فصلِ سِوّم
1 باچِه مه، تعلِیم مَره پُرمُشت نَکُو
و احکام مَره دَ دِل خُو نِگاه کُو،
2 چراکه اُونا عُمر تُو ره دِراز مُونه
و دَز تُو صُلح و سلامَتی مُوبَخشه.
3 رَحمت و راستی ره هرگِز از دِست نَدی،
بَلکِه اُونا ره دَ گردون خُو اَوزو کُو
و دَ وَرَقِ دِل خُو نوِشته کُو.
4 اوخته مَورِدِ لُطف قرار مِیگِیری و نیکنام مُوشی
ام دَ نظرِ خُدا و ام دَ نظرِ مردُم.
5 قد تمامِ دِل خُو دَ خُداوند تَوَکُل کُو
و دَ عقلِ خود خُو تکیه نَکُو.
6 دَ تمامِ راه های خُو خُدا ره دَ نظر بِگِیر
و اُو راه های تُو ره اَوار مُونه.
7 خود ره حکِیم و دانا فِکر نَکُو؛
از خُداوند بِتَرس و از بَدی دُوری کُو.
8 اِی چِیزا بَلدِه جان تُو سلامَتی مِیدیه
و دَ استُغونای تُو طاقت و تازَگی مُوبَخشه.
9 قد دارایی خُو خُداوند ره اِحترام کُو،
از اوّلِین حاصِلات خُو بَلدِه ازُو تقدِیم کُو.a
10 اُو غَیت دَی‌خانه های تُو پُر از نِعمت مُوشه
و چرخُشت_های تُو از شِیرِه انگُور پُر شُده لَبریز مُوشه.
11 باچِه مه، اِصلاح-و-تربیِه خُداوند ره رَد نَکُو
و سرزنِشِ ازُو ره خار حِساب نَکُو،
12 چُون خُداوند هر کس ره که دوست دَره، سرزنِش مُونه،
امُو رقم که یگ آته باچِه دوست دَشتنی خُو ره سرزنِش کده اِصلاح مُونه.
13 نیک دَ بَختِ کسی که حِکمت ره پَیدا کُنه
و نیک دَ بَختِ آدمی که دانایی-و-بِینایی ره حاصِل کُنه،
14 چُون فایدِه شی از فایدِه تُجارَتِ نُقره کده بِهتر
و از مَنفَعتِ طِلّا کده خُوبتَر اَسته.
15 اَرزِشِ حِکمت از دانه های قِیمَتی کده کَلو اَسته
و هر چِیزی که تُو دَزُو شَوق دَشته بَشی قد حِکمت برابر نَمُوشه.
16 دِرازی عُمر دَ دِستِ راست شی
و ثُروَت و عِزَت دَ دِستِ چَپ شی اَسته.
17 راه های حِکمت، راه های خوشی یَه
و تمامِ مَسِیر های شی صُلح-و-سلامَتی اَسته.
18 بَلدِه کسای که اُو ره دَ دِست میره، اُو یگ دِرختِ حَیات اَسته،b
و کسای که خود ره دَزُو بِچَسپَنه، اُونا خوشبَخت مُوشه.
19 خُداوند تَوَسُطِ حِکمت خُو پایسَنگِ زمی ره ایشت
و قد عقل و دانایی خُو آسمونا ره تَیار کد.
20 اُو دَ وسِیلِه عِلم خُو از چُقُوری های زمی آو ره جاری کد
و از آوُر ها بارِش بارَند.
21 باچِه مه، نَه ایل که امی چِیزا از نظر تُو دُور شُنه؛
حِکمتِ کامِل و دُوراَندیشی ره خُوب حِفظ کُو.
22 اُونا بَلدِه جان تُو زِندگی
و بَلدِه گردون تُو زِینَت اَسته.c
23 پس تُو دَ صُلح-و-اَمنیَت دَ راهِ خُو موری
و پای پیچَلَک نَمُوخوری.
24 وختِیکه دِراز مِیکشی ترس نَدَری
و غَیتِیکه خاو مُوکُنی خاو تُو شِیرِین اَسته.
25 پس از بَلای ناگهانی ترس نَخور،
و نَه ام از تباهی که اولغهتله دَ سرِ بَدکارا نازِل مُوشه،
26 چراکه خُداوند تکیهگاهِ تُو اَسته
و پای تُو ره از دام نِگاه مُونه.
27 دَ حالِ که قُدرت دَری و خُوبی از دِست تُو مییه،
از کسی که حقدار شی اَسته، دِریغ نَکُو.
28 اگه همسایِه تُو پُشتِ یَگو چِیز مییه و امُو چِیز ره تُو دَری،
دَز شی نَگوی که ”بُرو، صَباح بیه که تُو ره بِدُم.“
29 دَ ضِدِ همسایه خُو که دَ اِعتمادِ کامِل دَ پالُوی تُو زِندگی مُونه،
قَصدِ بَد نَکُو.
30 قد کسی که دَز تُو بَدی نَکده بےدَلِیل جنجال نَکُو.
31 قد آدمِ ظالِم همچِشمی نَکُو
و هیچ کُدَم از راه های شی ره اِنتِخاب نَکُو،
32 چراکه خُداوند از آدمای کَجرَو بَد مُوبَره،
مگم بَلدِه آدمای صادِق راز خُو ره بَرمَلا مُونه.
33 لعنتِ خُداوند دَ سرِ خانِه بَدکارا اَسته
مگم بَرکت شی دَ بَلِه جای بُود-و-باشِ آدمای نیک.
34 خُداوند رِیشخَندگَرا ره رِیشخَند مُونه،
مگم دَ آدمای بےکِبر فَیض مُوبخشه.
35 آدمای حکِیم-و-دانا صاحِبِ آبرُو-و-عِزَت مُوشه،
لیکِن مردُمای اَبله و بےعقل رَسوا-و-شرمِنده.