فصلِ چارُم
نتِیجِه آرزوهای ناپاکِ اِی دُنیا
1 عِلَّتِ جنگ-و-جنجال دَ بَین شُمو چی اَسته؟ آیا عِلَّتِ ازوا خاهِشهای نَفسانی شُمو که دَ اَعضای جِسم شُمو جنگ مُوکُنه، نِییه؟ 2 شُمو چِیم خُو ره دَ چِیزی میلِید که نَدرِید، شُمو قتل و حسادت مُونِید، مگم نَمِیتَنِید اُو ره حاصِل کنِید؛ شُمو جنگ و جنجال مُونِید، لیکِن بازَم دَ دِست شُمو نَمییه، چراکه شُمو از خُدا طلب نَمُونِید. 3 و طلب ام که مُونِید دَ دِست شُمو نَمییه، چراکه قد نِیَتِ بَد طلب مُونِید تا خاهِش_های نَفسانی خُو ره پُوره کُنِید.
4 اَی مردُمِ زِناکار!a آیا شُمو نَمُوفامِید که دوستی دُنیا، دُشمَنی قد خُدا اَسته؟ پس هر کسی که میخایه دوستِ دُنیا بَشه، اُو دُشمونِ خُدا جور مُوشه. 5 آیا شُمو فِکر مُونِید که نوِشته_های مُقَدَّس بےفایده مُوگه که ”خُدا روحی ره که دَز مو قرار دَده، سختb دَزشی علاقه دَره؟“ 6 مگم خُدا ازی کده ام فَیضِ کَلو دَز مو مُوبَخشه. امزی خاطر دَ کِتابِ مُقَدَّسc مُوگیه:
”خُدا مُخالِفِ آدمای کِبری-و-مغرُور اَسته،
لیکِن دَ آدمای بےکِبر فَیض مُوبَخشه.“
7 پس از خُدا اِطاعَت کنِید و دَ مُقابِل شَیطو ایستادَگی کنِید تاکه شَیطو از پیش شُمو دُوتا کُنه. 8 دَ خُدا نزدِیک شُنِید تا اُو ام دَز شُمو نزدِیک شُنه. اَی گُناهکارا، دِستای خُو ره از گُناه پاک کنِید و اَی مردُمای دُودِله، دِل خُو ره صاف کنِید؛ 9 ماتَم بِگِیرِید، وویے و مَخته کنِید؛ بیلِید که خَندِه شُمو دَ وویے و خوشی شُمو دَ غَم بَدَل شُنه. 10 دَ حُضُورِ خُدا خود ره خاکسار کنِید و اُو شُمو ره سربِلند مُونه.
قضاوَت کدو دَ بَلِه دِیگرو
11 اَی بِرارو، بَدگویی یگدِیگِه خُو ره نَکنِید. چُون هر کسی که بِرارِ ایماندار خُو ره بَد بُگیه یا دَ بَلِه ازُو قضاوَت کنه، دَ حقِیقت اُو شریعت ره بَد مُوگیه و دَ بَلِه شریعت قضاوَت مُونه. پس اگه شُمو دَ بَلِه شریعت قضاوَت کُنِید، شُمو مُطابِقِ شریعت عمل نَمُوکُنِید، بَلکِه قاضی شی جور مُوشِید. 12 تنها یگ صاحِبِ شریعت و قاضی وجُود دَره، که قُدرتِ نِجات دَدو و تَباه کدو دَ دِستِ ازُو یَه. پس تُو کِی اَستی که دَ بَلِه همسایِه خُو قضاوَت مُونی؟
پُف-و-پَٹاق دَ بارِه کارای آینده
13 اَی آدمای که مُوگِید: ”اِمروز یا صَباح دَ فلان شار موری و یگ سال ره دَ اُونجی تیر کده تُجارت مُونی و فایدِه کَلو دَ دِست میری،“ 14 دَ حالِیکه شُمو نَمِیدنِید که صَباح چی مُوشه، چُون زِندگی شُمو رقمِ تَفت-و-بُخار اَلّی اَسته که یگ لَحظه دِیده مُوشه و بعد ازُو از بَین موره. 15 پس دَ جای ازُو شُمو باید بُگِید: ”اگه خُدا خاسته بَشه و مو زِنده بَشی، اِی کار یا اُو کار ره مُونی.“ 16 لیکِن فِعلاً شُمو لاف مِیزَنِید که لاف زَدو هر رقم شی بَد اَسته. 17 پس هر کسی که انجام دَدونِ کارِ نیک ره مُوفامه و انجام نَمِیدیه، اُو گُناهکار حِساب مُوشه.