فصلِ بِیست و سِوّم
1 وختِیکه قد یگ حُکمران دَ سرِ دِستَرخو میشِینی،
دَ بارِه چِیزای که دَ پیشِ رُوی تُو چِینده یَه خُوب فِکر کُو.
2 و اگه آدمِ پُرخور اَستی
کارد ره دَ بَلِه گُلُون خُو بیل
3 و دَ خوراک های مَزَدار شی سُخ نَشُو،
چُون اِمکان دَره که قد ازی نان یَگو چال بَشه.
4 بَلدِه پُولدار شُدو خود ره خار-و-زار نَکُو؛
حتیٰ دَ بارِه شی فِکر ام نَکُو.
5 وختِیکه دَ سرِ امزُو چِیزا چِیم سُرخ مُونی، اُونا از پیش تُو گُم مُوشه،
چراکه مال-و-دَولَت بَلدِه خُو پَر مِیکشه
و مِثلِ بُرگُج اَلّی سُون آسمو پَر زَده موره.
6 از نانِ آدمِ مُوزی نَخور
و دَ بَلِه خوراکای مَزَدار شی سُخ نَشُو،
7 چُون اُو دَ دِل خُو همیشه دَ بارِه هر چِیز حِساب مِیگِیره،
اُو دَز تُو مُوگه: ”بُخور و وُچی کُو،“
مگم اِی ره از تَی دِل خُو نَمُوگیه.
8 لُغمِه ره که خوردی اِستِفراق مُونی
و تَشَکُر-و-خَیر بِنگری که دَزُو گُفتی بَرباد مُوشه.
9 دَ حُضُورِ آدمِ بےعقل گب نَزو،
چراکه اُو تورای حکِیمانِه تُو ره خار حِساب مُونه.
10 سنگِ پُلوان ره که دَ قدِیم ایشته شُده، تَغِیر نَدی
و زمِینِ یَتِیما ره قَبضه نَکُو،
11 چراکه پُشتِیوانِ ازوا قُدرتمَند اَسته
و قد ازتُو دَ دعوا کدو بَلدِه حقِ ازوا محکم ایسته مُوشه.
12 دِل خُو ره طرفِ نصِیحَت-و-دانایی مایل کُو
و گوش خُو ره طرفِ عِلم-و-معرِفَت.
13 از نصِیحَت-و-سرزنِش کدونِ باچِه خُو کوتاهی نَکُو؛
اگه اُو ره قد چوب بِزَنی، اُو نَمُومُره.
14 چُون وختِیکه اُو ره قد چوب میزَنی،
جان شی ره از دوزَخ نِجات مِیدی.
15 باچِه مه، اگه حِکمت دَ دِل تُو بَشه،
دِلِ ازمه ام خوش مُوشه.
16 روح-و-رَوان مه خوشی مُونه،
وختِیکه لبای تُو دَ راستی توره مُوگه.
17 نَه ایل که دِل تُو حَسَدِ خطاکارا ره بُخوره،
بَلکِه شَوقِ دِل تُو تمامِ روزها ترسِ خُداوند بَشه.
18 چُون دَمزی رقم آیندِه تُو خُوب مُوشه
و اُمِید تُو از بَین نَموره.
19 باچِه مه، گوش کُو: هُوشیار-و-دانا بَش
و دِل خُو ره دَ راهِ راست هِدایَت بِدی.
20 از جُملِه آدمای شرابی
و نفرای پُرخور نَبَش،
21 چراکه آدمِ شرابی و شِکَم پرَست مُحتاج مُوشه
و خاوشِلَگی اُونا ره مُفلِس مُونه
تا اندازِه که اُونا خود ره قد کالای ڈِنڈهa مُوپوشَنّه.
22 نصِیحَتِ آتِه خُو ره گوش بِگِیر که اُو تُو ره پَیدا کده
و آبِه خُو ره که پِیر شُد، خار-و-حقِیر حِساب نَکُو.
23 راستی ره بِخر و اُو ره سَودا نَکُو؛
حِکمت، اَدَب و دانایی ره حاصِل کُو.
24 آتِه اَولادِ صالِح-و-صادِق غَدر خوشی مُونه،
و کسی که صاحِبِ باچِه دانا بَشه، اُو خوشحال مُوشه.
25 بیل که آته و آبِه تُو شاد بَشه،
و آبِه که تُو ره زَیده، دَز تُو اِفتخار کُنه.
26 باچِه مه، دِل خُو ره دَز مه بسته کُو
و چِیمای تُو از راه های مه دُور نَشُنه،
27 چُون خاتُونِ بَدکار رقمِ یگ چُقُوری تاتُو اَلّی اَسته
و زَنِ فاحِشه مِثلِ یگ چاهِ تَنگ.
28 اُو مِثلِ دُز وَری دَ گیته یَه
و تعدادِ بےایمانا ره دَ مینکل مَردا کَلو مُونه.
29 کِی ناله دَره؟ کِی غَم-و-غُصّه دَره؟
کِی جنجال دَره؟ کِی شِکایَت دَره؟
کِی زَخمای بےعِلّت دَره؟
و کِی دَ چِیمای خُو سُرخی دَره؟
30 اُو کسای که دایم شراب مُوخوره
و اُونای که دَ پُشتِ شرابِ گٹشُده مِیگرده.
31 دَ شرابی که رَنگ شی سُرخ شُده و دَ مَنِه پیله جَلجَل مُونه دِل خُو ره بسته نَکُو،
چراکه اُو دَ نَرمی از گُلُون تُو تاه موره
32 و دَ آخِر رقمِ مار وَری تُو ره مِیگزه
و مِثلِ کَبچه مار تُو ره نیش مِیزَنه.
33 چِیمای تُو چِیزای عجِیب ره مِینگره
و دِل تُو دَ خیالاتِ کَج اَندیشه مُونه.
34 تُو رقمِ کسی جور مُوشی که دَ مَنِه دریا خاو مُونه
و مِثلِ کسی که دَ بِلندترِین جای کِشتی اِستراحت مُونه.
35 و تُو مُوگی: ”مَره زَد، مگم ما دَرد ره نَفامِیدُم.
مَره عذاب کد، لیکِن احساس نَکدوم.
پس کَی ازی حالت بیدار مُوشُم
تاکه یگ پیلِه دِیگه ام وُچی کنُم؟“