فصلِ هشتُم
1 آیا حِکمت کُوی نَمُوکُنه
و دانایی آواز خُو ره بِلند نَمُونه؟
2 دَ جایای بِلند، دَ لبِ راه،
دَ مَنِه چار راهی ها حِکمت ایسته یَه؛
3 دَ نزدِیکِ دَروازِه شار، دَ دانِ درگِه شی
حِکمت ایسته شُده بِلند چِیغ مِیزَنه:
4 ”او مردَکو، شُمو ره کُوی مُونُم!
ما بَلدِه پگِ مردُم جار مِیزَنُم.
5 او آدمای نادو، هُوشیاری پَیدا کُنِید.
اَی نفرای بےعقل، دانایی ره حاصِل کُنِید.
6 گبای مَره گوش کُنِید، چراکه تورای مه بااَرزِش-و-کم‌پَیدا اَسته
و از لب های مه چِیزای خُوب-و-نیک بُر مُوشه.
7 دان مه راستی ره بیان مُوکُنه،
مگم لب های مه از بَد گُفتو بَد مُوبَره.
8 تمامِ تورای دان مه صادِق-و-راست اَسته
و دَزُو هیچ چِیزی کَج و کِیل وجُود نَدره.
9 دَ آدمای دانا پگِ امزی چِیزا واضِح اَسته
و دَ کسای که عِلم-و-دانِش پَیدا کده، سِیده-و-ساده.
10 پَند-و-نصِیحَت مَره دَ عِوَضِ نُقره قبُول کُنِید
و دانایی ره از طِلّا کده کَلو اَرزِش بِدِید،
11 چُون حِکمت از لعل کده قِیمَت‌تَر اَسته
و هیچ چِیز ره قد ازُو برابر کده نَمیتنِید.“
12 ”ما حِکمت اَستُم و قد هُوشیاری یگجای زِندگی مُونُم.
ما دانایی و بِینایی ره پَیدا کدیم.
13 ترس از خُداوند یعنی نفرَت دَشتو از بَدی.
ما از غرُور و کِبر و از رفتار و گُفتارِ غَلَط نفرَت دَرُم.
14 ما صاحِبِ مشوَره و کامیابی اَستُم،
ما دانایی اَستُم و قُوَت دَ دِستِ ازمه یَه.
15 دَ زورِ ازمه پادشاه ها، پادشاهی مُوکُنه
و حُکمرانا دَ عدَل-و-اِنصاف قضاوَت مُونه.
16 دَ وسِیلِه ازمه رَهبرا حُکُومت مُونه
و آدمای شرِیف دَ عدَل-و-اِنصاف قضاوَت مُونه.
17 ما کسای ره دوست دَرُم که اُونا مَره دوست دَشته بَشه،
و اُونای که دَ جُستُجوی ازمه اَسته، مَره پَیدا مُونه.
18 دَولَت، عِزَت، مالِ دایمی
و کامیابی دَ اِختیار ازمه یَه.
19 فایده های مه از طِلّا کده کم پَیدا
و حاصِل مه از نُقرِه خالِص کده بِهتر اَسته.
20 ما دَ راهِ راستی-و-عدالت
و دَ راه های اِنصاف قَدَم میلُم.
21 و ثُروَت ره دَ اُو کسای مِیدُم که مَره دوست دَره،
و خزانه ها و گَوصَندُق های ازوا ره پُر مُونُم.
22 خُداوند از اوّل، پیش از خِلقَتِ دُنیا
مَره قد خود خُو دَشت.
23 از اَزَل، از اِبتِدا،
پیش از پَیدا شُدونِ دُنیا، ما مُقرَر شُدُم.
24 پیش ازی که بَحر و دریا ها دَ وجُود بیه،
و پیش ازی که از چِشمه ها آو جاری شُنه، ما پَیدا شُدُدُم.
25 پیش ازی که کوهها دَ جای خُو قرار بِگِیره
و پیش از جور شُدونِ تِپه ها، ما پَیدا شُده بُودُم.
26 وختِیکه خُداوند هنوز زمی و دَشت ره اَست نَکدُدa
و خاکِ زمِی ره جور نَکدُد،
27 غَیتِیکه آسمونا ره جای-دَ-جای کد، ما دَ اُونجی بُودُم.
وختِیکه خُداوند خطِ اُفُق ره دَ بَلِه بَحر کشِید
28 و آوُرها ره دَ آسمونا شکل دَد
و چِشمه ها ره از چُقُوری زمی جاری کد؛
29 وختِیکه خُداوند اندازِه دریا ها ره تعیِین کد
تاکه آو ها از حَدّ خُو تَجاوز نَکُنه،
و غَیتِیکه پای سنگِ زمی ره ایشت
30 ما دَ پیش ازُو مِثلِ یگ اُستا بُودُم
و روزانه یگ مَنبِع خوشی بَلدِه شی بُودُم
و دَ حُضُور شی همیشه خوشحالی مُوکدُم.
31 خوشی ازمه دَ بارِه ازی دُنیا بُود
و ما از دِیدونِ بَنی آدم لِذَت بُردُم.
32 و آلی اَی بچکِیچای مه، دَز مه گوش بِدِید:
نیک دَ بَختِ کسای که از راهِ از مه پَیرَوی کُنه.
33 نصِیحَت مَره گوش کده هُوشیار بَشِید
و اُو ره رَد نَکُنِید.
34 نیک دَ بَختِ امزُو نفرِ که دَز مه گوش بِدیه
و هر روز چِیم شی دَ درگِه مه بَشه،
دَ لبِ چارچیوِ درگِه مه اِنتِظار مَره بِکشه.
35 چُون هر کسی که مَره پَیدا کُنه، زِندگی ره پَیدا مُونه
و اُو رضایَتِ خُداوند ره حاصِل مُونه.
36 مگم کسی که مَره از دِست مِیدیه، اُو دَ جان خُو نُقصان مِیرسَنه
و اُونای که از مه نفرَت دَره، اُونا مَرگ ره دوست دَره.“