فصلِ هفتُم
قضاوَت دَ بارِه دِیگرو
1 دَ بارِه دِیگرو قضاوَت نَکُنِید تا قضاوَت نَشُنِید. 2 چُون هر رقم که شُمو دَ بارِه دِیگرو قضاوَت کُنِید، امُو رقم دَ بارِه شُمو قضاوَت مُوشه؛ و قد هر مَنَک که اندازه کُنِید، قد امزُو بَلدِه شُمو اندازه مُوشه. 3 چرا پَرِ کاه ره دَ چِیمِ بِرار خُو مِینگری، ولے از دِستَک‌چیوی که دَ چِیمِ خود تُو اَسته بےخبری؟ 4 یا چِطور مِیتنی که دَ بِرار خُو بُگی، ’مَره بیل که پَرِ کاه ره از چِیم تُو بُر کنُم‘ دَ حالِیکه دَ چِیمِ خود تُو دِستَک‌چیو اَسته؟ 5 او ریاکار، اوّل دِستَک‌چیو ره از چِیمِ خود خُو بُر کُو، اوخته خُوبتَر مِینگری و مِیتنی پَرِ کاه ره از چِیمِ بِرار خُو بُر کُنی.
6 چِیزای ره که مُقَدَّس اَسته، دَ سَگا نَدِید و مُرواری_های خُو ره دَ پیشِ خُوک_ها پورته نَکُنِید. نَشُنه که خُوک_ها مُرواری_ها ره پایمال کُنه و سَگا دَور خورده شُمو ره پاره پاره کُنه.
طلب کُنِید، بُپالِید و ٹَخ ٹَخ کُنِید
7 طلب کُنِید و دَز شُمو دَده مُوشه؛ بُپالِید و شُمو پَیدا مُونِید؛ ٹَخ ٹَخ کُنِید و درگه بَلدِه شُمو واز مُوشه؛ 8 چُون هر کسی که طلب کُنه، دَ دِست میره و هر کسی که بُپاله، پَیدا مُونه و هر کسی که ٹَخ ٹَخ کُنه، درگه بَلدِه شی واز مُوشه. 9 آیا دَ مینکل شُمو اُوطور کسی اَسته که اگه باچِه شی ازُو نان طلب کُنه، اُو دَزشی سنگ بِدیه؟ 10 و یا اگه ماهی طلب کُنه، دَزُو مار بِدیه؟ 11 پس اگه شُمو که آدمای شرِیر اَستِید، مُوفامِید که چی رقم تُحفه_های خُوب دَ بچکِیچای خُو بِدِید، چِیقَس کَلوتر آتِه شُمو که دَ آسمو اَسته، چِیزای خُوب ره بَلدِه کسای مِیدیه که از شی طلب مُونه.
12 پس هر چِیزی که میخاهِید مردُم دَز شُمو انجام بِدیه، شُمو ام امُو چِیز ره بَلدِه ازوا انجام بِدِید؛ چُون اینَمی اَسته خُلاصِه تَورات و نوِشته_های پَیغمبرا.
دَ بارِه راهِ عالمِ باله
13 از درگِه تَنگ داخِل شُنِید؛ چُون درگِه که کٹه و راهی که پِراخ اَسته دَ نابُودی آخِر مُوشه و کسای که دَزشی داخِل مُوشه کَلو یَه. 14 مگم درگِه که تَنگ و راهی که مُشکِل اَسته، اُو دَ زِندگی آخِر مُوشه و کسای که اُو ره پَیدا مُونه کم اَسته.
دِرخت و میوِه شی
15 از پَیغمبرای دروغی اِحتیاط کُنِید، چراکه دَ کالای گوسپو دَ پیش شُمو مییه، ولے دَ باطِن گُرگای دَرِنده اَسته. 16 اُونا ره از میوه_های ازوا مِینَخشِید. آیا انگُور از بُوٹِه خار و انجِیر از بُوٹِه جارُو چِینده مُوشه؟ نَه! 17 دَ امزی رقم، هر دِرختِ خُوب میوِه خُوب مِیدیه و هر دِرختِ بَد میوِه شی بَد اَسته. 18 دِرختِ خُوب نَمِیتنه میوِه بَد بِدیه و دِرختِ بَد ام نَمِیتنه که میوِه خُوب بِدیه. 19 هر دِرختِ که میوِه خُوب نَدیه، قطع شُده دَ آتِش اَندخته مُوشه. 20 پس دَ امزی طرِیقه، شُمو اُونا ره از میوه_های ازوا مِینَخشِید.
21 نَه هر کسی که مَره «یا مَولا، یا مَولا» بُگیه دَ پادشاهی آسمو داخِل مُوشه، بَلکِه تنها کسی که اِرادِه آتِه مَره که دَ آسمو اَسته، دَ جای بیره. 22 دَ امزُو روزa غَدر کسا دَز مه مُوگیه، ’یا مَولا، یا مَولا، آیا مو دَ نامِ ازتُو نَبُوَت نَکدی و دَ نامِ ازتُو جِنیات ره بُر نَکدی و دَ نامِ ازتُو مُعجزای کَلو نَکدی؟‘ 23 اوخته ما دَزوا واضِح مُوگُم که ’ما هرگِز شُمو ره نَشِنَختُم. از پیشِ مه دُور شُنِید، او بَدکارا!‘
مَثَلِ دُو خانه
24 پس هر کسی که امی تورای مَره بِشنَوه و دَزوا عمل کُنه، رقمِ آدمِ دانای اَسته که خانِه خُو ره دَ بَلِه سنگ آباد کده. 25 بارِش بارِید، سیل_ها اَمَد و باد_ها پُف کده امُو خانه ره زَد، مگم اُو چَپه نَشُد، چراکه تادَو شی دَ بَلِه سنگ ایشته شُدُد. 26 ولے هر کسی که تورای مَره بِشنَوه و دَزوا عمل نَکُنه، رقمِ آدمِ نادانی اَسته که خانِه خُو ره دَ بَلِه ریگ آباد کده. 27 بارِش بارِید، سیل_ها اَمَد و باد_ها پُف کده امُو خانه ره زَد و اُو چَپه شُد و خرابی شی غَدر کَلو بُود.“