فصلِ چارُم
شِناسِ دُرُست از رسُولای مسیح
1 پس شُمو مو ره بحَیثِ خِدمتگارای مسیح و آدمای پیشقَدم دَ راز_های خُدا بِنَخشِید. 2 علاوه ازی، لازِم اَسته که آدمای پیشقَدم قابِلِ اِعتماد ثابِت شُنه. 3 لیکِن بَلدِه ازمه اِی یگ چِیزی کَلو ریزه اَسته که دَ وسِیلِه شُمو یا دَ وسِیلِه یَگو محکمِه اِنسانی قضاوَت شُنُم. حتیٰ خود مه دَ بارِه خُو قضاوَت نَمُونُم. 4 چُون ما دَ خود کُدَم عَیب نَمِینگرُم، ولے اِی دلِیل مَره بےگُناه جور نَمُونه، بَلکِه مَولا اَسته که دَ بارِه مه قضاوَت مُوکُنه. 5 امزی خاطر پیش از وخت دَ بارِه هیچ چِیز قضاوَت نَکُنِید، یعنی پیش از اَمَدونِ مَولا که اُو چِیزای ره که فِعلاً دَ ترِیکی تاشه یَه، دَ روشَنی میره و نِیَت_های دِل_ها ره بَرمَلا مُونه. اوخته هر کسی که حقدار شی اَسته از طرفِ خُدا تعرِیف-و-تَوصِیف مُوشه.
6 اَی بِرارو، ما امی چِیزا ره بطَورِ مِثال دَ بارِه خود خُو و دَ بارِه اَپولُس بخاطرِ ازشُمو گُفتُم تا از مو معنای امزی توره ره یاد بِگِیرِید که مُوگیه: ”از چِیزی که نوِشته شُده زیاده رَوی نَکُنِید،“ تا هیچ کُدَمِ ازشُمو دَ بَلِه یگ نفر دَ ضِدِ دِیگه نفر اِفتخار نَکُنِید. 7 چُون کِی تُو ره از دِیگرو باله‌تَر جور کده؟ تُو چِیزخیل دَری که دَز تُو بخشِیده نَشُده؟ و اگه دَز تُو بخشِیده شُده، پس چرا رقمی اِفتخار مُوکُنی که بُگی دَز تُو بخشِیده نَشُده؟ 8 شُمو گاه سیر شُدِید! شُمو گاه دَولتمَند شُدِید! شُمو واقعاً بِدُونِ ازمو پادشاهی مُونِید؛ و کشکِه راستی پادشاهی مُوکدِید تا مو ام قد شُمو پادشاهی مُوکدی. 9 چُون ما فِکر مُونُم که خُدا، مو رسُولا ره دَ آخِرِ پگ بَلدِه نُمایش قرار دَده، رقمِ اسِیرای که دَ بَلِه ازوا حُکمِ مَرگ صادِر شُده، چراکه مو بَلدِه دُنیا سَیل جور شُدے، ام بَلدِه ملایکه_ها و ام بَلدِه اِنسانا. 10 مو بخاطرِ مسیح لَوڈه اَستی، مگم شُمو دَ مسیح دانا اَستِید! مو ضعِیف اَستی، مگم شُمو قَوی! شُمو مردُمای مُحترم اَستِید، مگم مو خار-و-حقِیر! 11 تا امزی ساعت مو گُشنه و تُشنه اَستی، کالا نَدَری، لَت-و-کوب مُوشی، آواره-و-دَربَدر اَستی؛ 12 مو قد دِستای خُو سخت کار کده زَحمت مِیکشی. وختِیکه مردُم دَو-و-دشنام مِیدیه، بَلدِه ازوا خَیر-و-بَرکت طلب مُوکُنی؛ وختِیکه آزار-و-اَذیَت مُوشی، تَحَمُل مُونی؛ 13 وختِیکه دَ بَلِه مو تُهمَت مُوشه، مو قد مِهربانی توره مُوگی. مو رقمِ خانه-جارُوی دُنیا و پَسمَندِه پگِ چِیزا شُدے و تا امی روز ام اَستے.
14 ما اِی ره نوِشته نَمُونُم تا شُمو ره شرمِنده کنُم، بَلکِه تا رقمِ بچکِیچای دوست-دَشتَنی خُو شُمو ره نصِیحَت کنُم. 15 چُون حتیٰ اگه هزاران معلِم دَ بارِه مسیح دَشته بَشِید، مگم آته_های کَلو نَدرِید، چراکه دَ وسِیلِه عیسیٰ مسیح از طرِیقِ اِعلانِ خوشخبری ما آتِه شُمو شُدُم. 16 امزی خاطر از شُمو خاهِش مُونُم که از مه سرمَشق بِگِیرِید. 17 بَلدِه امزی مقصد تِیموتائوس ره دَ پیش شُمو رَیی کدُم. اُو باچِه دوست دَشتنی و وفادار مه دَ خِدمتِ مَولا اَسته تا راه-و-رفتار مَره دَ مسیح عیسیٰ دَ یاد شُمو بیره، امُو رقم که ما دَ هر جای و دَ هر جماعتِ ایماندارا تعلِیم مِیدیُم. 18 مگم بعضی کسا دَ گُمانِ ازی که ما دَ پیش شُمو نَمییُم، کِبری-و-مغرُور شُده. 19 لیکِن ما دَ زُودی پیش شُمو مییُم اگه خاستِ مَولا بَشه و دَ اُو غَیت نَه تنها که تورای امزُو آدمای کِبری-و-مغرُور ره پَی مُوبرُم، بَلکِه قُدرتِ ازوا ره ام. 20 چُون پادشاهی خُدا دَ توره گُفتو تعلُق نَدره، بَلکِه دَ قُدرتِ عمل. 21 کُدَم شی ره خوش دَرِید؟ اِی که قد سوٹه-چیو بییُم یا قد مُحَبَت و روحِ مُلایم؟