فصلِ نُهم
1 حِکمت قصر خُو ره جور کده
و هفت ستُون شی ره تَراش کده.
2 اُو مالای خُو ره حلال کده و نان تَیار کدهa
و قد ازُو قتی شرابِ انگُور ام تَهیه کده.
اُو دِستَرخون خُو ره اَوار کده
3 و کنِیزای خُو ره رَیی کده
تاکه از بِلند تَرِین جای های شار مردُم ره کُوی کُنه:
4 ”کسای که نادو اَسته اِینجی بیه.“
حِکمت بَلدِه مردُمِ کمعقل مُوگه که،
5 ”بیِید، از نانی که تَیار کدیم، بُخورِید
و از شرابِ انگُورِ که گٹ کدیم،b وُچی کُنِید.
6 نادانی ره ایله کُنِید و زِنده بُمَنِید
و مُستَقِیم دَ راهِ عقل-و-دانایی بورِید.
7 هر کسی که آدمِ رِیشخَندگر ره ملامَت کُنه، اُو خود ره رَسوا مُونه،
و هر کسی که یگ آدمِ بَدکار ره سرزنِش کُنه، اُو بَلدِه خود شی عَیب حِساب مُوشه.
8 آدمِ رِیشخَندگر ره سرزنِش نَکُو، چُون اُو از تُو بَد مُوبَره.
آدمِ دانا ره سرزنِش بُکُو و اُو تُو ره دوست مِیدَنه.
9 شخصِ دانا ره نصِیحَت کُو و اُو داناتَر مُوشه؛
آدمِ صادِق ره تعلِیم بِدی، اُو عِلم شی زیاد مُوشه.“
10 شُروعِ حِکمت ترس از خُداوند اَسته،
شِناختِ خُدای پاک، دانایی حِساب مُوشه،
11 ”چُون دَ واسِطِه ازمه، یعنی حِکمت، طُولِ عُمر تُو دِراز مُوشه
و سال های زِندگی تُو کَلوتر.“
12 اگه حکِیم و دانا اَستی، فایدِه شی ره بَلدِه خود خُو مِیگِیری
و اگه حِکمت ره رِیشخَند کُنی، نُقص شی ره خود تُو باید بَرداشت کنی.
13 خاتُونِ بےعقل، قَوشَرهگَر اَسته،
اُو نادو اَسته و هیچ چِیز ره نَمُوفامه.
14 اُو دَ درگِه خانِه خُو،
یا دَ یگ چَوکی دَ یَگو بِلندی شار مِیشِینه
15 و آدمای ره که از اُونجی تیر مُوشه،
امُو کسای ره که دَ راهِ خودون خُو رَیی اَسته، کُوی مُونه:
16 ”کسی که نادو اَسته اِینجی بیه!“
و اُو دَ مردُمِ کمعقل مُوگه:
17 ”آوِ دُزی کده شِیرِین اَسته
و نانِ که تاشَکی خورده مُوشه، کَلو مَزهداره.“
18 مگم اُونا پَی نَمُوبَره که خانِه ازُو جای مُردا یَه
و عاقُبَتِ هر کسی ره که دعوَت کده، دَ تاه‌تَرِینِ عالمِ مُردا.