فصلِ سیزدَهُم
توبه یا مَرگ
1 دَمزُو غَیت بعضی_های که دَ اُونجی حاضِر بُود، اُونا دَ عیسیٰ دَ بارِه نفرای خبر دَد که از جلِیلیه بُود و پیلاتوس خُونِ ازوا ره قد خُونِ قُربانی_های ازوا گٹ کدُد. 2 عیسیٰ دَزوا گُفت: ”آیا شُمو خیال مُونِید که امی جلِیلی_ها بخاطری که از پگِ جلِیلی_های دِیگه کده گُناهکارتَر بُود امی رقم رَنج-و-عذاب ره دِیده کُشته شُد؟ 3 نَه! ما دَز شُمو مُوگیُم، اُو رقم نَبُود، بَلکِه اگه از گُناه_های خُو توبه نَکنِید، پگ شُمو رقمِ ازوا اَلّی نابُود مُوشِید. 4 یا امُو هژده نفری که بُرجِ «سِیلوحا» دَ بَلِه ازوا چَپه شُد و اُونا کُشته شُد، آیا خیال مُونِید که اُونا از تمامِ باشِنده_های اورُشَلیم کده گُناهکارتَر بُود؟ 5 نَه! ما دَز شُمو مُوگیُم، اُو رقم نَبُود، بَلکِه اگه از گُناه_های خُو توبه نَکنِید، پگ شُمو رقمِ ازوا اَلّی نابُود مُوشِید.“
مَثَل دَ بارِه صَبر و حَوصِلِه خُدا
6 بعد ازُو عیسیٰ اینی مَثَل ره گُفت: ”یگ آدم دَ باغ خُو درختِ انجِیر شَندُد. وختی اُو اَمَد که از شی میوه بِچِینه چِیزی پَیدا نَتنِست. 7 اوخته اُو دَ باغوان گُفت: ’اینه سِه سال اَسته که ما مییُم تا امزی دِرختِ انجِیر میوه بِچِینُم و هنوز ام چِیزی دَز شی پَیدا نَمِیتنُم. اِی ره بِزَن! زمی ره عَبَث گِرِفته.‘ 8 باغوان دَ جواب شی گُفت: ’صاحِب، یگ سالِ دِیگه ام اُو ره بیل تا گِرد شی ره پای‌بیل کده اُو ره پارُو بِدُم. 9 اگه سالِ دِیگه میوه کد، خُوب؛ ولے اگه نَکد، اوخته اُو ره بِزَن.‘“
شفا دَدونِ مرِیض دَ روزِ آرام
10 یگ روزِ آرام عیسیٰ دَ یکی از عِبادت خانه_ها تعلِیم مِیدَد. 11 دَ اُونجی یگ خاتُو بُود که مُدَتِ هژده سال گِرِفتارِ یگ روح بُود که اُو ره ضعِیف و ناتَوان کدُد؛ پُشتِ ازُو کُوب شُدُد و راست ایسته شُده نَمیتَنِست. 12 وختِیکه عیسیٰ اُو ره دِید، اُو ره کُوی کد و دَزُو گُفت: ”اَی خاتُو، تُو از ضَعف-و-ناتَوانی خُو خلاص شُدی!“ 13 اوخته عیسیٰ دِستای خُو ره دَ بَلِه ازُو ایشت و اُو فَوری راست ایسته شُده خُدا ره شُکر-و-سِپاس کد.
14 مگم رهبرِ عِبادت خانه قار شُد، چراکه عیسیٰ اُو خاتُو ره دَ روزِ آرام شفا دَدُد. پس سرِ قار دَ مردُم گُفت: ”شَش روز اَسته که باید دَزوا کار انجام دَده شُنه. دَمزُو روز_ها بیِید و شفا پَیدا کُنِید، نَه دَ روزِ آرام.“
15 مَولا عیسیٰ دَ جوابِ ازُو گُفت: ”اَی آدمای ریاکار، آیا هر کُدَم شُمو گاو یا اُلاغ خُو ره دَ روزِ آرام از آوخور واز کده نَمُوبرِید تا دَزشی آو بِدِید؟ 16 پس اِی خاتُو که اَولادِه اِبراهِیم اَسته و مُدَتِ هژده سال شَیطو اِی ره دَ بَند خُو گِرِفتُد، نَباید ازی بَند دَ روزِ آرام آزاد مُوشُد؟“ 17 وختِیکه اُو امی توره ره گُفت، پگِ مُخالِفِین شی شرمِنده شُد، مگم باقی مردُم پگ شی بخاطرِ کارای عجِیبی که دَ وسِیلِه ازُو انجام شُد، خوشی مُوکد.
کٹه شُدونِ پادشاهی خُدا دَ دُنیا
18 اوخته عیسیٰ گُفت: ”پادشاهی خُدا رقمِ چِیزخیل اَسته؟ و اُو ره قد چِیزخیل مانند کنُم؟ 19 رقمِ تُخمِ شَرشَم اَسته که یگ آدم گِرِفته دَ باغ خُو کِشت کد و اُو کٹه شُده یگ دِرخت جور شُد و مُرغَکوی هَوا دَ مَنِه شاخه_های شی وور جور کد.“
20 اُو بسم گُفت: ”پادشاهی خُدا ره قد چِیزخیل مانند کنُم؟ 21 اُو رقمِ خمِیرمایه اَسته که یگ خاتُو اُو ره گِرِفت و قد سِه کاسه آرد گٹ کد تا تمامِ خمِیر رسِید.“
مَثلِ راهِ تَنگ
22 عیسیٰ دَ شارا و آغِیلا تعلِیم دَده سُون اورُشَلیم مورفت. 23 اوخته یَگو کس ازُو پُرسان کد: ”یا مَولا! آیا تنها تعدادِ کمِ مردُم نِجات پَیدا مُونه؟“ عیسیٰ دَزوا گُفت: 24 ”کوشِش کنِید که از درگِه تَنگ داخِل شُنِید؛ چُون ما دَز شُمو مُوگیُم، غَدر کسا کوشِشِ مُونه که داخِل شُنه، مگم نَمِیتَنه. 25 ولے وختِیکه صاحِبِ خانه باله شُده درگه ره بسته کُنه و شُمو دَ بُرو ایسته شُده شُروع دَ ٹَخ ٹَخ کدونِ درگه کُنِید و بُگِید، ’صاحِب، درگه ره بَلدِه مو واز کُو،‘ اُو دَ جواب شُمو مُوگیه: ’ما شُمو ره نَمِینَخشُم که از کُجا اَستِید.‘ 26 اوخته شُمو مُوگِید که ’مو قد تُو خوردی و وُچی کدی و تُو دَ کوچه_های مو تعلِیم دَدی.‘ 27 لیکِن اُو بسم مُوگه: ’ما شُمو ره نَمِینَخشُم که از کُجا اَستِید. اَی بَدکارا، از مه دُور شُنِید!‘ 28 دَ اُو زمان شُمو اِبراهِیم، اِسحاق، یعقُوب و تمامِ اَنبیا ره دَ پادشاهی خُدا مِینگرِید و خودون شُمو بُرو پورته مُوشِید، دَ جایی که چخرا و دَندوخَیی اَسته. 29 اوخته مردُم از شَرق و غَرب و از شمال و جنُوب اَمَده دَ پادشاهی خُدا دَ یگ دِستَرخو مِیشِینه. 30 اینه، کسای که آخِر اَسته، اوّل مُوشه و کسای که اوّل اَسته، آخِر مُوشه.“
غَم و غُصِّه عیسیٰ بَلدِه شارِ اورُشَلیم
31 دَمزُو غَیت چند نفر فرِیسی اَمَده دَزُو گُفت: ”خود ره بُر کده از اِینجی بورُو، چراکه هیرودیس پادشاه میخایه تُو ره بُکُشه.“
32 عیسیٰ دَزوا گُفت: ”بورِید و دَمزُو روباهa بُگِید که ’ما اِمروز و صَباح جِنیات ره از مردُم بُر مُونُم و ناجورا ره شفا مِیدیُم و دَ روزِ سِوّم کار خُو ره تکمِیل مُونُم.‘ 33 لیکِن اِمروز و صَباح و دِیگه صَباح باید دَ راهِ خُو سُون اورُشَلیم اِدامه بِدیُم، چُون نامُمکِن اَسته که پَیغمبر بُرو از اورُشَلیم کُشته شُنه.
34 اَی اورُشَلیم، اَی اورُشَلیم که پَیغمبرا ره مُوکُشی و رسُولای ره که دَ پیش تُو رَیی مُوشه سنگسار مُونی! چندِین دفعه خاستُم که بچکِیچای تُو ره یگجای کنُم، رقمِیکه یگ مُرغ چُوچه_های خُو ره زیرِ بال خُو جم مُونه، مگم تُو نَخاستی. 35 اینه، خانِه شُمو بَلدِه شُمو بیرو باقی مُومَنه. و ما دَز شُمو مُوگیُم که دِیگه مَره نَمِینگرِید تا وختِیکه بُگِید، ’مُبارک اَسته کسی که دَ نامِ خُداوند مییه.‘“