فصلِ دوازدَهُم
1 کسی که پَند-و-نصِیحَت ره دوست دَشته بَشه دانایی ره ام دوست دَره،
و کسی که از اِصلاح شُدو نفرَت دَشته بَشه، اُو بےعقل اَسته.
2 آدمِ نیک رضای خُداوند ره حاصِل مُونه،
مگم کسی که نقشِه بَد مِیکشه، خُداوند اُو ره محکُوم مُونه.
3 اِنسان از بَدی-و-شرارَت اُستوار نَمُوشه،
مگم رِیشِه آدمِ صادِق هرگِز کَنده نَمُوشه.
4 خاتُونِ خُوب تاجِ سرِ شُوی خُو اَسته،
مگم خاتُونِ بےحَیا، رقمِ شارِیدَگی دَ استُغونای شُوی خُو اَسته.
5 فِکرای آدمای نیک راست-و-دُرُست اَسته،
مگم مشوَره های مردُمِ شرِیر پُر از فِریب-و-نَیرَنگ.
6 تورای آدمای بَدکار باعِثِ خُون ریزی مُوشه،
مگم نقلِ راستکارا باعِثِ نِجات.
7 بَدکارا سرنِگون شُده از بَین موره،
لیکِن خانِه آدمای نیک پایَدار مُومَنه.
8 اِنسان دَ اندازِه هُوشیاری خُو صِفَت مُوشه،
مگم کسی که فِکر شی کَج اَسته، شرمِنده مُوشه.
9 بِهتر اَسته که یگ نفر حَقِیر-و-فقِیر معلُوم شُنه، ولے نوکر دَشته بَشه
نِسبَت دَزی که خود ره کٹه نِشو بِدیه و نانِ خوردون خُو ره ام نَدَشته بَشه.
10 آدمِ عادِل دَ فِکرِ جانِ حَیوان خُو اَسته،
مگم آدمای شرِیر حتیٰ رَحم کدون شی ام ظُلم اَسته.
11 کسی که دَ زمِین خُو کِشت-و-کار مُوکُنه، اُو از نان سیر مُوشه،
مگم کسی که دَ پُشتِ چِیزای بےفایده مِیگرده، آدمِ بےعقل اَسته.
12 شخصِ بَدکار چِیم شی دَ وُلجِه مردُمِ شرِیر مَنده،
لیکِن رِیشِه آدمای صادِق پُر ثَمر اَسته.
13 آدمِ خراب دَ دامِ بَدگویی خُو گِرِفتار مُوشه،
مگم آدمِ صادِق از مُصِیبت نِجات پَیدا مُونه.
14 اِنسان از نتِیجِه تورِه خُو خُوبی مِینگره
و دِستای زَحمت کشِ اِنسان دَز شی فایده مِیرسَنه.
15 راهِ آدمِ جاهِل دَ نظرِ خود شی دُرُست اَسته،
مگم آدمِ دانا دَ نصِیحَتِ دِیگرو گوش مِیدیه.
16 قارِ آدمِ جاهِل یگ دَم معلُوم مُوشه،
مگم آدمِ هُوشیار تَوهِین-و-تحقِیر ره نادِیده مِیگِیره.
17 شاهِدِ راستگوی صداقت ره ظاهِر مُونه،
مگم شاهِدِ دروغگوی فِریب ره.
18 تورای بعضی کسا مِثلِ ضَربِه شمشیر اَسته،
مگم زِبونِ آدمای دانا شفابَخش.
19 تورِه لب های راستگوی تا اَبَد پایَدار مُومَنه،
مگم زِبونِ دروغگوی فقط یگ لَحظه عُمر دَره.
20 فِکرِ آدمای منافِق پُر از چال-و-نَیرَنگ اَسته،
مگم کسای که بَلدِه صُلح-و-آرامِش مشوَره مِیدیه، خوشی مِینگره.
21 دَ آدمای صادِق هیچ بَدی نَمِیرَسه،
لیکِن بَدکارا پُر از جنجال-و-مُشکِلات اَسته.
22 خُداوند از آدمای دروغگوی بَد مُوبره،
مگم از شخصِ نیکُوکار راضی اَسته.
23 آدمِ هُوشیار دانِش خُو ره آشکار نَمُونه،
مگم دِلِ آدمای اَبله جهالتِ ازوا ره معلُومدار مُونه.
24 دِستِ زَحمتکَش، اِنسان ره حاکِم جور مُونه،
مگم ٹمبلی اُو ره دَ نوکری مِیندَزه.
25 غَم-و-غُصّه، دِلِ اِنسان ره مَیده مُونه،
مگم تورِه خُوب-و-نَرم اُو ره خوشحال مُونه.
26 آدمِ نیک دَ دوست خُو هِدایَت مِیدیه،
مگم بَدکارا مردُم ره طرفِ گُمراهی مُوبَره.
27 آدمِ سُست حتیٰ شِکار کَدَگی خُو ره کَباب نَمُوکُنه،
مگم کوشِش-و-تَلاش بَلدِه اِنسان گَنجِ قِیمَتبای اَسته.
28 راهِ نیکی-و-صداقت، راهِ زِندگی اَسته
که دَ مَسِیرِ ازُو مَرگ وجُود نَدره.