فصلِ دَهُم
رَیی کدونِ دوازده رسُول
1 عیسیٰ دوازده یار خُو ره کُوی کد و دَزوا اِختیار-و-قُدرت دَد تا اَرواحِ ناپاک ره بُر کُنه و هر مَرَض و هر ناجوری ره شفا بِدیه.
2 نام_های دوازده رسُول اینیا اَسته: اوّل شِمعون مشهُور دَ پِترُس و بِرار شی اَندریاس، یعقُوب باچِه زِبدی و بِرار شی یوحَنّا، 3 فِیلِیپُس و بَرتولما، توما و متای مالیه‌گِیر، یعقُوب باچِه حَلفی و تَدَّی، 4 شِمعونِ غَیرَتیa و یهُودای اِسخَریوطی که یهُودای اِسخَریوطی عیسیٰ ره دَ گِیر دَد.
5 امی دوازده ره عیسیٰ رَیی کد و دَزیا نصِیحَت کده گُفت: ”دَ سرزمِینای غَیرِ یهُود نَرَوِید و دَ هیچ کُدَمِ از شارای سامِریا داخِل نَشُنِید، 6 بَلکِه دَ پیشِ گوسپندوی گُم شُدِه قَومِ اِسرائیلb بورِید. 7 و دَ حالِیکه مورِید، اِعلان کده بُگِید که، ’پادشاهی آسمو نزدِیک شُده.‘ 8 ناجورا ره شفا بِدِید، مُرده_ها ره زِنده کُنِید، کولی‌گِرِفته_ها ره پاک کُنِید و جِنیات ره بُر کُنِید. مُفت پَیدا کدِید، مُفت بِدِید. 9 هیچ طِلّا یا نُقره یا سِکه مِسی دَ کَمربَندای خُو قد خُو نَبرِید، 10 و نَه ام خلطه بَلدِه راه یا دُو کالا یا کَوشره یا تَیاق، چراکه کارگر حقدارِ خوراک-و-پوشاک خُو اَسته. 11 دَ هر شار و آغِیل که داخِل مُوشِید، یَگو آدم ره سُراغ کُنِید که لایق شُمو ره دَشته بَشه، و دَ امُونجی بُمنِید تا وختِیکه امزُو جای بُر نَشُدِید. 12 وختِیکه دَ خانه داخِل مُوشِید، سلام بُگِید. 13 اگه امُو خانه لایق شُمو ره دَشت، بیلِید که سلام شُمو دَ سرِ ازوا قرار بِگِیره و اگه لایق شُمو ره نَدَشت، سلام شُمو پس دَ خودون شُمو مییه. 14 و اگه کس قد شُمو خوش‌آمَد نَکد و یا دَ تورای شُمو گوش نَدَد، دَ وختِ بُر شُدو امزُو خانه یا شار خاکِ پایای خُو ره ٹَک بِزنِید. 15 ما حقِیقت ره دَز شُمو مُوگُم، دَ روزِ قضاوَتc بَلدِه سرزمِینِ سَدُوم و عموره مَجازات سُبُکتَر مُوشه نِسبَت دَ امزُو شار.“
16 ”اینه، ما شُمو ره رقمِ گوسپندو دَ مینکلِ گُرگا رَیی مُونُم. پس رقمِ مارها هُوشیار و رقمِ کَوترا بےآزار بَشِید. 17 و از مردُم اِحتیاط کُنِید، چراکه اُونا شُمو ره دَ محکمه_ها تسلِیم مُونه و دَ عِبادت خانه_های خُو قد قَمچی مِیزَنه 18 و شُمو بخاطر ازمه دَ پیشِ والی_ها و پادشایو کش مُوشِید تا بَلدِه ازوا و مردُمای غَیرِ یهُود شاهِدی بِدِید. 19 مگم وختِیکه شُمو ره تسلِیم مُونه، غُصّه نَکُنِید که چی رقم توره بُگِید و یا چی بُگِید؛ چُون دَ امزُو غَیت دَز شُمو گُفته مُوشه که چی بُگِید، 20 چراکه توره‌گوی شُمو نِیَستِید، بَلکِه روحِ آتِه آسمانی شُمو اَسته که از طرِیقِ از شُمو توره مُوگه.“
21 ”بِرار، بِرار ره و آته، باچه ره دَ مَرگ تسلِیم مُونه؛ و بچکِیچا دَ رُوی آته و آبِه خُو مِیخیزه و اُونا ره دَ کُشتو مِیدیه. 22 از خاطرِ نامِ ازمه، تمامِ مردُم از شُمو بَد مُوبره، مگم هر کسی که تا آخِر صَبر-و-حَوصِله کُنه، نِجات پَیدا مُونه.“
23 ”وختِیکه شُمو ره دَ یگ شار آزار-و-اَذیَت مُونه، دَ شارِ دِیگه دُوتا کُنِید. ما حقِیقت ره دَز شُمو مُوگُم، پیش از اَمَدونِ «باچِه اِنسان» شُمو نَمِیتَنِید دَ تمامِ شارای اِسرائیل بورِید.“d
24 ”شاگِرد از اُستاد خُو کده باله‌تَر نِییه و نَه ام غُلام از بادار خُو کده باله‌تَر اَسته. 25 بَلدِه شاگِرد امِیقَس بس اَسته که رقمِ اُستاد خُو شُنه و غُلام رقمِ بادار خُو. اگه اُونا کٹِه خانه ره «بَعلزِبُول»e گُفت، پس چِیقس کَلوتر عَیالِ خانِه ازُو ره بَد مُوگیه.“
26 ”پس ترس نَخورِید ازوا، چُون هیچ چِیزی نِیَسته که پوشِیده بَشه و بَرمَلا نَشُنه و هیچ چِیزی نِییه که تاشه بَشه و معلُومدار نَشُنه. 27 چِیزی ره که دَ ترِیکی دَز شُمو مُوگُم، دَ روشنَیی بُگِید و چِیزی که دَ گوش شُمو گُفته شُد، از بَلِه بام_ها اِعلان کُنِید. 28 و از کسای که جِسم ره مُوکُشه، ولے روح ره کُشته نَمِیتنه، ترس نَخورِید، بَلکِه امزُو ترس بُخورِید که مِیتنه ام روح و ام جِسم ره دَ دوزَخ نابُود کُنه. 29 آیا دُو مُرغَک دَ یگ پَیسه سَودا نَمُوشه؟ باوجُودِ ازی، یکی ازوا ام بِدُونِ خاست-و-اِرادِه آتِه آسمانی شُمو دَ زمی نَموفته. 30 و حتیٰ تمامِ مُوی_های سر شُمو پگ شی دَ پیش ازُو حِساب شُده. 31 پس ترس نَخورِید، چُون اَرزِشِ ازشُمو باله‌تَر از هزاران مُرغَک اَسته.“
32 ”پس هر کسی که مَره دَ پیشِ مردُم اِقرار کُنه، ما ام اُو ره دَ حُضُورِ آتِه خُو که دَ عالمِ باله اَسته، اِقرار مُونُم. 33 لیکِن هر کسی که مَره دَ پیشِ مردُم اِنکار کُنه، ما ام اُو ره دَ حُضُورِ آتِه خُو که دَ آسمو اَسته، اِنکار مُونُم.“
34 ”گُمان نَکُنِید که ما اَمَدیم تا صُلح-و-آشتی ره دَ زمی بیرُم. ما نَمَدیم که صُلح-و-آشتی ره بیرُم، بَلکِه اَمَدیم تا شمشیر ره بیرُم. 35 چُون ما اَمَدیم تا باچه ره دَ خِلافِ آتِه شی، دُختر ره دَ خِلافِ آبِه شی، بیری ره دَ خِلافِ خُسُرمادر شی قرار بِدیُم 36 و دُشمونِ یگ شخص، عَیالِ خانِه خود شی مُوشه.“
37 ”هر کسی که آته یا آبِه خُو ره از مه کده کَلوتر دوست دَشته بَشه، لایقِ ازمه ره نَدره و هر کسی که دُختر یا باچِه خُو ره ازمه کده کَلوتر دوست دَشته بَشه، ام لایقِ ازمه ره نَدره. 38 و هر کسی که صلِیب خُو ره باله نَکُنه و از پُشت مه نَییه، لایقِ ازمه ره نَدره. 39 هر کسی که دَ طلبِ جان خُو بَشه اُو ره از دِست مِیدیه و هر کسی که جان خُو ره بخاطرِ ازمه از دِست بِدیه، اُو ره دَ دِست میره.“
40 ”هر کسی که شُمو ره قبُول کُنه، مَره قبُول کده و هر کسی که مَره قبُول کُنه، امُو ره قبُول کده که مَره رَیی کده. 41 هر کسی که یگ پَیغمبر ره دَ عِنوانِ پَیغمبر قبُول کُنه، اَجرِ یگ پَیغمبر ره دَ دِست میره و هر کسی که یگ آدمِ عادِل ره دَ عِنوانِ یگ آدمِ عادِل قبُول کُنه، اَجرِ یگ آدمِ عادِل ره دَ دِست میره. 42 هر کسی که حتیٰ یگ پیله آوِ یَخ دَ یکی امزی آدمای ریزه دَ عِنوانِ یارِ ازمه بِدیه که وُچی کُنه، ما حقِیقت ره دَز شُمو مُوگُم که اُو بےاَجر نَمُومَنه.“