فصلِ بِیست و هشتُم
1 بَدکارا دُوتا مُونه دَ حالِ که هیچ کس اُونا ره دُمبال نَمُونه،
مگم آدمای صادِق رقمِ شیر اَلّی دِلاوَر اَسته.
2 اگه یگ مُلک دُچارِ فِساد شُنه، حُکمرانای شی زیاد مُوشه؛
لیکِن یگ رهبرِ هُوشیار و دانا مَملَکَت ره اُستوار-و-آرام نِگاه مُونه.
3 حاکِمِ پَست که دَ بَلِه غرِیبا ظُلم مُونه
رقم بارِش تیز وَری اَسته که حاصِلات ره از بَین مُوبَره.
4 کسای که شریعت ره ایله مُونه، اُونا بَدکارا ره صِفَت مُونه،
لیکِن کسای که از شریعت اِطاعَت مُونه، دَ خِلافِ بَدکارا دَ حالِ مُبارزه اَسته.
5 بَدکارا اَرزِشِ عدالت ره نَمِیدَنه،
مگم کسای که دَ جُستُجوی خُداوند اَسته تمامِ چِیز ره مُوفامه.
6 آدمِ غرِیب که دُرُستکار بَشه
از آدمِ پُولدارِ که بیراه بَشه، بِهتر اَسته.
7 کسی که از شریعت اِطاعَت مُونه، باچِه دانا یَه،
مگم کسی که قد آدمای خراب اَنڈِیوال اَسته، آتِه خُو ره رَسوا مُونه.
8 کسی که مال-و-دَولت خُو ره از راهِ سُودخوری-و-مَنفَعت‌جویی دَ دِست میره،
اُو ره بَلدِه کسی جَم مُوکُنه که اُو دَ غرِیبا رَحم دَره.
9 آدمی که گوش خُو ره از شِنِیدونِ شریعت دَور مِیدیه،
خُداوند حتیٰ از دُعای امزُو آدم بَد مُوبره.
10 کسی که آدمِ دُرُستکار ره دَ راهِ بَد دعوَت مُونه
خود شی دَ چاه موفته؛
مگم پاداش-و-میراثِ خُوب نصِیبِ آدمای پاک مُوشه.
11 آدمِ دَولَتمَند دَ نظرِ خود خُو هُوشیار اَسته،
مگم شخصِ غرِیب که دانا بَشه، از حقِیقتِ ازُو خبر دَره.
12 وختِیکه آدمای نیک کامیاب مُوشه تمامِ کسا خوشی مُونه،
مگم غَیتِیکه بَدکارا دَ قُدرت مِیرَسه مردُم خود ره تاشه مُونه.
13 شخصی که خطای خُو ره بُپوشَنه، کامیاب نَمُوشه،
مگم هر کسی که اُو ره اِقرار کُنه و ازُو دِست بِکشه، رَحمت کَمایی مُونه.
14 نیک دَ بَختِ آدمِ که ترسِ خُداوند ره همیشه دَ دِل خُو دَره،
مگم کسی که سنگ دِل اَسته دَ بَلا گِرِفتار مُوشه.
15 آدمِ بَدکارِ که دَ بَلِه مردُمِ بیچاره حُکمرانی مُونه،
مِثلِ شیرِ دَرِنده و خِرسِ حَمله‌گَر اَسته.
16 حُکمرانِ کمعقل دَ سرِ مردُم خُو ظُلم مُونه،
مگم یگ پادشاه که از بےاِنصافی و رِشوَت خوری نفرَت دَشته بَشه، حُکمرانی شی دَوام دار مُومَنه.
17 یگ آدم که خُونِ کُدَم کس دَ گَردون شی بَشه،
اُو تا دَمِ مَرگ فراری اَسته.
نَه ایل که کس اُو ره کومَک کُنه.
18 اُو کسی که دَ راهِ راست گام میله نِجات پَیدا مُونه،
لیکِن اُو کسی که دَ راه های کَج موره، یگ دَم چَپه مُوشه.
19 شخصی که دَ زمِین خُو کِشت-و-کار مُونه از نان سیر مُوشه،
مگم کسی که از چِیزای فضُول پَیرَوی مُونه، سخت دُچارِ غرِیبی مُوشه.
20 آدمِ نیک، خَیر-و-بَرکت کَلو نصِیب شی مُوشه،
مگم کسی که میخایه دَ عجَله دَولَتمَند شُنه، اُو بےجَزا نَمُومَنه.
21 طرفداری کدو کارِ خُوب نِییه،
لیکِن یَگو کس اَسته که حتیٰ بَلدِه یگ لُغمه نان ام، خود ره خطاکار مُونه.
22 آدمِ سُخ سرگَرمِ جَم کدونِ دارایی اَسته
و نَمُوفامه که اِحتیاجی-و-تنگدِستی دَ اِنتِظار شی اَسته.
23 کسی که یگ آدم ره سرزنِش مُونه،
دَ آخِر خَیر-و-بَرکتِ کَلو مِینگره،
نِسبَت دَزُو کسی که قد زِبون خُو چاپلُوسی کده.
24 کسی که آته و آبِه خُو ره چُور مُونه و مُوگه که ”اِی گُناه نِییه،“
اُو آدم رفِیقِ تَخرِیبکارا حِساب مُوشه.
25 آدمِ حَرِیص باعِثِ جنگ-و-جنجال اَسته،
مگم کسی که دَ خُداوند تَوَکُل کُنه، کامیاب مُوشه.
26 کسی که دَ خود خُو تکیه کُنه بےعقل اَسته،
لیکِن کسی که دَ راهِ حِکمت گام بیله، اُو دَ اَمن-و-سُکُون زِندگی مُونه.
27 شخصی که دَ مردُمِ غرِیب کومَک کُنه، دَ هیچ چِیز مُحتاج نَمُوشه،
مگم آدمی که چِیمای خُو ره ازوا پُوٹ کُنه، نالَت های کَلو دَ بَلِه شی مییه.
28 وختِیکه آدمای بَدکار دَ قُدرت مِیرَسه، مردُم خود ره ازوا پُوٹ مُونه،
مگم غَیتِیکه اُونا تَباه مُوشه، تعدادِ آدمای نیک بسم کَلو مُوشه.