فصلِ شَشُم
دَ بارِه خَیرات
1 اِحتیاط کُنِید که نیکی خُو ره دَ پیشِ رُوی مردُم انجام نَدِید تا اُونا شُمو ره بِنگره؛ اگه امی رقم کُنِید، شُمو دَ پیشِ آتِه خُو که دَ آسمو اَسته، کُدَم اَجری نَدرِید. 2 پس هر وختِیکه خَیرات مِیدی، پیشِ رُوی خُو سُرنَی زَده اِعلان نَکُو، رقمی که ریاکارا دَ عِبادت خانه_ها و سَرَک_ها مُونه تا مردُم اُونا ره تعرِیف-و-تَوصِیف کُنه. ما حقِیقت ره دَز شُمو مُوگُم، اُونا اَجر خُو ره گِرِفته. 3 مگم تُو هر وختِیکه خَیرات مِیدی، از چِیزی که دِستِ راست تُو مُونه، نَه ایل که دِستِ چَپ تُو خبر شُنه 4 تا خَیرات تُو تاشه بُمَنه؛ و آتِهa تُو که چِیزای تاشه ره مِینگره، اَجر تُو ره مِیدیه.
دَ بارِه دُعا کدو
5 و هر وختِیکه دُعا مُونی، رقمِ ریاکارا نَبَش، چُون اُونا خوش دَره که دَ عِبادت خانه_ها و گوشه-و-کِنارِ سَرَک_ها ایسته شُده دُعا کُنه تا مردُم اُونا ره بِنگره. ما حقِیقت ره دَز شُمو مُوگُم، اُونا اَجر خُو ره گِرِفته. 6 ولے تُو، وختِیکه دُعا مُونی دَ داخِلِ اُتاق خُو رفته درگه ره کیپ کُو و دَ پیشِ آتِه که دِیده نَمُوشه دُعا کُو. اوخته آتِه تُو که چِیزای تاشه ره ام مِینگره، اَجر تُو ره مِیدیه.
7 و دَ غَیتِ دُعا کدو رقمِ مِلَّت_های غَیرِ یهُود حرفای بےمعنیٰ ره یکسَره گُفته نَرَوِید، چُون اُونا فِکر مُونه که از یکسَره گُفتو دُعای ازوا قبُول مُوشه. 8 پس رقمِ ازوا نَبَشِید، چُون آتِهb شُمو مِیدَنه که شُمو دَ چِیزخیل ضرُورَت دَرِید، پیش ازی که از شی درخاست کُنِید.
9 پس شُمو اینی رقم دُعا کُنِید:
’اَی آتِه مو که دَ آسمو اَستی،
نام تُو مُقَدَّس باد؛
10 پادشاهی تُو بییه؛
اِرادِه تُو امُو رقم که دَ آسمو اِجرا مُوشه،
دَ زمی ام اِجرا شُنه؛
11 نانِ روزانِه مو ره اِمروز دَز مو بِدی؛
12 قرض_هایc مو ره بُبَخش،
امُو رقم که مو ام قرضدارای خُو ره مُوبَخشی؛
13 مو ره دَ آزمایش قرار نَدی، بَلکِه مو ره از شرِیر خلاصی بِدی،
[چراکه پادشاهی، قُدرت و جلال تا اَبَداُلاباد از تُو اَسته، آمین.‘]d
14 چُون اگه شُمو خطاهای مردُم ره بُبخشِید، آتِه آسمانی شُمو ام شُمو ره مُوبَخشه. 15 لیکِن اگه شُمو مردُم ره نَبخشِید، آتِه آسمانی شُمو ام خطاهای شُمو ره نَمُوبَخشه.
دَ بارِه روزه گِرِفتو
16 وختِیکه روزه مِیگِیرِید، رقمِ ریاکارا تُرشرُوی نَبشِید، چُون اُونا رنگ-و-رُوی خُو ره تغیِیر مِیدیه تا دَ مردُم نِشو بِدیه که روزه دَره. ما حقِیقت ره دَز شُمو مُوگُم، اُونا اَجر خُو ره گِرِفته. 17 مگم تُو وختِیکه روزه مِیگِیری، سر خُو ره چرب کُو و رُوی خُو ره بُشوی 18 تا دَ نظرِ مردُم روزه‌دار معلُوم نَشُنی، بَلکِه دَ نظرِ آتِه خُو که دِیده نَمُوشه روزه‌دار معلُوم شُنی؛ و آتِه تُو که چِیزای تاشه ره ام مِینگره، اَجر تُو ره مِیدیه.
دَ بارِه مال-و-دَولت
19 مال-و-دَولت دَ زمی بَلدِه خُو جَم نَکُنِید، دَ جایی که کویه و زَنگ اُو ره از بَین مُوبَره و دُزا دَر اَمَده دُزی مُوکُنه؛ 20 بَلکِه مال-و-دَولت دَ عالمِ باله بَلدِه خُو جَم کُنِید، دَ جایی که کویه و زَنگ اُو ره از بَین نَمُوبَره و دُزا دَر نَمییه و دُزی نَمُوکُنه. 21 چُون هر جای که مال-و-دَولت تُو اَسته، دِل تُو ام امُونجی یَه.
22 چِیم چِراغِ جان اَسته. پس اگه چِیم تُو بِینا بَشه، تمامِ وجُود تُو روشو اَسته. 23 لیکِن اگه چِیم تُو فاسِد بَشه، تمامِ وجُود تُو پُر از ترِیکی اَسته. پس اگه امُو روشَنی که دَ وجُود تُو اَسته ترِیک بَشه، چی یگ ترِیکی بُزُرگ اَسته!
24 هیچ کس نَمِیتنه که دُو بادار ره خِدمت کُنه، چُون حتماً از یگ شی بَد مُوبره و دِیگِه شی ره دوست مِیدَنه، و یا دَ یگ شی وفادار مُومَنه و دِیگِه شی ره خار-و-حقِیر حِساب مُونه. دَمزی رقم شُمو نَمِیتَنِید که ام بندِه خُدا بَشِید و ام بندِه مال-و-دَولت.
غَم-و-غُصّه نَخورِید
25 امزی خاطر دَز شُمو مُوگُم: دَ بارِه زِندگی خُو تَشوِیش نَکُنِید که چی بُخورِید یا چی وُچی کُنِید و نَه دَ بارِه جِسم خُو که چی بُپوشِید. آیا زِندگی از خوراک و جِسم از پوشاک کده مُهِمتَر نِییه؟ 26 مُرغَکوی آسمو ره توخ کُنِید: اُونا نَه کِشت مُونه، نَه دِرَو و نَه ام دَ دَی‌خانه_ها ذخِیره مُوکُنه، ولے آتِه آسمانی شُمو روزی ازوا ره مِیدیه. آیا اَرزِشِ ازشُمو ازوا کده کَلوتر نِییه؟ 27 کُدَمِ ازشُمو مِیتنِید که قد غَم-و-غُصّه خوردو یگ ساعت عُمر خُو ره دِراز کُنِید؟e 28 و شُمو چرا بَلدِه کالا غَم-و-غُصّه مُوخورِید؟ گُل_های سوسَنِ دَشت ره بِنگرِید که چی رقم کٹه مُوشه؛ اُونا نَه زَحمت مِیکشه و نَه مِیریشه. 29 ولے ما دَز شُمو مُوگیُم که حتیٰ سُلَیمان ام قد تمامِ شان-و-شَوکت خُو رقمِ یکی امزوا کالا نَپوشِید. 30 پس اگه خُدا علفِ دَشت ره که اِمروز اَسته و صَباح دَ تندُور اَندخته مُوشه اِی رقم مُوپوشَنه، آیا شُمو ره غَدر کَلو خُوبتَر نَمُوپوشَنه، اَی کم ایمانا؟ 31 پس غَم-و-غُصّه نَخورِید که بُگِید، ’چی بُخوری؟‘ یا ’چی وُچی کُنی؟‘ و یا ’چی بُپوشی؟‘ 32 چُون مردُمای غَیرِ یهُود دَ طلبِ پگِ امزی چِیزا اَسته، مگم آتِه آسمانی شُمو مِیدَنه که شُمو دَ پگِ امزی چِیزا ضرُورَت دَرِید. 33 بَلکِه اوّل دَ طلبِ پادشاهی خُدا و عدالتِ ازُو بَشِید؛ اوخته تمامِ امزی چِیزا ام دَز شُمو دَده مُوشه. 34 پس غَم-و-غُصِّه صَباح ره نَخورِید، چراکه صَباح غَم-و-غُصِّه خود خُو ره دَره؛ مُشکِلاتِ اِمروز بَلدِه اِمروز بس اَسته.