زبُور 131

فروتنی دَ حُضُورِ خُدا

سرُودِ باله رفتو دَ اورُشَلیم. از داوُود.

اَی خُداوند، دِل مه کِبری نِیَسته

و چِیمای مه غرُور نَدره.

ما خود ره نَه دَ کارای کٹه مصرُوف مُونُم

و نَه ام دَ کارای که از عقل مه باله یَه.

‏2 بَلکِه جان خُو ره آرام و بیغَم کدیم،

رقمِ یگ نِلغِه از شِیر جدا شُده که دَ بَغلِ آبِه خُو بَشه.

اَرے، جان مه دَ وجُود مه رقمِ نِلغِه از شِیر جدا شُده اَلّی اَسته.

‏3 اَی اِسرائیل، دَ خُداوند اُمِید کُو،

از آلی تا اَبَداُلاباد.