فصلِ چارُم
تورِه عیسیٰ قد خاتُونِ سامِری
1 وختی مَولا عیسیٰ فامِید که فرِیسیا خبر شُده که اُو از یحییٰ کده کَلو پَیرَو پَیدا کده و غُسلِ تعمِید مِیدیه، 2 - اگرچِه عیسیٰ خود شی غُسلِ تعمِید نَمِیدَد، بَلکِه یارای شی مِیدَد - 3 عیسیٰ یهُودیه ره ایله کده پس دَ جلِیلیه رفت.
4 دَزی سَفر لازِم بُود که از منطقِه سامِره تیر شُنه. 5 اُو دَ یگ شارِ سامِره دَ نامِ سوخار رسِید، دَ نزدِیکِ امزُو پَٹی زمی که یعقُوب دَ باچِه خُو یوسُف دَده بُود. 6 چاهِ یعقُوب ام دَ اُونجی بُود و عیسیٰ که از زورِ راه رفتو مَنده و زِلّه شُدُد، دَ لبِ امزُو چاه شِشت؛ وخت ساعتِ شَشُمِ روزa بُود. 7 دَمزُو غَیت یگ خاتُونِ سامِری اَمَد تا از چاه آو بِکشه. عیسیٰ دَزُو گُفت: ”کم وَری آو دَز مه بِدی،“ 8 چُون یارای شی دَمزُو وخت بَلدِه نان خرِیدو دَ شار رفتُد. 9 خاتُونِ سامِری دَزُو گُفت: ”تُو که یگ یهُودی اَستی و ما یگ خاتُونِ سامِری، چِطور شُد که از مه آو طلب مُونی؟“ امی ره گُفت از خاطری که یهُودیا قد سامِری_ها شِشت و برخاست نَمُوکد. 10 عیسیٰ دَ جوابِ ازُو گُفت: ”اگه تُو بخشِشِ خُدا ره مِیدَنِستی و مُوفامِیدی که کِی اَسته که از تُو آو طلب مُونه، تُو ازُو طلب مُوکدی و اُو دَز تُو آبِ حَیات مُوبخشِید.“ 11 خاتُو دَزُو گُفت: ”صاحِب، تُو ڈوله نَدَری و چاه ام چُقُور اَسته. پس امُو آبِ حَیات ره از کُجا مُونی؟ 12 آیا از بابه‌کَلون مو یعقُوب که امی چاه ره دَز مو دَد و از آوِ امزی چاه خود شی و باچه_های شی، گلّه و رَمِه شی خورد، تُو بُزُرگتَر اَستی؟“ 13 عیسیٰ دَزُو گُفت: ”هر کسی که ازی چاه آو وُچی کنه، بسم تُشنه مُوشه، 14 مگم هر کسی که امزُو آوِ که ما دَز شی مِیدُم وُچی کنه، اُو دِیگه هرگِز تُشنه نَمُوشه. چُون امُو آو ره که ما دَزُو مِیدُم دَ وجُود شی یگ چشمِه آبِ حَیات جور مُوشه که تا زِندگی اَبَدی بُلبُلاغ مُونه.“ 15 خاتُو دَزُو گُفت: ”صاحِب، دَز مه امزُو آو بِدی تاکه دِیگه تُشنه نَشُنُم و تمامِ راه تا اِینجی پُشتِ آو نَیُم.“ 16 عیسیٰ دَزُو گُفت: ”بورُو، شُوی خُو ره کُوی کده اِینجی بیَر.“ 17 خاتُو دَ جوابِ ازُو گُفت: ”ما شُوی نَدَرُم.“ عیسیٰ گُفت: ”امی تورِه تُو راست اَسته که گُفتی: ’ما شُوی نَدَرُم.‘ 18 پَنج دفعه تُو شُوی کدے و امُو مردی ره که آلی دَری اُو شُوی تُو نِییه. اِی گب تُو راسه.“ 19 خاتُو دَزُو گُفت: ”صاحِب، ما فِکر مُونُم که تُو پَیغمبر اَستی. 20 بابه کَلونای مو دَمزی کوه عِبادت مُوکد و شُمو مردُم مُوگِید، جای که باید دَزشی عِبادت شُنه دَ اورُشَلیم اَسته.“ 21 عیسیٰ دَزُو گُفت: ”اَی خاتُو، دَز مه باوَر کُو، زمانی مییه که مردُم آتِه آسمانی ره نَه دَ اِی کوه عِبادت مُونه و نَه ام دَ اورُشَلیم. 22 شُمو سامِری_ها چِیزی ره عِبادت مُونِید که نَمِینَخشِید؛ مگم مو امُو ره عِبادت مُونی که مینَخشی، چراکه نِجاتِ بَشر دَ وسِیلِه قَومِ یهُود مییه. 23 یگ زمان مییه، بَلکِه اُو زمان اَمِیالی اَمَده که عِبادت کُنِنده_های حقِیقی آتِه آسمانی ره دَ روح و راستی عِبادت مُونه، چراکه آتِه آسمانی امُو رقم عِبادت کُنِنده_ها ره میخایه. 24 خُدا روح اَسته و کسای که اُو ره عِبادت مُونه باید دَ روح و راستی عِبادت کُنه.“ 25 خاتُو دَزُو گُفت: ”ما مِیدَنُم که مسیحb مییه؛ غَیتِیکه اُو بییه، اُو مو ره از تمام چِیزا با خبر مُونه.“ 26 عیسیٰ دَزُو گُفت: ”ما که قد تُو توره مُوگُم، امُو اَستُم.“c
27 دَمزُو غَیت یارای شی اَمَد و تعجُب کد که اُو قد یگ خاتُو توره مُوگیه، مگم هیچ کس نَگُفت که ”چی کار دَشتی؟“ یا ”چرا قد ازُو خاتُو توره مُوگُفتی؟“ 28 پس امُو خاتُو کُوزِه خُو ره دَ اُونجی ایله کد و دَ شار رفته دَ مردُم گُفت: 29 ”بیِید یگ آدم ره بِنگرِید، هر کاری ره که ما ازی پیش کدُدُم، دَز مه گُفت. آیا اُو مسیح نِییه، یا اَسته؟“ 30 اُونا از شار بُر شُده دَ دِیرِ عیسیٰ اَمَد.
31 دَمزُو غَیت یارای عیسیٰ دَرَو مُوگُفت: ”اُستاد، نان نوشِ جان کُو.“ 32 مگم اُو دَزوا گُفت: ”ما نانی بَلدِه خوردو دَرُم که شُمو دَ بارِه ازُو خبر نَدَرِید.“ 33 پس یارای شی قد یگدِیگِه خُو گُفت: ”آیا یَگو کس دَزُو نان اَوُرده بَشه؟“ 34 عیسیٰ دَزوا گُفت: ”نانِ ازمه امی اَسته که خاستِ امزُو ره که مَره رَیی کده، دَ جای بیرُم و کارای شی ره تَکمِیل کنُم. 35 آیا شُمو نَمُوگِید که تا وختِ دِرَو چار ماهِ دِیگه مَنده؟ ولے ما دَز شُمو مُوگُم که سرd خُو ره باله کده کِشت_ها ره توخ کُنِید که زَرد شُده و وختِ دِرَو شی امی‌آلی اَسته. 36 کسی که دِرَو مُونه مُزد خُو ره مِیگِیره و بَلدِه زِندگی اَبَدی ثَمر جَم مُونه. دَمزی رقم کِشت کُنِنده و دِرَوگر هر دُو یگ جای خوشحال مُوشه. 37 دَ اِینجی امُو مَثَل راس اَسته که مُوگه: ’یگ نفر کِشت مُونه و دِیگه کس دِرَو.‘ 38 ما شُمو ره رَیی کدُم تا امُو کِشت ره دِرَو کنِید که شُمو بَلدِه ازُو زَحمت نَکشِیدِید. دِیگرو زَحمتِ ازُو ره کشِید و شُمو دَ حاصِلِ زَحمتِ ازوا شرِیگ شُدِید.“
39 غَدر مردُمِ سامِری دَمزُو شار بخاطرِ شاهِدی امزُو خاتُو دَ عیسیٰ ایمان اَوُرد که گُفتُد: ”هر کاری که کدُدُم، تمام شی ره دَز مه گُفت.“ 40 پس وختِیکه سامِری_ها دَ دِیرِ عیسیٰ اَمَد، اُونا اُو ره شَلّه شُد که قد ازوا بُمَنه و عیسیٰ دُو روز قد ازوا مَند 41 و غَدر مردُمِ دِیگه از خاطرِ کلامِ خود شی، دَزُو ایمان اَوُرد. 42 اُونا دَمزُو خاتُو گُفت: ”از آلی، دِیگه از خاطرِ گپای ازتُو نِییه که مو دَزُو ایمان دَری، بَلکِه خودون مو شِنِیدے و آلی مُوفامی که اینَمی آدم واقعاً نِجات دِهِندِه دُنیا اَسته.“
43 بعد امزُو دُو روز، عیسیٰ ازُونجی سُونِ جلِیلیه رفت، 44 چُون خود شی گُفتُد: ”پَیغمبر دَ منطقِه خود خُوe قدر نَدره.“ 45 مگم وختِیکه اُو دَ جلِیلیه رسِید، مردُمِ جلِیلیه غَدر اُو ره خوشامد و پیشامد کد، چُون تمامِ کارای ره که دَ اورُشَلیم دَ روزِ عِید کدُد، اُونا دِیدُد، چراکه اُونا ام دَ وختِ عِید دَ اُونجی رفتُد.
46 پس عیسیٰ بسم دَ قانای جلِیلیه اَمَد، دَمزُو جای که آو ره دَ شرابِ انگُور تَبدِیل کدُد.
دَمزُو غَیت دَ کَفرناحُوم باچِه یگ کارمَندِ حُکُومت سخت ناجور بُود. 47 وختی امُو کارمَند شِنِید که عیسیٰ از یهُودیه دَ جلِیلیه اَمَده، اُو پیش شی رفت و خاهِش کد که اَمَده باچِه شی ره که دَ حالِ مُردو یَه، شفا بِدیه. 48 عیسیٰ دَزُو گُفت: ”تا شُمو مُعجزه_ها و چِیزای عجِیب نَنگرِید، ایمان نَمیرِید.“ 49 کارمَندِ حُکُومت دَزُو گُفت: ”صاحِب، پیش ازی که باچِه مه بُمُره بیه که بوری.“ 50 عیسیٰ دَزُو گُفت: ”بورُو، باچِه تُو زِنده مُومَنه.“ امُو آدم دَ کلامِ عیسیٰ اِعتبار کد و سُون خانِه خُو رَیی شُد. 51 دَ حالِیکه سُون خانِه خُو مورفت، غُلامای شی دَ دَمِ راهِ ازُو اَمَد و گُفت: ”باچِه تُو زِنده یَه.“ 52 کارمَندِ حُکُومت ازوا پُرسان کد: ”چی غَیت و دَ کُدَم ساعت باچه خُوب شُد؟“ اُونا دَزُو گُفت: ”دِیروز ساعتِ یگ بَجِه بعد از چاشت تَو اُو ره ایله کد.“ 53 اوخته آتِه باچه پَی بُرد که دَمزُو ساعت عیسیٰ گُفتُد: ”باچِه تُو زِنده مُومَنه.“ پس خودِ امزُو آدم و پگِ خانَوار شی ایمان اَوُرد. 54 و اِی مُعجزِه دوّمِ عیسیٰ بعد از اَمَدون شی از یهُودیه دَ جلِیلیه بُود.