فصلِ هژدَهُم
کِی دَ مینکلِ مردُم بُزُرگ اَسته
1 دَ امزُو غَیت یارا دَ پیشِ عیسیٰ اَمَد و ازُو پُرسان کد: ”بُزُرگتَرِین کس دَ پادشاهی آسمو کِی اَسته؟“ 2 اوخته عیسیٰ یگ بچکِیچه ره کُوی کده دَ مینکلِ ازوا ایستَلجی کد 3 و گُفت: ”ما حقِیقت ره دَز شُمو مُوگُم، تاکه خود ره اِصلاح نَکُنِید و رقمِ بچکِیچای ریزه نَشُنِید، شُمو هرگِز دَ پادشاهی آسمو داخِل نَمُوشِید.“ 4 پس هر کسی که رقمِ امزی بچکِیچه خود خُو ره شِکسته نَفس کُنه، اونَمُو دَ پادشاهی آسمو بُزُرگتَرِین اَسته. 5 و هر کسی که امی رقم بچکِیچه ره دَ نامِ ازمه قبُول کُنه، مَره قبُول مُونه.
6 لیکِن اگه کُدَم کس باعِثِ گُمراهی یکی امزی ریزه‌گِینا شُنه که دَز مه ایمان دَره، بَلدِه ازُو بِهتر اَسته که یگ سنگِ آسیا دَ گردون شی اَوزو شُده دَ چُقُوری دریا پورته شُنه. 7 وای دَ حالِ امزی دُنیا بخاطرِ گُمراهیای شی! لازِم اَسته که گُمراهیا بییه، مگم وای دَ حالِ کسی که گُمراهی دَ وسِیلِه ازُو مییه! 8 پس اگه دِست تُو یا پای تُو باعِث مُوشه که تُو گُمراه شُنی اُو ره قطع کده دُور پورته کُو، چُون بَلدِه تُو بِهتر اَسته که چُنٹه یا لَنگ داخِلِ زِندگی اَبَدی شُنی نِسبَت دَزی که قد دُو دِست یا دُو پای دَ آتِشِ اَبَدی پورته شُنی. 9 و اگه چِیم تُو باعِث مُوشه که تُو گُمراه شُنی، اُو ره بُر کده دُور پورته کُو، چُون بَلدِه تُو بِهتر اَسته که قد یگ چِیم داخِلِ زِندگی اَبَدی شُنی، نِسبَت دَزی که قد دُو چِیم دَ آتِشِ دوزَخ پورته شُنی.
مَثَلِ گوسپونِ گُم شُده
10 توخ کُنِید که هیچ کُدَمِ امزی ریزه‌گِیناa ره تَوهِین-و-تحقِیر نَکُنِید؛ چُون ما دَز شُمو مُوگُم که ملایکه_های ازوا دَ عالمِ باله دایم رُوی آتِه مَره که دَ آسمو اَسته، مِینگره. 11 [چُون «باچِه اِنسان» اَمَده تا گُم شُده ره نِجات بِدیه.]b
12 شُمو چی فِکر مُونِید؟ اگه یگ نفر صد گوسپو دَشته بَشه و یکی ازوا گُم شُنه، آیا امُو نَوَد-و-نُه گوسپو ره دَ کوه ایله نَمُونه و بَلدِه پالِیدونِ امزُو گوسپونِ گُم شُده نَموره؟ 13 ما حقِیقت ره دَز شُمو مُوگُم، اگه اُو نفر اُو ره پَیدا کُنه، بَلدِه امزُو گوسپو کَلوتر خوش مُوشه نِسبَت دَ نَوَد-و-نُه گوسپونی که گُم نَشُده. 14 دَ امزی رقم خاست-و-اِرادِه آتِه شُمو که دَ آسمو اَسته، اِی نِییه که حتیٰ یکی امزی ریزه‌گِینا ام از دِست بوره.
بِراری که دَ ضِدِ ازشُمو گُناه مُوکُنه
15 اگه بِرار تُو دَ حق تُو گُناه کده بَشه، بورُو و خطای شی ره دَز شی بُگی، ولے اِی فقط بَینِ ازتُو و ازُو بَشه. اگه تورِه تُو ره گوش کد، بِرار خُو ره پس پَیدا کدی 16 و اگه گوش نَکد، یگ یا دُو نفرِ دِیگه ره قد خُو قَتی بُبَر تا هر قضیه دَ وسِیلِه دُو یا سِه شاهِد ثابِت شُنه. 17 و اگه از اَیدِ ازوا ام نَشُد، دَ جماعتِ ایماندارا بُگی و اگه دَ تورِه جماعتِ ایماندارا ام گوش نَدَد، اوخته بیل که اُو بَلدِه تُو مِثلِ یگ کافِر یا مالیه‌گِیر بَشه. 18 ما حقِیقت ره دَز شُمو مُوگُم، هر چِیزی ره که شُمو دَ زمی بَند کُنِید، دَ آسمو ام بَند مُوشه و هر چِیزی ره که دَ زمی واز کُنِید، دَ آسمو ام واز مُوشه.
19 ”بسم دَز شُمو مُوگُم، اگه دُو نفرِ ازشُمو دَ زمی دَ بارِه هر چِیزی که درخاست مُونِید اِتفاق کُنِید، دَ وسِیلِه آتِه مه که دَ آسمو اَسته بَلدِه شُمو انجام دَده مُوشه. 20 چُون دَ هر جایی که دُو یا سِه نفر دَ نامِ ازمه جم شُنه، ما دَ اُونجی دَ مینکلِ ازوا حاضِر اَستُم.“
مَثَلِ غُلامی که نَمُوبخشه
21 اوخته پِترُس دَ پیشِ عیسیٰ اَمَده گُفت: ”یا مَولا، اگه بِرار مه دَ ضِد مه گُناه کُنه تا چند دفعه باید اُو ره بُبخشُم؟ آیا تا هفت دفعه؟“ 22 عیسیٰ دَ جواب شی گُفت: ”ما دَز تُو مُوگُم هفت دفعه نَه، بَلکِه هفتاد و هفت دفعه.
23 دَمزی دلِیل پادشاهی آسمو رقمِ یگ پادشاه اَسته که قَصد کد قد خِدمتگارای خُو حِساب-و-کِتاب کُنه. 24 وختِیکه حِساب-و-کِتاب ره شُروع کد، یگ نفر ره دَ پیشِ ازُو اَوُرد که دَها هزار قَنطارc ازُو قرضدار بُود. 25 و ازی که اُو نَمِیتنِست قرض خُو ره بِدیه، بادار شی اَمر کد که اُو ره قد خاتُو و بچکِیچا و تمامِ دارایی شی سَودا کُنه و قرض ره از شی بِگِیره. 26 اوخته امُو خِدمتگار دَ پیشِ پای بادار خُو اُفتَد و گُفت: ’دَز مه وخت بِدی تا تمامِ قرضای تُو ره دَز تُو بِدُم.‘ 27 پس بادارِ امزُو خِدمتگار دَزُو دِلسوزی کده اُو ره ایله کد و قرض شی ره ام بخشِید. 28 مگم امُو خِدمتگار وختِیکه بُرو رفت، قد یکی از همکارای خُو رُوی دَ رُوی شُد که اُو صد دِینار قرضدار شی بُود. اوخته اُو ره گِرِفت و قَپه کده گُفت: ’قرضی ره که دَ بَلِه تُو دَرُم بِدی!‘ 29 اوخته امُو همکار شی دَ پایای ازُو اُفتَد و عُذر کده گُفت: ’دَز مه وخت بِدی تا تمامِ قرضای تُو ره دَز تُو بِدُم.‘ 30 مگم اُو قبُول نَکد، بَلکِه رفت و اُو ره دَ بَندی‌خانه پورته کد تا قرض خُو ره بِدیه. 31 وختی همکارای شی اِی واقِعه ره دِید، غَدر غَمگی شُد و اُونا رفته هر چِیزی ره که دَ اُونجی شُدُد، دَ بادار خُو نقل کد. 32 اوخته بادار شی اُو ره طلب کده گُفت: ’اَی خِدمتگارِ شرِیر، ما تمامِ قرض ره دَز تُو بخشِیدُم، فقط بخاطری که تُو دَ پیش مه عُذر-و-زاری کدی. 33 پس آیا دَز تُو لازِم نَبُود که دَ همکار خُو دِل مُوسوختَندی امُو رقم که ما دَز تُو دِل سوختَندُم؟‘ 34 اوخته بادار شی قار شُده اُو ره دَ عسکرای بَندی‌خانه تسلِیم کد تا شِکنجه-و-عذاب شُنه و تا وختِیکه تمامِ قرض خُو ره نَدَده، ایله نَشُنه. 35 پس آتِه آسمانی مه ام قد هر کُدَم شُمو امی رقم رفتار مُونه اگه شُمو بِرار خُو ره از دِل نَبخشِید.“