خطِ یعقُوب
فصلِ اوّل
سلام_ها
1 اِینجانِبِ یعقُوب غُلامِ خُدا و مَولا عیسیٰ مسیح، دَ پگِ مردُمِ دوازده طایفِه اِسرائیل که دَ تمامِ دُنیا تِیت‌پَرَک شُده، سلام تقدِیم مُونُم.
ایمان دَ دَورونِ سختی_ها
2 بِرارونِ عزِیز، وختِیکه شُمو دَ مُشکِلات و تجربه_های سخت دُچار مُوشِید غَدر خوش بَشِید، 3 چُون شُمو مِیدَنِید که اِمتِحانِ ایمان، صبر-و-تَحَمُل شُمو ره زیاد مُونه. 4 بیلِید که صبر-و-تَحَمُل دَ وجُود شُمو کامِل شُنه تاکه شُمو پُوره و کامِل شُنِید و دَ هیچ چِیز ضرُورَت نَدَشته بَشِید. 5 اگه کُدَم نفر دَ مینکل شُمو از نِگاهِ حِکمت-و-دانایی کم بَشه اُو از خُدا طلب کُنه و بَلدِه شی دَده مُوشه، چُون هر کسی که حِکمت طلب کُنه خُداوند سَخاوَتمَندانه دَزُو مِیدیه و اُو ره سرزنِش نَمُوکُنه. 6 مگم وختِیکه طلب مُونه اُو باید یَقِین دَشته بَشه که خُدا دُعای شی ره قبُول مُونه و اُو باید شک-و-شُبهه ره دَ دِل خُو راه نَدیه. آدمِ دُودِله مِثلِ لَپِه دریا اَسته که دَ سَبَبِ باد اِیسُو-و-اُوسُو مُوخوره. 7 اِی رقم آدم هرگِز گُمان نَکُنه که خُداوند اُو ره یَگو چِیز مِیدیه، 8 چُون آدمِ دُودِله دَ تمامِ کار_های خُو محکم نِییه.
غرِیبی و ثُروَتمَندی
9 بِرارِ مُسکِین-و-غرِیب باید اِفتخار کُنه، چراکه اُو دَ نظرِ خُدا سربِلند اَسته، 10 مگم بِرارِ پَیسهدار دَ وختِ خاری-و-غرِیبی خُو ام باید اِفتخار کُنه، چراکه اُو ام مِثلِ گُلِ عَلَف اَلّی یگ روز از بَین موره.a 11 آفتَو که بُر مُوشه گرمی شی علف ره خُشک مُونه و گُل شی مِیریزه و نُوربَندی شی از بَین موره. اَرے، آدمِ دَولَتمَند ام امی رقم اَسته: دَ حالِیکه دَ پُشتِ کارای خُو مِیگرده، اُو از بَین موره.
وَسوَسه از طرفِ خُدا نِییه
12 نیک دَ بَختِ کسی که آزمایشای زِندگی ره بَرداشت مُونه. وختِیکه ازی آزمایشا بُرو بُر شُد، خُدا تاجِ حَیات، یعنی زِندگی اَبَدی ره دَزُو مِیدیه، امُو زِندگی اَبَدی ره که خُدا دَ دوستدارای خُو وعده دَده. 13 وختِیکه اِنسان وَسوَسه مُوشه، اُو باید نَگیه که: ”خُدا مَره وَسوَسه کده،“ چراکه خُدا از وَسوَسه و بَدی دُور اَسته و هیچ کس ره دَ وَسوَسه نَمِیندَزه. 14 اِنسان اُو غَیت دُچارِ وَسوَسه مُوشه که دَ خاهِشای نَفسانی خُو گِرِفتار شُده دَ دامِ عَیاشی خُو موفته. 15 پس شهوَت و عَیش-و-نوش دَ زِندگی اِنسان گُناه ره دَ وجُود میره و گُناه وختِیکه غَدر کَلو شُد، باعِثِ مَرگ مُوشه.
16 بِرارونِ عزِیز، خود ره بازی نَدِید. 17 تمامِ نِعمتای خُوب و مُکَمَل از آسمو و از سُونِ خُدا مییه که خالِقِ نُور اَسته و دَ شانِ ازُو تغیِیر نِییه مِثلِ سایه وَری که مییه و موره. 18 اُو دَ مُطابِقِ اِرادِه خُو و دَ وسِیلِه کلامِ حقِیقت مو ره زِندگی نَو دَد تاکه مو نَمُونِه از مخلُوقاتِ نَوِ ازُو بَشی.
گوش دَدو و عمل کدو دَ کلامِ خُدا
19 بِرارونِ عزِیز، هر کس باید هر غَیت دَ گوش کدو تَیار بَشه و پیش از توره گُفتو خُوب فِکر کُنه و زُود قار نَشُنه، 20 چراکه قارِ اِنسان راستی-و-صداقتی ره که خُدا میخایه، دَ وجُود نَمیره. 21 پس امزی خاطر، هر رقم بَدی و کارای شَیطانی ره که دَ زِندگی شُمو اَسته از خود دُور کُنِید و کلامِ خُدا ره که دَ دِلِ شُمو کِشت شُده دَ نَرمی قبُول کُنِید. اِی کلام، قُدرت دَره که جان شُمو ره نِجات بِدیه.
22 نَه تنها گوش کُنِندِه کلامِ خُدا بَشِید، بَلکِه دَز شی عمل کُنِید. خود ره بازی نَدِید: 23 چُون کسی که کلام ره فقط گوش مِیگِیره و دَزُو عمل نَمُونه اُو مِثلِ آدمی اَسته که رُوی خُو ره دَ آینه مِینگره؛ 24 اَرے، اُو خود ره مِینگره و غَیتِیکه از پیشِ آینه دُور مُوشه پُرمُشت مُونه که رُوی شی چی رقم بُود. 25 لیکِن کسی که شریعتِ کامِلِ خُدا ره که اِنسان ره از چنگِ گُناه آزاد مُونه، محکم بِگِیره و دَزُو پایبَند بَشه و چِیزای ره که شِنِیده پُرمُشت نَکُنه، بَلکِه دَزوا عمل کُنه، پروَردِگار دَ کارای ازُو بَرکت مِیدیه.