فصلِ دَهُم
عِبرَت از سرگُذشتِ اِسرائیل
1 اَی بِرارو، ما نَمیخایُم که شُمو ازی بےخبر بَشِید که بابه‌کَلونای مو پگ شی دَ تَی آوُر بُود و تمامِ ازوا از دریا تیر شُد 2 و پگِ ازوا دَ وسِیلِه مُوسیٰ دَ آوُر و دَ دریا تعمِید گِرِفت 3 و پگ شی از یگ خوراکِ روحانی خورد 4 و از یگ وُچی‌کدَنی روحانی وُچی کد؛ چُون اُونا از قادِه روحانی وُچی کد که از پُشتِ ازوا میمَد و اُو قاده مسیح بُود.a 5 لیکِن خُدا از غَدرِ ازوا راضی نَبُود، امزی خاطر جَسَدِ ازوا دَ بیابو پورته شُد. 6 تمامِ امزی چِیزا رُخ دَد تا بَلدِه ازمو نَمُونه_های عِبرَت بَشه تا مو رقمِ ازوا اَلّی دَ آرزوی شرارَت-و-بَدی نَبَشی. 7 بُت‌پرَست نَشُنِید، مِثلی که بعضی ازوا شُد، امُو رقم که دَ کِتابِ مُقَدَّس نوِشته شُده: ”قَوم شِشت که بُخوره و وُچی کُنه و باله شُد که خَرمَستی کُنه.“b 8 مو نَباید زِناکاری کُنی، رقمی که بعضی ازوا کد و دَ یگ روز بِیست و سِه هزار نفر کُشته شُده اُفتَد.c 9 مو نَباید مسیح ره آزمایش کُنی، رقمی که بعضی ازوا کد و دَ وسِیلِه مار_ها نابُود شُد. 10 و نَه ام نِق نِق کُنِید، رقمی که بعضی ازوا کد و دَ وسِیلِه نابُود کُنِندهd نابُود شُد. 11 امی چِیزا قد ازوا رُخ دَد تا نَمُونِه عِبرَت بَشه و نوِشته شُد تا مو ره هِدایَت کُنه، مو کسای ره که زمان_های آخِر دَز مو رسِیده. 12 پس کسی که فِکر مُونه قایم-و-اُستوار اَسته، اُو هُوش خُو ره بِگِیره که نَفته. 13 هیچ آزمایش دَ بَلِه شُمو نَمَده که بَلدِه اِنسان عادی نَبَشه. مگم خُدا وفادار اَسته و نَمیله که شُمو از حدِ تَوان خُو کَلو آزمایش شُنِید، بَلکِه قد آزمایش قتی یگ راهِ دُوتا ره ام آماده مُونه تا شُمو بِتنِید اُو ره تَحَمُل کُنِید.
14 پس اَی عزِیزای مه، از بُت‌پرَستی دُور دُوتا کُنِید. 15 ما رقمی توره مُوگُم که بُگی قد مردُمای دانا توره مُوگُم؛ خودون شُمو دَ بارِه چِیزای که مُوگیُم قضاوَت کُنِید. 16 آیا امُو جامِ بَرکت که مو بَلدِه شی شُکرگُزاری مُونی، شرِیک شُدو دَ خُونِ مسیح نِیَسته؟ و نانی ره که ٹوٹه مُونی، شرِیک شُدو دَ جِسمِ مسیح نِییه؟ 17 ازی که یگ نان وجُود دَره، مو ام باوجُودِ که کَلو اَستی، یگ جِسم اَستی، چُون پگ مو دَ یگ نان شرِیک مُوشی. 18 دَ بارِه قَومِ اِسرائیلe فِکر کُنِید: آیا اُو کسای که قُربانی_ها ر ه مُوخوره، دَ قُربانگاه شرِیک نِیَسته؟ 19 پس مقصد مه چی اَسته؟ آیا اِی که بُت کُدَم چِیز اَسته، یا اِی که قُربانی بَلدِه بُت یَگو چِیز اَسته؟ 20 نَه! بَلکِه مقصد مه اِی اَسته که چِیزی ره که بُت‌پرَستا قُربانی مُونه، اُونا بَلدِه جِنیات قُربانی مُونه، نَه بَلدِه خُدا؛ و ما نَمیخایُم که شُمو شرِیکِ جِنیات بَشِید. 21 شُمو نَمِیتَنِید که ام از جامِ مَولا وُچی کُنِید و ام از جامِ جِنیات. امچُنان شُمو نَمِیتَنِید که ام دَ دِسترخونِ مَولا شرِیک بَشِید و ام دَ دِسترخونِ جِنیات. 22 آیا مو میخاهی که غَیرَتِ مَولا ره دَ شور بیری؟ آیا مو ازُو کده قَوی‌تَر اَستی؟
23 تمامِ چِیزا جایز اَسته، مگم تمامِ چِیزا فایده‌مند نِیَسته. تمامِ چِیزا رَوا اَسته، لیکِن تمامِ چِیزا آباد نَمُوکُنه. 24 هیچ کس دَ پُشتِ فایدِه خود خُو نَگَرده، بَلکِه دَ پُشتِ فایدِه دِیگرو بِگرده. 25 هر چِیزی که دَ قصابی سَودا مُوشه بُخورِید و بخاطرِ آسُودگی وِجدان خُو هیچ سَوال نَکُنِید. 26 چُون «زمی و هر چِیزی که دَ مَنِه شی یَه از خُداوند اَسته.» 27 اگه کُدَم آدمِ بےایمان شُمو ره مِهمو مُوکُنه و شُمو ام میخاهِید که بورِید، هر چِیزی که دَ پیشِ رُوی شُمو ایشته شُد بُخورِید و بخاطرِ آسُودگی وِجدان خُو هیچ سوال نَکُنِید. 28 ولے اگه کُدَم کس بَلدِه شُمو بُگه: ”اِی گوشت از قُربانی بُت اَسته.“ اوخته بخاطرِ امزُو آدم که شُمو ره خبردار کده و بخاطرِ آسُودگی وِجدان نَخورِید. 29 مقصد مه وِجدانِ ازشُمو نِییه، بَلکِه وِجدانِ امزُو آدمِ دِیگه اَسته؛ چُون چرا وِجدانِ کسِ دِیگه دَ بارِه آزادی مه قضاوَت کُنه؟ 30 اگه ما یَگو خوراک ره قد شُکرگُزاری مُوخورُم، چرا بخاطرِ چِیزی که خُدا ره شُکر کدُم، دَ بارِه مه بَدگویی شُنه؟ 31 پس چی مُوخورِید، چی وُچی مُونِید یا هرچِیزی دِیگه ره انجام مِیدِید، پگ شی ره بَلدِه بُزُرگی-و-جلالِ خُدا انجام بِدِید. 32 باعِثِ لخشِیدونِ یهُودیا، یونانیا و جماعتِ ایماندارای خُدا نَشُنِید، 33 امُو رقم که ما کوشِش مُونُم که پگ ره دَ هر کاری که انجام مِیدیُم راضی کنُم؛ ما دَ پُشتِ فایدِه خود خُو نَمِیگردُم، بَلکِه دَ پُشتِ فایدِه غَدر کسای دِیگه مِیگردُم تا اُونا نِجات پَیدا کُنه.