فصلِ سِوّم
عیسیٰ و نِیقودیموس
1 یگ نفر دَ نام نِیقودیموس که از فِرقِه فرِیسی و یکی از رَهبرای یهُودیا بُود، 2 یگ شاو پیشِ عیسیٰ اَمَده دَزُو گُفت: ”اُستاد، مو مِیدَنی که تُو بحَیثِ معلِم-و-راهنُما از طرفِ خُدا اَمدے، چُون مُعجزه_های که تُو مُوکُنی هیچ کس نَمِیتنه، سِوای که خُدا قد شی بَشه.“ 3 عیسیٰ دَ جواب شی گُفت: ”دَز تُو راس مُوگُم، کسی که از نَوa تَوَلُد نَشُده بَشه پادشاهی خُدا ره دِیده نَمِیتنه.“ 4 نِیقودیموس دَزُو گُفت: ”چی رقم اِمکان دَره که یگ آدمِ پِیر تَوَلُد شُنه؟ آیا اُو مِیتنه پس دَ کَورِه آبِه خُو بوره و دُوباره دَ دُنیا بییه؟“ 5 عیسیٰ دَ جواب شی گُفت: ”ما دَز تُو راس مُوگُم، تا وختِیکه یگ نفر از آو و روح تَوَلُد نَشُنه اُو نَمِیتنه دَ پادشاهی خُدا داخِل شُنه. 6 چِیزی که از جِسم تَوَلُد شُده، اُو جِسم اَسته و چِیزی که از روح تَوَلُد شُده، اُو روح اَسته. 7 تعجُب نَکُو که دَز تُو گُفتُم، شُمو باید از نَوb تَوَلُد شُنِید. 8 باد هر جای که بِخایه پُف مُونه و شُمو آواز شی ره مِیشنَوِید، مگم نَمِیدنِید که از کُجا مییه و یا دَ کُجا موره. امی رقم هر کسی که از روح اُلقُدس تَوَلُد مُوشه، اُو ام نَمِیدَنه که اِی تَوَلُدِ نَو چِطور رُخ دَده.“ 9 نِیقودیموس دَزُو گُفت: ”اِی چِیزا چِطور اِمکان دَره؟“ 10 عیسیٰ بسم دَزُو گُفت: ”تُو یگ معلِم-و-راهنُمای بَنی اِسرائیل اَستی و هنوز ام اِی چِیزا ره نَمُوفامی؟ 11 دَز تُو راس مُوگُم، مو از چِیزی توره مُوگی که ازُو خبر دَرے و دَ بارِه چِیزی شاهِدی مِیدی که مو دِیدے؛ مگم شُمو مردُم شاهِدی مو ره قبُول نَمُونِید. 12 ما که دَ بارِه کارای دُنیایی دَز شُمو توره مُوگُم و شُمو باوَر نَمُونِید، اگه دَ بارِه کارای آسمانی نقل کنُم، شُمو چِطور باوَر مُونِید؟ 13 هیچ کس دَ عالمِ باله نَرفته بَغَیر از کسی که از عالمِ باله تاه اَمَده، یعنی «باچِه اِنسان» [که جای شی دَ عالمِ باله یَه.]c 14 امُو رقم که مُوسیٰ مارِ برونزیره دَ بیابو دَ شَخِ چیو باله کد، امُو رقم «باچِه اِنسان» ام باید باله شُنه، 15 تا هر کسی که دَزُو ایمان بیره صاحِبِ زِندگی اَبَدی شُنه.d 16 چُون خُدا دُنیا ره اِیقَس دوست دَشت که باچِه یگانِه خُو ره دَد تا هر کسی که دَزُو ایمان بیره نابُود نَشُنه، بَلکِه صاحِبِ زِندگی اَبَدی شُنه. 17 خُدا باچِه خُو ره دَ دُنیا رَیی نَکد تا از مردُمِ دُنیا بازخاست کُنه، بَلکِه تا دُنیا دَ وسِیلِه ازُو نِجات پَیدا کُنه. 18 کسی که دَزُو ایمان بیره، محکُوم نَمُوشه؛ لیکِن کسی که دَزُو ایمان نَیره، اُو امی آلی محکُوم شُده، چراکه دَ نامِ باچِه یگانِه خُدا ایمان نَوُرده. 19 محکُومیَت ازی خاطر اَسته که نُور دَ اِی دُنیا اَمَد، مگم مردُمِ دُنیا ترِیکی ره از نُور کده کَلو خوش کد، چُون کارای ازوا بَد بُود. 20 هر کسی که کارای شَیطانی مُونه، اُو از نُور بَد شی مییه و نزدِیکِ نُور هیچ نَمییه، تاکه اعمال و کِردارِ بَد شی بَرمَلا نَشُنه. 21 مگم آدمی که دَ راستی و نیکی عمل مُونه، اُو سُونِ نُور مییه تا ظاهِر شُنه که اعمالِ ازُو دَ مُطابِقِ خاستِ خُدا یَه.“
عیسیٰ و یحییٰ
22 بعد ازُو عیسیٰ قد یارای خُو دَ سرزمِینِ یهُودیه رفته چند دیر قد ازوا قَتی دَ اُونجی مَند و مردُم ره غُسلِ تعمِید دَد.
23 یحییٰ ام دَ عَینون نزدِیکِ منطقِه سالیم مردُم ره غُسلِ تعمِید مِیدَد، چراکه دَ اُونجی آو کَلو بُود و مردُم اَمَده غُسلِ تعمِید مِیگِرِفت، 24 چُون یحییٰ تا اُو وخت بَندی نَشُدُد.
25 دَمزُو غَیت بَینِ یارای یحییٰ و یگ عالِمِ یهُودی دَ بارِه طهارَت-و-پاکی بَحث شُد. 26 و اُونا دَ پیش یحییٰ اَمَده دَزشی گُفت: ”اُستاد، امُو نفرِ که دَ اُو سُونِ دریای اُردُن قد تُو بُود و تُو دَ بارِه شی شاهِدی دَدی، آلی اُو غُسلِ تعمِید مِیدیه و پگِ مردُم دَ بیخ ازُو موره.“ 27 یحییٰ دَزوا گُفت: ”اِنسان هیچ چِیز ره حاصِل نَمِیتنه، سِوای که از عالمِ باله دَزُو دَده شُنه. 28 خودون شُمو شاهِد اَستِید که ما گُفتدُم: ’ما مسیح نِییُم، بَلکِه امُو کس اَستُم که خُدا مَره پیشلونِ مسیح رَیی کده.‘ 29 بیری دَ داماد تعلُق دَره، مگم رفِیقِ داماد که دَ یگ گوشه ایسته یَه و آوازِ داماد ره مِیشنَوه، اُو از شِنِیدونِ آواز شی غَدر خوشحال مُوشه. اینَمی رقم ما ام خوش اَستُم و آلی خوشی مه کامِل شُده. 30 اُو باید بُزُرگتَر شُنه دَ حالِیکه ما باید ریزه‌تَر شُنُم.
عیسیٰ از عالمِ باله اَمَده
31 کسی که از باله مییه، از پگ کده باله یَه و کسی که از زمی اَسته دَ زمی تعلُق دَره و از چِیزای زمی توره مُوگه. اَرے، کسی که از عالمِ باله اَمَده، از تمام کده باله‌تَر اَسته. 32 اُو دَ بارِه چِیزای که شِنِیده و دِیده شاهِدی مِیدیه، مگم هیچ کس شاهِدی و تورِه شی ره قبُول نَمُونه. 33 کسی که شاهِدی ازُو ره قبُول مُونه، تصدِیق مُوکُنه که خُدا حق-و-راست اَسته. 34 کسی ره که خُدا رَیی کده، اُو تورِه خُدا ره مُوگه، چُون خُدا روحِ خُو ره بےاندازه دَزُو بخشِیده. 35 آته، باچِه خُو ره دوست دَرهe و تمامِ چِیزا ره دَ دِستِ ازُو دَده. 36 کسی که دَ باچه ایمان بیره، اُو صاحِبِ زِندگی اَبَدی مُوشه؛ لیکِن کسی که از اَید شی نَمُوشه، زِندگی اَبَدی ره نَمِینگره، بَلکِه دَ غَضَبِ خُدا گِرِفتار مُوشه.“