دَ سِتایشِ خُدای دادرَس
146
حمد-و-ثنا دَ خُداوند!اَی جان مه، خُداوند ره حمد-و-ثنا بُگی.
2 تا زِنده اَستُم خُداوند ره حمد-و-ثنا مُوگیُم؛
تا وجُود مه اَسته، ما بَلدِه خُدای خُو سرُود میخانُم.
3 تَوَکُل خُو ره دَ حُکمرانا نَکُنِید،
دَ بَنی‌آدم، که دَ وسِیلِه ازُو نِجات نَمییه.
4 وختِیکه روحِ ازُو بُر مُوشه، اُو پس دَ خاک موره
و دَ امزُو روز نقشه های شی نابُود مُوشه.
5 نیک دَ بَختِ کسی که خُدای یعقُوب مَدَدگار شی اَسته
و اُمِید ازُو دَ خُداوند، خُدای شی اَسته،
6 دَ خُدای که آسمو و زمی ره خَلق کد
و دریا و هر چِیزی ره که دَ مَنِه شی اَسته؛
دَ امزُو که وفاداری خُو ره تا اَبَد نِگاه مُونه،
7 دَ دادِ مظلُوما مِیرَسه
و دَ گُشنه ها خوراک مِیدیه.
خُداوند بَندی ها ره آزاد مُونه.
8 خُداوند چِیمای کورا ره واز مُونه؛
خُداوند کسای ره که خَم شُده، باله مُونه؛
خُداوند آدمای عادِل ره دوست مِیدَنه.
9 خُداوند از آدمای بیگَنه مُحافِظَت مُونه
و پُشتِیوانِ یَتِیما و خاتُونوی بیوه اَسته،
لیکِن راه-و-رفتارِ آدمای شرِیر ره سرنِگون مُونه.
10 خُداوند تا اَبَد پادشاهی مُونه،
خُدای تُو، اَی صَهیون، نسل اَندر نسل.
حمد-و-ثنا دَ خُداوند!