فصلِ بِیست و پنجُم
مَثَلِ دَه دُخترِ جوان
1 دَ اُو زمان پادشاهی آسمو رقمِ دَه دُخترِ خانه مُوبَشه که چِراغای خُو ره گِرِفته دَ دَمِ راهِ داماد رفت. 2 پَنجِ ازوا نادان بُود و پَنج شی دانا. 3 دُخترونِ نادان چِراغای خُو ره گِرِفت، ولے هیچ روغو قد خُو نَبُرد. 4 مگم دُخترونِ دانا ظرفای پُر از روغو ام قد چِراغای خُو بُرد. 5 وختِیکه اَمَدونِ داماد طال خورد، تمامِ ازوا ره خاو گِرِفت و اُونا خاو رفت. 6 دَ نِیمِ شاو یگ آواز بِلند شُد که مُوگُفت: ’اونه، داماد! دَ دَمِ راهِ شی بیِید.‘ 7 اوخته تمامِ امزُو دُخترونِ خانه باله شُده چِراغای خُو ره آماده کد. 8 و دُخترونِ نادان دَ دُخترونِ دانا گُفت: ’کم وَری امزُو روغون خُو دَز مو ام بِدِید، چراکه چِراغای مو دَ حالِ گُل شُدو یَه.‘ 9 مگم دُخترونِ دانا دَ جواب ازوا گُفت: ’نَمُوشه، چُون اُوقَس نِییه که ام مو ره بس کُنه و ام شُمو ره؛ بِهتر اَسته که شُمو دَ پیشِ سَوداگرا بورِید و بَلدِه خُو بِخرِید.‘ 10 مگم وختِیکه اُونا روغو خرِیدو رفتُد، داماد رسِید و کسای که تَیار بُود قد ازُو قتی دَ توی رفت و درگه بسته شُد. 11 بعد ازُو امُو دُخترونِ دِیگه ام اَمَد و گُفت: ’صاحِب، صاحِب، درگه ره بَلدِه مو واز کُو.‘ 12 مگم اُو دَ جوابِ ازوا گُفت: ’ما حقِیقت ره دَز شُمو مُوگُم، ما شُمو ره نَمِینَخشُم.‘ 13 پس بیدار بَشِید، چراکه شُمو ازُو روز و ساعت خبر نَدرِید.
مَثَلِ سِه غُلام
14 اَمَدونِ امزُو روز رقمِ یگ آدم اَسته که قَصد دَشت سَفر کُنه. اُو غُلامای خُو ره کُوی کد و دارایی خُو ره دَ پیشِ ازوا ایشت: 15 دَ یگ شی پَنج قَنطارa دَد، دَ دِیگِه شی دُو قَنطار و دَ سِوّمنِه شی یگ قَنطار، یعنی دَ هر کُدَمِ ازوا برابرِ تَوانایی شی دَد. اوخته سُون سَفر خُو رفت. 16 آدمی که پَنج قَنطار ره گِرِفته بُود، رفته قد ازوا تُجارت کد و پَنج قَنطارِ دِیگه فایده کد. 17 دَ امزی رقم آدمی که دُو قَنطار ره گِرِفته بُود، ام دُو قَنطارِ دِیگه فایده کد. 18 مگم آدمی که یگ قَنطار ره گِرِفته بُود، رفته زمی ره کَند و پَیسِه بادار خُو ره دَ اُونجی تاشه کد.
19 بعد از یگ مُدَتِ کَلو بادارِ امزُو غُلاما پس اَمَد و قد ازوا حِساب-و-کِتاب کد. 20 اوخته آدمی که پَنج قَنطار ره گِرِفته بُود پیش اَمَد و پَنج قَنطارِ دِیگه ره ام گِرِفته اَوُرد و گُفت: ’صاحِب، تُو بَلدِه مه پَنج قَنطار دَدی، اینه، پَنج قَنطارِ دِیگه ام فایده کدُم.‘ 21 بادار شی دَزُو گُفت: ’آفرِین، اَی غُلامِ خُوب و صادِق! تُو دَ امزی چِیزای کم صداقت خُو ره معلُوم کدی؛ آلی تُو ره مسئُولِ چِیزای کَلو جور مُونُم. بیه و دَ خوشی بادار خُو شرِیک شُو!‘ 22 امُو کسی که دُو قَنطار گِرِفته بُود، ام پیش اَمَد و گُفت: ’صاحِب، تُو بَلدِه مه دُو قَنطار دَدی؛ اینه، دُو قَنطارِ دِیگه ام فایده کدُم.‘ 23 بادار شی دَزُو گُفت: ’آفرِین اَی غُلامِ خُوب و صادِق! تُو دَ امزی چِیزای کم صداقت خُو ره معلُوم کدی؛ آلی تُو ره مسئُولِ چِیزای کَلو جور مُونُم. بیه و دَ خوشی بادار خُو شرِیک شُو!‘ 24 اوخته آدمی که یگ قَنطار گِرِفته بُود، ام پیش اَمَد و گُفت: ’صاحِب، ازی که ما تُو ره مِیشنَختُم که تُو یگ آدمِ سختگِیر اَستی، از جای که هیچ کِشت نَکدی دِرَو مُونی و از جای که هیچ تُخم پاش نَدَدی حاصِل جم مُونی. 25 امزی خاطر ما ترس خوردُم و رفته امُو یگ قَنطار تُو ره دَ زیرِ زمی تاشه کدُم. اینه، پَیسِه تُو.‘ 26 لیکِن بادار شی دَ جوابِ ازُو گُفت: ’اَی غُلامِ شرِیر و بیکاره! تُو مُوفامِیدی از جای که ما کِشت نَکدیم دِرَو مُونُم و از جای که تُخم پاش نَدَدیم حاصِل جم مُونُم. 27 امزی خاطر تُو باید پَیسِه مَره دَ صرافا مِیدَدی تا وختِیکه پس اَمَده بُودُم، پَیسِه خُو ره قد فایدِه شی قَتی پس مِیگِرِفتُم. 28 آلی امُو یگ قَنطار ره ازُو بِگِیرِید و دَ کسی بِدِید که دَه قَنطار دَره، 29 چُون هر کسی که دَره دَزُو دِیگه ام دَده مُوشه تا پِرَیمو دَشته بَشه، مگم هر کسی که نَدره حتیٰ چِیزی ره که دَره ام از شی گِرِفته مُوشه. 30 و امی غُلامِ بےاَرزِش ره دَ ترِیکی بُرو پورته کُنِید، دَ جایی که چخرا و دَندو-خَیی اَسته.‘
روزِ قضاوَت
31 وختی «باچِه اِنسان» دَ بُزُرگی-و-جلال خُو قد تمامِ ملایکه_های خُو مییه، اوخته اُو دَ تَختِ پُر جلال خُو مِیشِینه. 32 تمامِ مِلَّت_ها دَ حُضُورِ ازُو جم مُوشه و اُو اُونا ره از یگدِیگِه شی جدا مُونه امُو رقم که یگ چوپو گوسپندو ره از قدِ بُزا جدا مُونه. 33 اُو گوسپندو ره دَ دِستِ راست و بُزا ره دَ دِستِ چَپ خُو ایستَلجی مُونه. 34 اوخته پادشاه دَ کسای که دَ دِستِ راست شی اَسته مُوگیه: ’اَی کسای که از طرفِ آتِه مه بَرکت یافتِید، بیِید و وارِثِ امزُو پادشاهی شُنِید که از شُروعِ دُنیا بَلدِه شُمو آماده شُده. 35 چُون گُشنه بُودُم شُمو مَره نان دَدِید، تُشنه بُودُم شُمو مَره آو دَدِید، مُسافِر بُودُم شُمو مَره جای دَدِید، 36 لُچ بُودُم شُمو دَز مه کالا دَدِید، ناجور بُودُم شُمو خبرگِیر مه اَمدِید، بَندی بُودُم شُمو دَ دِیدون مه اَمدِید.‘ 37 اوخته مردُمای عادِل دَ جواب شی مُوگیه: ’یا مَولا، مو چی وخت تُو ره گُشنه دِیدی و بَلدِه تُو نان دَدی، یا تُشنه دِیدی و دَز تُو آو دَدی؟ 38 مو چی وخت تُو ره مُسافِر دِیدی و تُو ره جای دَدی یا لُچ دِیدی و تُو ره کالا دَدی؟ 39 چی غَیت تُو ره ناجور یا دَ بَندی‌خانه دِیدی و دَ پیش تُو اَمَدی؟‘ 40 اوخته پادشاه دَ جوابِ ازوا مُوگیه: ’ما حقِیقت ره دَز شُمو مُوگُم، هر چِیزی که بَلدِه یکی از ریزه‌تَرِینِ امزی بِرارون مه کدِید، دَ حقِیقت دَز مه کدِید.‘ 41 بعد ازُو دَ کسای که دَ دِستِ چَپ شی اَسته مُوگیه: ’اَی لعنَتی_ها! از مه دُور شُنِید و دَ آتِشِ اَبَدی که بَلدِه اِبلِیس و ملایکه_های شی آماده شُده بُفتِید؛ 42 چُون ما گُشنه بُودُم دَز مه نان نَدَدِید، تُشنه بُودُم دَز مه آو نَدَدِید، 43 مُسافِر بُودُم دَز مه جای نَدَدِید، لُچ بُودُم دَز مه کالا نَدَدِید، ناجور و دَ بَندی‌خانه بُودُم خبرگِیر مه نَمَدِید.‘ 44 اوخته اُونا ام دَ جواب شی مُوگه: ’یا مَولا، مو چی وخت تُو ره گُشنه یا تُشنه یا مُسافِر یا لُچ یا ناجور و یا دَ بَندی‌خانه دِیدی و دَز تُو خِدمت نَکدی؟‘ 45 اوخته اُو دَ جوابِ ازوا مُوگیه: ’ما حقِیقت ره دَز شُمو مُوگُم، هر چِیزی که بَلدِه یکی از ریزه‌تَرِین امزیا نَکدِید، دَ حقِیقت دَز مه نَکدِید.‘ 46 و اُونا دَ عذاب-و-جَزای اَبَدی موره، مگم مردُمای عادِل دَ زِندگی اَبَدی.“