فصلِ بِیست و سِوّم
عیسیٰ دَ مَرگ محکُوم مُوشه
1 اوخته تمامِ شورا باله شُد و عیسیٰ ره دَ پیشِ پیلاتُس بُرد 2 و دَ بَلِه ازُو دَ تُهمَت کدو شُد و گُفت: ”مو اِی آدم ره دِیدی که قَوم مو ره از راه بُر مُونه و مو ره از مالیه دَدو بَلدِه قَیصر مَنِع مُوکُنه و مُوگه که خود شی «مسیح» و پادشاه اَسته.“
3 پیلاتُس از عیسیٰ پُرسان کد: ”آیا تُو پادشاهِ یهُودیا اَستی؟“
عیسیٰ دَ جواب شی گُفت: ”خود تُو مُوگی.“
4 اوخته دَ پیشوایونِ عالی مقام و جمعیَتِ مردُم گُفت: ”ما هیچ دلِیل نَمِینگرُم که اِی آدم ره محکُوم کنُم.“ 5 لیکِن اُونا پای خُو ره بَند کده گُفت: ”اُو دَ سراسرِ یهُودیه مردُم ره دَ وسِیلِه تعلِیم خُو دَ شور میره، از جلِیلیه شُروع تا اِینجی.“ 6 وختی پیلاتوس اِی توره ره شِنِید، پُرسان کد: ”آیا اِی آدم از جلِیلیه اَسته؟“
7 و غَیتی فامِید که عیسیٰ از جلِیلیه و مربُوطِ سَمتِ هیرودیس اَسته، اُو ره دَ پیشِ هیرودیس رَیی کد که اُو دَمزُو روزا دَ اورُشَلیم بُود.
8 امی که هیرودیس عیسیٰ ره دِید، اُو غَدر خوش شُد، چُون از کَلو وخت میخاست که اُو ره بِنگره، چراکه اُو دَ بارِه شی شِنِیدُد و اُمِید دَشت یَگو مُعجزِه شی ره بِنگره. 9 اُو سوال_های کَلو از عیسیٰ پُرسان کد، مگم عیسیٰ دَزُو هیچ جواب نَدَد. 10 اوخته پیشوایونِ عالی مقام و عالِمای دِین ایسته شُده سخت دَ بَلِه عیسیٰ تُهمَت کد.
11 هیرودیس و عسکرای شی اُو ره تحقِیر-و-تَوهِین کده دَ بَلِه شی رِیشخَندی کد و کالای شاهی دَزُو پوشَنده اُو ره دُوباره پیشِ پیلاتُس رَیی کد. 12 دَمزُو روز پیلاتُس و هیرودیس قد یگدِیگِه خُو دوست شُد، چُون اُونا پیش ازُو دَ بَین خُو دُشمَنی دَشت.
13 اوخته پیلاتُس پیشوایونِ عالی مقام، رِیش سفیدا و مردُم ره طلب کده 14 دَزوا گُفت: ”شُمو اِی آدم ره دَ پیشِ ازمه اَوُرده اِدعا کدِید که مردُم ره دَ شور میره؛ و ما دَ حُضُور شُمو از شی تحقِیق کدُم و دَ امزی آدم هیچ اَثری از اِدعای که شُمو دَ بَلِه شی مُونِید پَیدا نَکدُم 15 و نَه ام هیرودیس پَیدا کد، امزی خاطر اِی ره بسم دَ پیشِ ازمو رَیی کد. اینه، اِی آدم کاری نَکده که سزاوارِ مَرگ بَشه. 16 پس ما اُو ره قَمچی مِیزَنُم و بعد ازُو ایله مُونُم.“ 17 [چُون اُو باید دَ هر عِید یگ بَندی ره بَلدِه ازوا ایله مُوکد.]a
18 اوخته پگِ ازوا یگجای چِیغ زَده گُفت: ”اِی ره بُرده گُم کُو! باراباس ره بَلدِه مو ایله بِدی!“ 19 باراباس نفری بُود که بخاطرِ یگ شورِش که دَ شار رُخ دَدُد و بخاطرِ قتل دَ بَندی‌خانه اَندخته شُدُد.
20 لیکِن پیلاتُس که میخاست عیسیٰ ره ایله کنه، بسم قد ازوا توره گُفت؛ 21 مگم اُونا دَ چِیغ زَدو اِدامه دَده گُفت: ”دَ صلِیب میخکوب کُو، اُو ره دَ صلِیب میخکوب کُو!“ 22 پیلاتُس بَلدِه دفعِه سِوّم دَزوا گُفت: ”چرا، چی بَدی کده؟ ما هیچ دلِیل نَمِینگرُم که اِی آدم ره دَ مَرگ محکُوم کنُم. امزی خاطر ما اِی ره قَمچی مِیزَنُم و ایله مِیدیُم.“
23 لیکِن مردُم سخت پای خُو ره بَند کد و قد آوازِ بِلند چِیغ زَده درخاست کد که اُو دَ صلِیب میخکوب شُنه. خُلاصه چِیغ-و-شورِ ازوا زور شُد 24 و پیلاتُس حُکم کد که مُطابِقِ درخاستِ ازوا عمل شُنه. 25 پس باراباس ره که بخاطرِ شورِش و قتل دَ بَندی‌خانه بُود و مردُم بَلدِه ایله شُدون شی درخاست کدُد، ایله کد و عیسیٰ ره دَ خاستِ ازوا تسلِیم کد تا دَ صلِیب میخکوب شُنه.
میخکوب شُدونِ عیسیٰ دَ صلِیب
26 وختی عسکرا عیسیٰ ره مُوبُرد، اُونا شِمعونِ قیروانی ره که از اطراف میمَد، گِرِفت و صلِیبِ عیسیٰ ره دَ شانِه شی ایشت تا اُو ره از پُشتِ عیسیٰ بُبره.
27 جمعیَتِ کٹِه مردُم از پُشت شی رَیی بُود و دَ مینکلِ ازوا خاتُونوی بُود که سِینه مِیزَد و بَلدِه ازُو ناله-و-ماتم مُوکد. 28 لیکِن عیسیٰ رُوی خُو ره سُون امزُو خاتُونو کده گُفت: ”اَی دُخترای اورُشَلیم، بَلدِه ازمه چخرا نَکنِید، بَلکِه بَلدِه خودون خُو و بچکِیچای خُو چخرا کُنِید. 29 چُون اینه، روزای مییه که مردُم مُوگه، ’نیک دَ بَختِ خاتُونوی نازای و رَحم_های که نَزَیده و پِستونای که هرگِز شِیر نَدَده.‘ 30 اوخته اُونا دَ کوه_ها مُوگیه ’دَ بَلِه مو کوچ کُنِید‘ و دَ تِپه_ها مُوگیه، ’مو ره بُپوشَنِید.‘ 31 چُون اگه دَ حقِ چیوِ تَر اِی کار مُوشه، پس دَ حقِ چیوِ خُشک چِیز کار مُوشه؟“b
32 دَمزُو غَیت دُو مُجرِمِ دِیگه ره ام پیش اَندخت تا قد عیسیٰ قتی کُشته شُنه. 33 وختی دَ یگ جای دَ نامِ «کاسِه سر» رسِید، اُونا اُو ره قد امزُو دُو مُجرِم دَ اُونجی دَ صلِیب میخکوب کد، یکی ازوا ره دَ دِستِ راست شی و دِیگِه شی ره دَ دِستِ چَپ ازُو. 34 اوخته عیسیٰ گُفت: ”اَی آتِه آسمانی، امیا ره بُبَخش، چُون نَمُوفامه که چِیز کار مُونه.“
و عسکرا پِشک اَندخته کالای عیسیٰ ره مَنِه خُو تقسِیم کد. 35 مردُم دَ اُونجی ایسته شُدُد و توخ مُوکد، مگم کٹه‌کَلونا دَ بَلِه ازُو رِیشخَندی کده مُوگُفت: ”اِی دِیگرو ره نِجات دَد؛ آلی خود ره نِجات بِدیه اگه مسیح و اِنتِخاب شُدِه خُدا اَسته!“
36 عسکرا ام اُو ره رِیشخَند کد. اُونا اَمَده سِرکِه انگُور ره دَزُو پیش مُوکد 37 و مُوگُفت: ”اگه تُو پادشاهِ یهُودیا اَستی خود ره نِجات بِدی!“
38 دَ بَلِه سر شی یگ جُرم‌نامه بُود [که دَ زِبونِ یونانی، لاتِینی و عِبرانی نوِشته شُدُد:]c ”اِی پادشاهِ یهُودیا اَسته.“
39 یکی امزُو دُو مُجرِم که دَ صلِیب میخکوب شُدُد، اُو ره تحقِیر-و-تَوهِین کده گُفت: ”آیا تُو مسیح نِیَستی؟ پس خود خُو و مو ره نِجات بِدی؟“
40 مگم دِیگِه شی اُو ره سرزنِش کده گُفت: ”از خُدا نَمِیترسی؟ دَ سرِ ازتُو ام عَینِ رقم حُکم شُده. 41 و محکُومیَتِ ازمو واقعاً بَرحق اَسته، چُون مو سزای اعمال خُو ره مِینگری، مگم اِی آدم هیچ کارِ بَد نَکده.“ 42 بعد ازُو دَ عیسیٰ گُفت: ”اَی عیسیٰ، وختِیکه دَ پادشاهی خُو رسِیدی، مَره ام دَ یاد خُو بَیر.“
43 عیسیٰ دَ جواب شی گُفت: ”ما حقِیقت ره دَز تُو مُوگیُم، امی اِمروز تُو قد ازمه دَ بِهِشت داخِل مُوشی.“
مَرگِ عیسیٰ
44 تقرِیباً ساعتِ شَشُمd بُود که ترِیکی تمامِ زمی ره گِرِفت و تا ساعتِ نُهمe اِدامه دَشت، 45 دَ عَینِ حال آفتَو ترِیک شُد و پردِه خانِه خُدا از مینکل خُو دُو پاره شُد. 46 اوخته عیسیٰ دَ آوازِ بِلند چِیغ زَده گُفت: ”اَی آتِه آسمانی، ما روحِ خُو ره دَ دِستِ ازتُو مِیسپارُم.“ امی ره گُفت و جان دَد.
47 وختی قومَندانِ رُومی اِی واقِعه ره دِید، اُو خُدا ره سِتایش کده گُفت: ”واقِعاً که اِی آدم بےگُناهf بُود.“
48 تمامِ مردُمِ که بَلدِه سَیل کدو جَم شُدُد، وختی اِی واقِعه_ها ره دِید، دَ سِینِه خُو زَده پس سُون خانه_های خُو رفت. 49 مگم تمامِ کسای که قد عیسیٰ آشنا بُود دُور ایسته شُدُد، دَ شُمُولِ خاتُونوی که از جلِیلیه دَ دُمبال شی اَمدُد، اُونا امی چِیزا ره توخ مُوکد.
دَفن کدونِ عیسیٰ
50 دَ اُونجی یگ آدم دَ نامِ یوسُف اَمَد که یکی از اَعضای شورای یهُود بُود و یگ آدمِ نیک و عادِل. 51 اُو قد نقشه و فَیصَلِه شورا دَ بارِه عیسیٰ موافِقت نَکدُد. اُو از شارِ رامه بُود، یکی از شارای که دَ یهُودیا تعلُق دَشت و خود ازُو ام اِنتِظارِ پادشاهی خُدا ره میکشِید. 52 اُو دَ پیشِ پیلاتُس رفت و جَسَدِ عیسیٰ ره ازُو طلب کد. 53 پس یوسُف جَسَدِ مَولا ره از صلِیب تاه کد و اُو ره دَ یگ رختِ کتان پیچَنده دَ قبری که دَ قاده کنده شُدُد ایشت، دَ جایی که هیچ کس هرگِز دَفن نَشُدُد. 54 امُو روز، روزِ تَیاری بُود و روزِ آرام دَ حالِ شُروع شُدو بُود.