30
اینیا تورای آگُور باچِه یاقَه اَستهکه بَلدِه ازُو وَحی اَمَدُد،
و اُو امی ره دَ اِیتِیئیل و اُوکال نقل کد:
2 راستی که ما از پگِ آدما کده کَلو بےعقل اَستُم
و دانایی اِنسان ره نَدَرُم.
3 ما حِکمت ره یاد نَگِرِفتیم
و هیچ معلُومات دَ بارِه خُدا نَدَرُم.
4 اُو کِی اَسته که دَ آسمو باله رفت و ازُونجی تا اَمَد؟
اُو کِی اَسته که باد ره دَ مُشت خُو جَم کد؟
اُو کِی اَسته که آو ها ره دَ چَپَن خُو بَند کد؟
اُو کِی اَسته که حدُودِ زمی ره تعیِین کد؟
نامِ ازُو چی اَسته و باچِه شی چی نام دَره؟
بُگی اگه مِیدَنی!
5 تمامِ تورای خُدا پاک-و-خالِص اَسته،
اُو رقمِ سِپر از تمام کسای که دَزُو پناه مُوبَره، حِفاظَت مُونه.
6 دَ تورای ازُو هیچ چِیز اِضافه نَکُو،
نَشُنه که تُو ره سرزنِش کُنه و تُو دروغگوی حِساب شُنی.
7 اَی خُدا، پیش ازی که بُمُرُم از تُو دُو چِیز طلب دَرُم
که از مه دِریغ نَکنی:
8 مَره از غَلَطی و دروغ گُفتو دُور نِگاه کُو؛
و مَره نَه غرِیب جور کُو و نَه دَولَتمَند،
بَلکِه امُوقَس روزی بِدی که ضرُورَت دَرُم.
9 چُون اگه دَولَتمَند شُنُم اِمکان دَره تُو ره اِنکار کنُم
و بُگُم: ”خُداوند کِی اَسته؟“
اگه غرِیب شُنُم اِمکان دَره، دُزی کنُم،
و نامِ خُدای خُو ره بےحُرمَت کنُم.
10 نوکر ره پیشِ صاحِب شی بَد نَگوی؛
نَشُنه تُو ره نالَت کُنه و تُو مُجرِم حِساب شُنی.
11 اُوطور یگ نَسلی ام وجُود دَره که اُونا آته‌گون خُو ره نالَت مُونه
و آبه‌گون شی ازوا خَیر نَمِینگره.
12 و اُوطور یگ نَسلی ام وجُود دَره که اُونا دَ نظرِ خود خُو پاک اَسته،
مگم از نِجاسَت خُو پاک نَشُده.
13 باز ام یگ نسلِ دِیگه وجُود دَره که چِیمای شی پُر غرُور اَسته
و کِرپَکای شی پُر کِبر.
14 گروهِ دِیگه اَسته که دَندونای شی رقمِ شمشیر
و اَلاشه های شی رقمِ چاقُو ها اَسته،
تاکه غرِیبا ره از رُوی زمی،
و مُسکِینا ره از بَینِ مردُم قُورت کُنه.
15 زالُو دُو دُختر دَرهa
که اُونا مُوگه ”بِدی، بِدی.“
سِه چِیز اَسته که سیر نَمُوشه،
بَلکِه چار چِیز اَسته که هرگِز نَمُوگه ”بَس اَسته:“
16 عالمِ مُرده_ها،
رَحمِ نازای،
زمِینی که از آو سیر نَمُوشه
و آتِشی که هرگِز نَمُوگه ”بَس اَسته!“
17 چِیمی که آتِه خُو ره رِیشخَند مُونه
و از اَیدِ آبِه خُو نَمُوشه،
زاغ های دَرّه امُو چِیم ره از کاسِه سر بُر مُونه
و چُوچه های بُرگُج اُو ره مُوخوره.
18 سِه چِیز بَلدِه مه کَلو عجِیب اَسته،
بَلکِه چار چِیز اَسته که ما اُونا ره نَمُوفامُم:
19 پَرواز کدونِ بُرگُج دَ آسمو،
راه رَفتونِ مار دَ رُوی تَختِه سنگ،
تیر شُدونِ کِشتی از بَحر
و پَیدا شُدونِ عِشق بَینِ دُختر و باچه.
20 رَوِشِ خاتُونِ بَدکار اینی رقم اَسته:
اُو یَگو چِیز ره مُوخوره و دان خُو ره پاک کده مُوگه که
”ما هیچ گُناه نَکدیم.“
21 دَ سَبَبِ سِه چِیز زمی لَرزه مُونه،
بَلکِه چار چِیز ره زمی بَرداشت کده نَمِیتنه:
22 غُلامی که حُکمرانی کُنه،
آدمِ اَحمَق که از نان سیر شُده بَشه،
23 خاتُونِ نَفرِین شُده که شُوی کده بَشه
و کنِیزی که جای خاتُونِ اَرباب خُو ره گِرِفته بَشه.
24 چار چِیز اَسته که دَ زمی کَلو ریزه یَه،
مگم غَدر دانا:
25 مُورچه ها که یگ مخلُوقِ ضعِیف اَسته،
لیکِن خوراک خُو ره دَ تایستو ذخِیره مُونه؛
26 خرگوشِ کوهی که یگ قَومِ ناتو اَسته،
مگم وُر خُو ره دَ مَنِه سنگای قاده جور مُونه؛
27 مَلَخ ها که پادشاه نَدره،
لیکِن پگِ ازوا دِسته دِسته حَرکت مُونه؛
28 و چَلپاسه که مِیتنی اُو ره دَ دِست خُو بِگِیری،
مگم اُو دَ قصر های پادشاه ها ام زِندگی مُوکُنه.
29 سِه چِیز وجُود دَره که دَ هَوای بِلند قَدَم مِیزَنه،
بَلکِه چار چِیز اَسته که راه رفتون شی با عِزَت اَسته:
30 شیر که پادشاهِ حَیوانا اَسته
و از هیچ چِیز پَسَکده نَمُونه،b
31 خرُوسِ نَوبَنگی که کونتَی کونتَی راه مِیگرده،
یگ ٹَکه،
و یگ پادشاه که قد لشکر خُو بَشه.
32 اگه از رُوی حَماقَت خُو مغرُور شُدی
یا اگه نقشِه شَیطانی دَ دِل خُو کشِیدی،
پس دِست خُو ره بَلِه دان خُو بیل.
33 چُون از خِشپه کدونِ شِیر پَنِیر جور مُوشه
و از خِشپه کدونِ بِینی خُون جاری مُوشه
و از پَیدا شُدونِ قار، جنگ-و-جنجال دَر مِیگِیره.