‍ना 1:9 पद ने लिखलोर आसे, “आमी आमचो करलो पापमन के महापरभु पुरे मानलु जाले, हुन आमचो करलो पापमन के खेमा करुन सपाय ओधरम ले सुद करतो काजे पतेयातो लाईक आउर धरमी आय।” असन बरन ले गोटोक पापी बेटा, बुआ चो घर चो संगत ने बोहड़ुन एउआय। खिसियातोर ची बोहड़तो बाट आय। काय, तुमी केबई धियान दिलासाहास, बुआ काय बलेसे? आउर आपलो बेटा काजे काय करेसे? हुन बलेसे, “उजर फटई आन।” हुन नाहलो पाछे हुनके उजर फटई पींदाला। “आमी आमचो करलो पापमन के मानलोने, हुन आमचो करलो पापमन के खेमा करतो काजे आउर आमके सपाय ओधरम ले सुद करतो काजे पतेयातो लाईक आउर धरमी आय।” आमचो परभु जीसु आमके सुद करुआय, हुन आपलो करांड ने तुआल बांदलोसे आउर हुन आपलो लगे बोहड़ुन एतो सपाय पिलामन के पोछुन सुद करेसे। हुनमन के सुद करुकची पड़ेदे, कसनबलले हुनमन परदेस ले बोहड़ुन ईलासे। हुनमन के सुद करुन भाती परभु जीसु चो धारनिक फटई के पींदायदे। मुंदी पिंदातोर, बेटा जुवान होतो चो आउर हक पावतो चो चीना आय। हुनके आगे चो दसा ने आनला, एचो पलटा हुनचो ले काई ची नी धरला। हुनके आपलो बुआ घरे आपलो पन देउन दिला। परभु जीसु एदांय बुआ महापरभु चो उजा बाटे आसे, हुन एबे बले परदेस ने आपलो हात-पांय मईल करतोमन चो सेवा करतो काजे आपलो करांड ने तुआल बांदुन तियार आसे। आमी हुनचो पुरे मन बोहड़ाउन आमचो करलो पापमन के मानलोने, हुन आमचो पापमन के खेमा करुन सपाय ओधरम ले सुद करतो काजे पतेयातो लाईक आउर धरमी आय। जसन घर-बुड़ाउ बेटा ईलो, आमके बले उसनी ची एतोर आय। “ए बुआ, मय पाप करलेसे, एदांय मय तुचो बेटा बलाय होतो लाईक बले नीआंय। मोके तुचो गोटोक कमेया असन संगाव।” तेबे बुआ बलेदे, “मय तुके केबई बले कमेया नी बनायें। तुय मोचो बेटा आस मय तुके सुद करेंदे, तुके खेमा करेंदे, तुके फेर ले मोचो संगे मिसायंदे आउर बुता करतो लाईक बनायंदे। बेटा, बेटा ची आय। ए मोचो मीतमन, ए कहनी ने आउर गोटोक घर-बुड़ाउ बले आसे।
25 मानतर हुनचो बड़े बेटा, बेड़ा बाटे जाउ रये। जेबे हुन घर लगे अमरलो तेबे हुन गीत आउर नाचा-डगातो चो कोलार के सुनलो।
26 हुन गोटोक कमेया के हागदेउन पूछलो: “एना, एता काय होयसे?”
27 कमेया हुनके बललो: “तुचो भाई ईलोसे, तुचो बुआ ठोसर बिती पसु के मारुक बललोसे, कसनबलले तुचो भाई नंगत बोहड़लोसे।”
28 ए सुनुन भाति हुन, बिकट रीस होलो आउर हुन घरे ओलतो काजे मन नी करलो, इतरोने हुनचो बुआ ईलो आउर हुनके समजाउक मुरियालो।
ए लेका चो गोट के सुना, हुन कसन गुरमुरेसे आउर बुआ के गोट उलटायसे। सते एई ची घर-बुड़ाउ बेटा आय। जेबे हुनचो भाई घरे बोहड़ुन ईलो आउर हुनचो काजे हरिक-उदीम मनायसोत, एके सुनुन हुन खुबे रीस होलो। हुन भीतरे ओलतो काजे आउर हरिक-उदीम मनातो काजे मन नी करलो। तेबे हुनचो बुआ बाहरे एउन भोज ने मिसतो काजे हुनके समंजाउक मुरियालो।
29 हुन आपलो बुआ के बललो, “दख, मय इतरो बरक ले तुचो सेवा करेंसे आउर अमदेया तुचो हुकुम के मानेंसे, तेबले बले तुय मोके गोटोक छेरी-पिला के बले मोचो मीतमन संगे खाउन हरिक मनातो काजे नी दिलीसीस।
30 मानतर तुचो ए बेटा, जोन तुचो धन-माल के बेसवामन ने सारलो आउर जेबे हुन बोहड़ुन ईलो गुने तुय ठोसर बिती पसु के मारलीस।”
31 बुआ हुनके बललो: “बेटा, तुय रोजे दिने मोचो संगे आसीस, आउर जमाय धन-माल जोन मोचो आय हुन सपाय तुचेई आय।
32 मानतर आमके हरिक मनातोर आय आउर अस्‍तिर ने रतोर आय।
कसनबलले ए तुचो भाई मोरुन रलो, एदांय जीव आसे;
ए हाजुन रलो, एदांय मिरलोसे।”
खुबे किरिस्‍तीमन परदेस ने नी रयसोत आउर महापरभु काजे जीउक मन करसोत मानतर नी सकोत।
काय काजे?
हुनमन के सपाय बरन चो आत्‍मिक बरमन दिलोर आसे मानतर हुनमन एके नी धरोत।
महापरभु बलेसे, “ए सपाय तुमचो काजे आसे, 'जोन बले मोचो आय हुन सपाय तुचो आय, एके धर'।”
आमचो सरग चो बुआ सपाय आत्‍मिक बरमन ने सवकार आय आउर हुन जमाय आमचो काजे आय, मानतर हुन बेरपेला एके धरतो काजे नी बलेसे। आमके हुनचो लगे जाउन धरतोर आय।
ए कहनी चो सरासरी ने बड़े बेटा, बुआ चो संगत ले लापी आसे। फेर बले बुआ संगत चो कपाट के उगाड़ुन छाड़लोसे। मोचो मीतमन, खुबे बरक आगे, डा. चाडविक ए गोट बललो, घर-बुड़ाउ बेटा चो कहनी ने गोटोक तीसर बेटा बले आसे। नानी बेटा, बुआ चो मन के दुखालो, बड़े बेटा, बुआ चो संगत ले लापी रये आउर तीसर बेटा, हुनी आय जोन ए कटाव के सांगलो। हुन महापरभु चो बेटा, आमचो परभु जीसु आय। हुन पाप नोहलोर नंगत बाट दखाउ बेटा आय। हुन परदेस ने परातो काजे नाई मानतर आपलो बुआ चो मन-इछा के पुरा करतो काजे ईलो। हुन आपलो जीवना के लड़ई-झगड़ा होतोने नाई मानतर जतरा होतो काजे देउन दिलो। हुन घर-बुड़ाउ बेटा नाई मानतर अस्‍तिर चो राजकुमार रये, जोन ए संवसार चो पाप काजे आपलो लोउ बोहालो। हुन धोका देउ बेटा नाई मानतर खुद चो मन-इछा ले जतरा होलो। जूहन्‍ना 1:12 पद ने लिखलोर आसे, “मानतर जोन बले हुनके मानला हुन सपाय के महापरभु चो बेटा-बेटी होतो हक दिलो बललोने, जोनमन हुनचो नाव के पतेयायसोत।” कोनी बले हुनचो नाव के पतेयालोने हुनमन मुक्‍ति पावदे ची।
ए मोचो मीतमन, तुमी परदेस गेलो बेटा असन आहास जाले, तुमी आपलो पापमन ले पसताउन बुआ लगे बोहड़ुन एउक सकास। तुमी बड़े बेटा असन आहास जोन बुआ चो संगत ले लापी आसास, जोन आपलो भाई चो काई धियान नी देये आउर हुनचोले मया नी करते रये। हुन बिचारलो कि हुन महापरभु चो सेवा करेसे आउर आपलो भाई असन केबई पाप नी करलो। फेर बले हुन आपलो मीतमन संगे भोज खाउन हरिक मनाउक नी सकलो। बुआ हुनके बलेसे, “जितरो बले मोचो आय, हुन सपाय तुचो आय।” असन बुआ होतोर खुबे अचरित गोट आय।
ए मोचो मीतमन, तुमी परभु जीसु के आपलो मुक्‍ति-देउ नी मानलोने बुआ चो बेटा नोआहास। तुमी सोजे परभु जीसु के पतेयालोने आउर हुनचो उपरे भोरसा संगालोने ची हुनचो बेटा-बेटी होउक सकास, जोन तुमचो पाप किरता मोरलो। तुमी परभु जीसु के मानुन हुनचो लगे ईलोने महापरभु तुमचो बुआ बनेदे आउर हुन तुमके केबई नी छांडे। तुमी हुनके छांडुन गेलोने हुन तुमके पोटारी होतो काजे तुमचो मन बोहड़ाउन एवोतले बाट दखते रयदे। ए कितरो अचरित गोट आय।
ए मोचो मीतमन, एता आमचो पढ़तो समया सरेसे। आमी महापरभु चो संगत ने रउं। परभु तुमी सपाय के बर देओ।