فصلِ دوّم
دَ بارِه تعصُب و طرفداری
1 بِرارای عزِیز، ایمانی ره که شُمو دَ مَولای پُرجلال مو عیسیٰ مسیح دَرِید، نَباید قد ظاهِربِینی و تبعِیض قَتی بَشه. 2 فرض کنِید یگ نفر دَ مجلِس شُمو بییه که کالای قِیمَتی دَ جان شی و انگُشتری_های طِلّایی ام دَ دِست شی بَشه و دَ عَینِ وخت یگ نفرِ نادار خُن کالای غرِیبانه داخِل شُنه، 3 و شُمو دَمزُو پَیسهدار فِکر خُو ره کَلوتر بِگِیرِید و خُوبتَرِین جای ره دَزُو ایله کده بُگِید: ”بیه صاحِب، اِینجی پیش بِشی.“ مگم دَزُو غرِیب بُگِید: ”بورُو دَ اُونجی ایسته شُو یا دَ دانِ درگه بِشی!“ 4 آیا شُمو قد امزی کار خُو دَ بَین خُو دُوبِینی نَکدید و قاضی_های پُر از فِکر_های فاسِد جور نَشُدید؟
5 بِرارای عزِیز، دَز مه گوش بِدِید: خُدا مردُمِ غرِیبِ ازی دُنیا ره اِنتِخاب کده تا دَ ایمان غَنی بَشه و وارِثِ امزُو پادشاهی شُنه که خُدا دَ دوستدارای خُو وعده دَده. 6 مگم شُمو آدمای غرِیب ره بےحُرمَت مُونِید. آیا آدمای پَیسهدار دَز شُمو ظُلم نَکده و شُمو ره دَ زور کَشَل کده دَ محاکِمه نَبُرده؟ 7 آیا اُونا دَ ضِدِ نامِ نیکِ عیسیٰ که دَ بَلِه شُمو ایشته شُده، کُفرگویی نَمُونه؟
8 اگه شُمو امی حُکمِ مُهِم و بِلند ره که دَ کلامِ خُدا نوِشته شُده یعنی ”همسایِه خُو ره رقمِ خود خُو اَلّی دوست دَشته بَش“ دَ جای بیرِید، کارِ نیک ره انجام مِیدِید. 9 لیکِن اگه ظاهِربِینی کده تبعِیض قایل شُنِید، شُمو گُناه مُونِید و شریعت شُمو ره خطاکار حِساب مُونه، 10 چُون اگه کُدَم کس تمامِ احکامِ شریعت ره پُوره کنه، ولے حتیٰ دَ یگ نُقطِه شی کوتاهی کنه، اُو مِثلی که تمامِ شریعت ره مَیده کده بَشه محکُوم اَسته. 11 امُو خُدا که گُفته: ”زِنا نَکُو!“ ام گُفته که: ”قتل نَکُو!“ پس اگه شُمو از زِنا پاک بَشِید، ولے مُرتکِب قتل شُنِید، باز ام شریعت شُمو ره خطاکار حِساب مُونه.
12 پس رقمِ کسای توره بُگِید و عمل کنِید که دَ وسِیلِه شریعتی که آزادی مِیدیه، قضاوَت مُوشه. 13 چُون وختِیکه خُدا قضاوَت مُونه اُو دَ کسی که رَحم نَکده بَشه رَحِیم نِییه. لیکِن رَحم دَ بَلِه قضاوَت پیروز مُوشه.
رابِطه بَینِ ایمان و عمل
14 بِرارای عزِیز، چی فایده دَره اگه کس بُگیه، ”ایمان دَرُم“ و عمل دَزُو مَوجُود نَبَشه؟ آیا ایمانِ ازُو مِیتنه اُو ره دَ روزِ قیامت نِجات بِدیه؟ 15 اگه کُدَم بِرار یا خوارِ ایماندار کالا نَدَشته بَشه و یا دَ خوراکِ روزانِه خُو مُحتاج بَشه، 16 و یکی ازشُمو دَزُو بُگیه، ”بَخَیر بورُو؛ خُدا تُو ره سیر و گرم کنه.“ ولے ضرُورَتِ ازُو ره پُوره نَکنه، اِی توره بَلدِه ازُو چی فایده دَره؟ 17 امی رقم ایمان که قد عمل قتی نَبَشه مُرده یَه.
18 اِمکان دَره یَگو کس بُگیه: ”تُو ایمان دَری و ما اعمالِ نیک دَرُم.“ لیکِن تُو دَز مه ثابِت کُو که چی رقم مِیتنی بِدُونِ اعمالِ نیک ایمان دَشته بَشی و ما ایمان خُو ره دَ وسِیلِه اعمال خُو دَز تُو ثابِت مُونُم. 19 تُو عقِیده دَری که خُدا یگ اَسته. دُرُست اَسته! حتیٰ جِنیات ام عقِیده دَره که خُدا یگ اَسته و از ترسِ قضاوَتِ خُدا میلَرزه.
20 اَی آدمِ نادو! آیا نَمِیدَنی که ایمان بِدُونِ اعمالِ نیک بےفایده یَه؟ 21 بابه‌کَلون مو اِبراهِیم دَ وسِیلِه اعمالِ نیک خُو دَ پیشِ خُدا عادِل-و-نیک حِساب شُد، چراکه اُو اِسحاق باچِه خُو ره دَ نِیَتِ قُربانی دَ قُربانگاه بُرده دَ خُدا تقدِیم کد. 22 شُمو مِینگرِید که ایمان و عملِ ازُو قد یگدِیگِه خُو یگجای کار مُوکد و ایمانِ ازُو تَوَسُطِ عمل شی کامِل شُد. 23 دَزی رقم نوِشته_های تَورات پُوره شُد که مُوگه: ”اِبراهِیم دَ خُدا ایمان اَوُرد و اِی بَلدِه ازُو یگ عملِ عادِلانه حِساب شُد“a و نام شی «دوستِ خُدا» ایشته شُد. 24 پس شُمو مِینگرِید که اِنسان نَه تنها از راهِ ایمان، بَلکِه دَ وسِیلِه عمل خُو عادِل و راستکار حِساب مُوشه. 25 دَمزی رقم راحاب که یگ خاتُونِ بَدکاره بُود، دَ وسِیلِه کارِ نیک خُو یعنی پَناه دَدو دَ مُخبِرای بَنی اِسرائیل و رَیی کدونِ ازوا از راهِ بےخَطر،b نیک و عادِل حِساب شُد. 26 رقمِیکه جِسمِ بےروح مُرده یَه، امُو رقم ایمانِ بےعمل ام مُرده یَه.