فصلِ بِیست و شَشُم
1 امُو رقمِیکه بَرف بارِیدو دَ تایستو و بارِش دَ فصلِ دِرَو خُوب نِییه،
پس اِحترام کدو دَ آدمِ بےعقل ام سَم نَمییه.
2 امُو رقم که مُرغَک دَ وختِ پَرواز کدو بالَک مِیزَنه
و غُچیa دَ وختِ پَر زَدو دَ جای نَمِیشِینه،
امُو رقم نالَتِ بےدلِیل ام دَ سرِ کس نَمِیشِینه و تاثِیر نَدره.
3 قَمچی بَلدِه اَسپ، نُخته بَلدِه خَر
و اَدَب چوب بَلدِه پُشتِ آدمای بےعقل اَسته.
4 دَ سَوالِ آدمِ بےعقل جوابِ بےعقلی نَدی،
نَشُنه که تُو ام رقمِ ازُو وَری شُنی.
5 آدمِ بےعقل ره دَ مُطابِقِ بےعقلی شی جواب بِدی،
تاکه اُو خود خُو ره دانا حِساب نَکُنه.
6 کسی که پَیغام ره دَ دِستِ آدمِ بےعقل رَیی مُونه،
اُو رقمِ امزُو کسی اَسته که پای خُو ره مُنٹی کده
یا یگ پیله زهر ره وُچی کده بَشه.
7 مَثَلِ که از دانِ آدمِ بےعقل بُر مُوشه،
رقمِ پای های شَل وَری سُست-و-بےحَرکت اَسته.
8 اِحترام کدو دَ آدمِ بےعقل،
مِثلِ سنگ ایشتو دَ پَلَخمو یَه.
9 مَثَلِ که از دانِ آدمِ بےعقل بُر مُوشه
رقمِ خاری اَسته که دَ دِستِ آدمِ نِشه گور موره،
یعنی بےتاثِیر اَسته.
10 کسی که آدمِ بےعقل یا آدمِ راهرَوb ره دَ وظِیفه مُقرَر مُونه
رقم میرگَنِ بےتجربه وَری اَسته که تِیر شی هر کس ره اَوگار مُونه.
11 امُو رقم که سَگ دَ بَلِه قَی کَدَگی خُو پس مییه،
آدمِ بےعقل ام بےعقلی خُو ره تِکرار مُونه.
12 امُو آدم ره مِینگری که دَ نظرِ خود خُو دانا اَسته؟
نِسبَت دَ امزُو نفر بَلدِه آدمِ بےعقل اُمِید کَلوتر اَسته.
13 آدمِ ٹمبل مُوگه: ”دَ راه شیر اَسته!
شیر دَ کُوچه ها و بازار میگَرده!“
14 درگه دَ سرِ لَخَک خُو دَور مُوخوره،
و ٹمبل دَ بَلِه جاگِه خُو.
15 آدمِ ٹمبل دِست خُو ره دَ کاسه دِراز مُونه؛
مگم از بَس که کَلو سُسته، اُو ره پس دَ دان خُو بُرده نَمِیتنه.
16 آدمِ ٹمبل دَ نظر خُو هُوشیارتَر
از هفت نفرِ اَسته که جوابِ عاقِلانه مِیدیه.
17 آدم که دَ یَگو دعوا مُداخِله کُنه که مربُوط دَ خود شی نَبَشه،
رقمِ شخصی اَسته که از گوشای کُٹه گِرِفته کش مُونه.
18 آدمِ دیونه که تِیرهای آتِشی
و کُشتَنی ره ایله مُونه،
19 مِثلِ امزُو آدم اَسته که همسایِه خُو ره بازی مِیدیه
و بعد ازُو مُوگه: ”ما خُو شوخی کدُم!“
20 از نَبُودونِ خاشه آتِش گُل مُوشه،
از نَبُودونِ آدمِ بَدگوی جنجال خلاص مُوشه.
21 رقمی که زُغال بَلدِه قوغ و خاشه بَلدِه آتِش اَسته،
امُو رقم آدمِ فِتنهگَر بَلدِه جنگ-و-جنجاله.
22 توره های آدمِ شَیطو رقمِ لُغمه های خوراکِ مَزهدار اَسته
که قُورت مُوشه و دَ وجُودِ اِنسان مُومَنه.
23 رقمی که طوس، رُوی دُرُشتِ ظرفِ گِلی ره لَخشُم مُونه،
امُو رقم لبای لَخشُم ام بَدی های دِل ره تاشه مُونه.
24 آدمِ بَد، نفرَت-و-کِینِه خُو ره قد لبای خُو پوش مُونه،
دَ حالِیکه دِل شی پُر از فِریب-و-چال اَسته.
25 هر چند که تورِه ازُو نَرم-و-چرب بَشه، دَزُو باوَر نَکُو،
چراکه دَ دِل شی هفت چِیزِ نفرَت اَنگیز وجُود دَره.
26 هر قدر که نَفرَتِ ازُو قد حِیله-و-نَیرَنگ تاشه شُنه،
باز ام بَدی شی دَ پیشِ مردُم معلُومدار مُوشه.
27 کسی که دَ دِیگا چاه بِکَنه، خود شی دَمزُو چاه موفته
و کسی که سُونِ دِیگه کس سنگ لول مِیدیه، امُو سنگ پس دَور خورده دَ خود شی مُوخوره.
28 دروغ گُفتو دَ حقِیقت نفرَت کدو از مردُم اَسته
و نتِیجِه چاپلُوسی خرابی اَسته.