فصلِ هفتُم
شفای غُلامِ قومَندانِ رُومی
1 وختِیکه عیسیٰ تورای خُو ره دَ گوشِ مردُم رَسَنده خلاص کد، اُو دَ کَفرناحُوم دَر اَمَد. 2 دَ اُونجی یگ قومَندانِ رُومی یگ غُلام دَشت که اُو ره کَلو دوست دَشت و امُو غُلام سخت ناجور و نزدِیک دَ مُردو بُود. 3 وختِیکه قومَندانِ رُومی دَ بارِه عیسیٰ خبر شُد، اُو رِیش سفیدای یهُودیا ره دَ پیشِ ازُو رَیی کد تا از شی خاهِش کنه که بییه و غُلام شی ره شفا بِدیه. 4 اُونا دَ پیشِ عیسیٰ اَمَد و غَدر عُذر-و-زاری کده دَزُو گُفت: ”اُو آدم اَرزِش شی ره دَره که امی نیکی ره دَ حقِ ازُو کنی، 5 چراکه اُو قَوم مو ره دوست دَره و یگ عِبادت خانه ام بَلدِه ازمو آباد کده.“ 6 پس عیسیٰ قد ازوا رَیی شُد و دَ حالِیکه اُونا نزدِیکِ خانه رسِیدُد قومَندان دوستای خُو ره دَ پیشِ ازُو رَیی کده گُفت: ”یا مَولا، خود ره زَحمت نَدی، چراکه ما لایق شی ره نَدَرُم که تُو دَ زیرِ چَتِ خانِه مه بییی. 7 امزی خاطر خود ره لایقِ ازی نَدِیدُم که دَ پیش تُو بییُم. فقط امزُونجی حُکم کُو و خِدمتگار مه شفا پَیدا مُونه. 8 چراکه خود مه آدمِ زیرِ اَمر اَستُم و عسکرا زیرِ اَمرِ ازمه اَسته؛ وختی دَ یگ شی مُوگُم، ’بورُو!‘ اُو موره و دَ دِیگِه شی مُوگُم، ’بیه!‘ اُو مییه و دَ غُلام خُو مُوگُم، ’اینی کار ره بُکُو!‘ اُو مُوکُنه.“
9 وختِیکه عیسیٰ اِی تورا ره شِنِید، تعجُب کد و رُوی خُو ره سُون جمعیَتی که از پُشت شی میمَد دَور دَد و گُفت: ”دَز شُمو مُوگُم که حتیٰ دَ مینکلِ مردُمِ اِسرائیل ام امی رقم ایمان پَیدا نَکدیم.“ 10 وختِیکه نفرای رَیی شُده پس دَ خانِه قومَندان رَسِید، دِید که غُلام جور شُده.
زِنده کدونِ باچِه خاتُونِ بیوه
11 چند وخت بعد عیسیٰ دَ یگ شار دَ نامِ نائین رفت. یارای شی و یگ جمعیَتِ کٹه قد شی قتی رفت. 12 امی که اُو نزدِیکِ درگِه شار رسِید، دِید که جِنازِه یگ مَرد بُرده مُوشه. امُو جِنازه یگانه باچِه آبِه خُو بُود و آبِه شی بیوه بُود. غَدر مردُمِ امزُو شار قد ازُو قتی مورَفت. 13 وختِیکه مَولا عیسیٰ اُو ره دِید، دِل شی دَ حالِ خاتُونِ بیوه سوخت و دَزُو گُفت: ”چخرا نَکُو.“ 14 اوخته نزدِیک اَمَده دِست خُو ره بَلِه تابُوت ایشت و نفرای که تابُوت ره مُوبُرد ایسته شُد و عیسیٰ گُفت: ”اَی جوان، ما تُو ره مُوگُم که باله شُو.“ 15 امُو مُرده باله شُده شِشت و دَ گپ زَدو شُد. و عیسیٰ اُو ره دَ آبِه شی تسلِیم کد.
16 اوخته، پگِ مردُم ره بِیم گِرِفت و اُونا خُدا ره سِتایش کده گُفت: ”یگ پَیغمبرِ بُزُرگ دَ مینکلِ ازمو اَمَده.“ و ام گُفت: ”خُدا دَ بَلِه قَوم نظرِ لُطف کده.“ 17 و خبر دَ بارِه ازُو دَ تمامِ یهُودیه و پگ منطقه_های چاردَور تِیت شُد.
یحییٰ از بَندیخانه نفرای خُو ره دَ پیشِ عیسیٰ رَیی مُونه
18 شاگِردای یحییٰ خبرِ پگِ امزی چِیزا ره بَلدِه ازُو رَسَند. اوخته یحییٰ دُو نفر از پَیرَوای خُو ره کُوی کد 19 و اُونا ره دَ پیشِ عیسیٰ رَیی کد که پُرسان کنه: ”آیا تُو امُو کس اَستی که اَمدَنی یَه یا مو چِیم دَ راهِ کُدَم کسِ دِیگه بَشی؟“
20 وختی امُو دُو نفر دَ پیشِ عیسیٰ رسِید، اُونا گُفت: ”مو ره یَحیای تعمِید دِهِنده دَ پیش تُو رَیی کده تا پُرسان کُنی که، ’آیا تُو امُو کس اَستی که اَمدَنی یَه، یا مو چِیم دَ راهِ کُدَم کسِ دِیگه بَشی؟‘“
21 دَمزُو مَجَل عیسیٰ غَدر مردُم ره که گِرِفتارِ مَرَض_ها، بَلا_ها و ارواحِ ناپاک بُود شفا دَده بُود و غَدر کورا ره بِینا کدُد. 22 اوخته عیسیٰ دَ جوابِ ازوا گُفت: ”بورِید، چِیزای ره که دِیدِید و شِنِیدِید دَ یحییٰ خبر بِدِید؛ دَزُو بُگِید که کورا بِینا مُوشه، لَنگا راه موره، کولیگِرِفته_ها پاک مُوشه، کَر_ها شِنَوا مُوشه، مُرده_ها دُوباره زِنده مُوشه و دَ غرِیبا خوشخبری دَده مُوشه. 23 نیک دَ بَختِ کسی که از مه دِلخور نَشُنه.“
شاهِدی عیسیٰ دَ بارِه یحییٰ
24 وختِیکه قاصِدای یحییٰ رفت، عیسیٰ قد جمعیَتِ مردُم دَ بارِه یحییٰ دَ گپ زَدو شُد و گُفت: ”بَلدِه توخ کدونِ چِیزخیل دَ بیابو رفتِید؟ بَلدِه توخ کدونِ یگ نَی که از باد مِیلَرزه؟ 25 خَی بَلدِه توخ کدونِ چِیزخیل رفتِید؟ بَلدِه دِیدونِ آدمی که کالای اَبریشُمی دَ جان شی اَسته؟ اونه، کسای که کالای ڈَولی مُوپوشه و عَیش-و-نوش مُونه جای شی دَ قصر_های پادشایو اَسته. 26 پس بَلدِه دِیدونِ چِیزخیل بُرو رفتِید؟ بَلدِه دِیدونِ یگ پَیغمبر؟ اَرے، ما دَز شُمو مُوگُم که یحییٰ از پَیغمبر کده بُزُرگتَر اَسته. 27 اُو امُو کس اَسته که دَ بارِه شی نوِشته شُده:
’اینه، ما رسُول خُو ره پیشلون تُو رَیی مُونُم،
تا راهِ تُو ره پیشِ رُوی تُو آماده کنه.‘
28 ما دَز شُمو مُوگُم: دَ مینکلِ کسای که از خاتُونو زَیده شُده، هیچ کس از یحییٰ کده بُزُرگتَر نِییه؛ ولے ریزهتَرِین شخص دَ پادشاهی خُدا ازُو کده بُزُرگتَر اَسته.“
29 تمامِ مردُمِ که اِی تورا ره شِنِید، دَ شُمُولِ مالیهگِیرا عدالتِ خُدا ره تصدِیق کد، چراکه اُونا از دِستِ یحییٰ غُسلِ تعمِید گِرِفتُد. 30 لیکِن فرِیسیا و عالِمای شریعت خاست-و-اِرادِه خُدا ره بَلدِه خُو قبُول نَکد، چراکه غُسلِ تعمِید گِرِفتو از دِستِ یحییٰ ره رَد کد. 31 عیسیٰ اِدامه دَده گُفت: ”مردُمِ اِی نسل ره قد چِیزخیل برابر کنُم؟ امیا مِثلِ چی اَسته؟ 32 امیا مِثلِ بچکِیچای اَسته که دَ بازار شِشته و یگدِیگِه خُو ره کُوی کده مُوگیه: ’بَلدِه شُمو سُرنَی زَدی، شُمو بازی نَکدِید و نَوحه خاندی، شُمو ماتم نَکدِید.‘
33 چُون یحیای تعمِید دِهِنده که اَمَده، اُو نَه نان مُوخوره و نَه شراب وُچی مُونه. ولے شُمو مُوگِید، ’اُو جِن دَره.‘ 34 و «باچِه اِنسان» که اَمَده ام مُوخوره و ام وُچی مُونه، ولے شُمو مُوگِید: ’اونه، اُو آدمِ پُرخور و شرابی و رفِیقِ مالیهگِیرا و گُناهکارا اَسته!‘ 35 لیکِن حِکمت دَ وسِیلِه دوستدارای خُو ثابِت مُوشه.“
خاتُونِ بَدکار بخشِیده مُوشه
36 یکی از فرِیسیا عیسیٰ ره بَلدِه نان خوردو دعوَت کد. پس عیسیٰ دَ خانِه فرِیسی رفت و دَ سرِ دِسترخو شِشت. 37 دَمزُو شار یگ خاتُو زِندگی مُوکد که گُناهکار بُود. اُو وختی شِنِید که عیسیٰ دَ خانِه فرِیسی دَ سرِ دِسترخو شِشته، اُو یگ بوتلِ سنگی پُر از عَطر ره گِرِفته اَوُرد. 38 اُو دَ پُشتِ سرِ عیسیٰ دَ نزدِیکِ پایای شی چخرا کده ایسته شُد و قد آودِیدِه خُو پایای شی ره دَ شُشتو شُد و قد مُویای خُو خُشک کد. بعد ازُو پایای شی ره ماخ کده دَ عَطر ملِیدو شُد.
39 وختی امُو فرِیسی که عیسیٰ ره دعوَت کدُد اِی کار ره دِید، اُو دَ دِل خُو گُفت: ”اگه اِی آدم پَیغمبر مُوبُود، حتماً پَی مُوبُرد که اِی کِی و چی رقم خاتُو اَسته که دَزُو دِست مِیزَنه، چُون اِی یگ گُناهکار اَسته“ 40 اوخته عیسیٰ دَ جوابِ ازُو گُفت: ”شِمعون! ما یگ گپ دَرُم که باید قد ازتُو بُگُم.“
اُو گُفت: ”بُگی اُستاد.“
41 عیسیٰ گُفت: ”از یگ آدم دُو نفر قرضدار بُود، یگ شی پَنج صد دِینار و دِیگِه شی پِنجاه دِینار. 42 ازی که اُونا چِیزی نَدَشت که بِدیه، اُو قرضِ هر دُوی شی ره بخشِید. آلی کُدَمِ ازوا کَلوتر اُو ره دوست مِیدَنه؟“
43 شِمعون دَ جواب شی گُفت: ”دَ نظر مه امُو کس که قرض شی کَلوتر بخشِیده شُد.“
عیسیٰ دَزشی گُفت: ”قضاوَت تُو دُرُست اَسته.“ 44 اوخته رُوی خُو ره سُون امزُو خاتُو کده دَ شِمعون گُفت: ”امی خاتُو ره مِینگری؟ ما دَ خانِه تُو اَمدُم؛ تُو بَلدِه شُشتونِ پایای مه آو نَدَدی، مگم اِی خاتُو پایای مَره قد آودِیدِه خُو شُشت و قد مُویای خُو خُشک کد. 45 تُو رُوی مَره ماخ نَکدی، مگم اِی از وختِیکه ما دَ اِینجی اَمدیم پایای مَره ماخ کده رَیی یَه و بس نَمُونه. 46 تُو سر مَره قد روغو چرب نَکدی، مگم اِی دَ پایای مه عَطرِ مَلِید. 47 پس دَز تُو مُوگُم که گُناه_های ازی که کَلو بُود بخشِیده شُد، امزی خاطر اِی مَره کَلو مُحَبَت کد. لیکِن از کسی که کمتَر بخشِیده شُده، مُحَبَت شی کمتَر اَسته.“
48 اوخته عیسیٰ دَ خاتُو گُفت: ”گُناه_های تُو بخشِیده شُده.“